Του Γ. Π. Εκκεκάκη
Είναι μια λεπτομέρεια από τα τελευταία χρόνια της ζωής του μεγάλου αγωνιστή, την οποία, προφανώς, αγνοούν οι βιογράφοι του. Να όμως που οι σχετικές πληροφορίες έχουν καταγραφεί και υπάρχουν στο δικό μου αρχείο, εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. Το πώς αποκτήθηκαν αυτές οι πληροφορίες, εξηγείται από το γεγονός ότι, στην προκειμένη περίπτωση, συντέκνισσα του Μιχάλη Κόρακα ήταν η εκ πατρός προγιαγιά μου (τότε χήρα του Εμμανουήλ Γ. Εκκεκάκη από το Άδελε). Για το πώς ένας ξακουστός γέρο-αγωνιστής έκαμε συντέκνισσα μια ταλαίπωρη νέα γυναίκα είναι μια άλλη ιστορία. Μια ιστορία που μόνο τώρα αντιλαμβάνομαι πως έχει γενικότερο ενδιαφέρον και, ίσως, αξίζει να έλθει στο φως. Έτσι, παρότι ποτέ δεν είχα σκεφτεί να την κοινολογήσω, το κάνω τώρα, με την απόλυτη πεποίθηση ότι το γεγονός αυτό έχει τη σημασία του. Δείχνει, θα έλεγα, τη μεγαλοσύνη του ανδρός και δίνει εξήγηση για την μέχρι τότε πορεία του.
Ας δούμε όμως το ιστορικό της συντεκνιάς από την αρχή, όπως το διέσωσε με σεβασμό η οικογενειακή μας παράδοση:
Περί το 1880, ο μαστρο-Μανόλης από το Άδελε, περιζήτητος χτίστης στην επαρχία του, χρειάστηκε να μετοικίσει οικογενειακώς στη Πόμπια της Μεσαράς, για λόγους επαγγελματικούς. Εκτός από τη σύζυγό του (το γένος Μανωλιτζάκη, από την Πηγή), είχε τότε κι ένα γιο σε νηπιακή ηλικία (τον παππού μου Γεώργιο, μετέπειτα σαγματοποιό στο Ρέθυμνο).
Τον πρώτο καιρό όλα πήγαιναν καλά στη Μεσαρά για τον ξεσπιτωμένο μάστορα από το Άδελε. Οι δουλειές προχωρούσαν και η οικογένεια είχε βολευτεί στην Πόμπια. Μάλιστα, είχε προστεθεί ένα ακόμα μέλος στην οικογένεια, ένα κοριτσάκι.
Όμως η μοίρα έφερε τα πάνω κάτω. Ο μαστρο-Μανόλης προσβλήθηκε από πνευμονία και πέθανε, αφήνοντας έρημη και απροστάτευτη σε ξένο τόπο μια λεχώνα με δυο παιδιά. Οι δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει η χήρα δεν ήταν λίγες. Για παράδειγμα, είχε μείνει χωρίς δεκάρα και αντιμετώπισε αμφισβητήσεις απ’ αυτούς που όφειλαν μεροκάματα στον σύζυγό της. Και δεν ήταν μόνο αυτό: Με το να είναι πολύ νέα και αρκετά όμορφη, είχε να αντιμετωπίσει και επίδοξους «μνηστήρες»!
Να όμως που στη δύσκολη γι’ αυτήν περίσταση βρέθηκε ο από μηχανής θεός: Ο Καπετάν Μιχάλης Κόρακας -που τότε είχε αποσυρθεί και ζούσε στο χωριό του- φαίνεται πως κάτι έμαθε. Ζήτησε να του φέρουν στο σπίτι την απροστάτευτη νεαρή χήρα. Αφού την άκουσε, την καθησύχασε και της ανακοίνωσε χωρίς περιστροφές την απόφασή του να βαφτίσει ο ίδιος το νεογέννητο κοριτσάκι. Η βάφτιση έγινε, το κοριτσάκι ονομάστηκε Χαρίκλεια (επιλογή της οικογένειας του Καπετάνιου) και τα προβλήματα λύθηκαν, ως δια μαγείας! Οι συναλλαγές τακτοποιήθηκαν και οι επίδοξοι «μνηστήρες» εξαφανίστηκαν. Ποιος θα τολμούσε, άλλωστε, να εκμεταλλευτεί με οποιονδήποτε τρόπο τη συντέκνισσα του Καπετάν Μιχάλη!
Αυτή ήταν με λίγα λόγια η άγνωστη ιστορία της τελευταίας συντεκνιάς του πιο γνωστού Κρητικού αγωνιστή. Η απόφασή μου να τη φέρω στο φως τώρα, ελπίζω ότι δεν θα μου χρεωθεί αρνητικά. Ίσα-ίσα, θέλω να πιστεύω ότι και άλλοι θα συμφωνήσουν με την άποψή μου. Ότι, δηλαδή, στην προκειμένη περίπτωση, βλέπομε να αποκτά το νόημά της η σοφή ρήση… εκ του όνυχος τον λέοντα. Με άλλα λόγια: η καίρια επέμβαση του γέρο-αγωνιστή στην προκειμένη περίπτωση, εξηγεί και τη θαυμαστή πορεία στη μακρά ζωή του.
Πηγή ➤ crete-news
