Η θάλασσα, πώς έγινε έτσι η θάλασσα;

Άργησα χρόνια στα βουνά’

με τύφλωσαν οι πυγολαμπίδες.

Τώρα σε τούτο τ’ ακρογιάλι περιμένω

ν’ αράξει ένας άνθρωπος

ένα υπόλειμμα, μια σχεδία.

Μα μπορεί να κακοφορμίσει η θάλασσα;

Ένα δελφίνι την έσκισε μια φορά

κι ακόμη μια φορά

η άκρη του φτερού ενός γλάρου.

Κι όμως ήταν γλυκό το κύμα

όπου έπεφτα παιδί και κολυμπούσα

κι ακόμη σαν ήμουν παλικάρι

καθώς έψαχνα σχήματα στα βότσαλα,

γυρεύοντας ρυθμούς,

μου μίλησε ο Θαλασσινός Γέρος:

“Εγώ είμαι ο τόπος σου

ίσως να μην είμαι κανείς

αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις.”

Γ. Σεφέρης, Τρία κρυφά ποιήματα, Επί σκηνής