Της Στέλας Λενακάκη
Εχθές το βράδυ το είδα καθαρά πως εδώ που ζούμε τώρα “άναβε” ο ουρανός και από μέσα του έβγαιναν στάχτες και καμένη γη. Αντί να πέφτουν άστρα, έπεφταν φλόγες που κατάκαιγαν τη γη. Ένας μολυβένιος στρατιώτης φυλούσε τα ματωμένα χώματα …και ένα μουσικό κουτί έπαιζε ξεχασμένο στο παιδικό δωμάτιο. Η πόρτα ήταν διάπλατα ανοιγμένη μα καμιά φωνή δεν ακουγόταν πια!
Εκείνη τη στιγμή μια φωνή ακούστηκε μα δεν ήταν παιδιού… Ήταν ο μολυβένιος στρατιώτης που άναβε το τελευταίο σπίρτο. Είχε αδειάσει το σπιρτόκουτο γιατί τώρα πια σε ένα μεγάλο σπιρτόκουτο είχε μετατραπεί ο ουρανός και όλα ήταν αναμμένα …σαν κάποιος να το είχε δώσει σε χέρια απρόσεκτα και ξένα και εκείνος τα άναψε όλα για να παίξει το παιχνίδι του…
Όμως το νερό δεν έφτανε να σβήσει κάθε φλόγα και κάθε σπίθα που γεννιόταν ανά δευτερόλεπτο. Θα έλεγε κανείς πως μια χάρτινη πολιτεία πήρε φωτιά και μυρίζεις τα καμένα όνειρά της.
Αλλά και εκείνος που ανάβει το σπίρτο τί; Τί σκέφτεται ;Πώς νιώθει; Εκείνος προ πολλού το ‘χει σκεφτεί και πριν κάψει όλα τούτα, έχει κάψει πρώτα τη δική του πολιτεία …Δε νιώθει πια. “Στέγνωσε” από ιδέες και συναισθήματα. Έχει μέσα του τη φλόγα της καταστροφής …Εκείνος άναψε το σπίρτο για να μπορέσει να νιώσει τη μυρωδιά της στάχτης και γύρω του. Όμως, εκεί μέσα στην παιδική κάμαρα του κάποτε έπαιζε το δικό του μουσικό κουτί, που το κούρδισε και μετά εξαφανίστηκε γιατί ήθελε να αλλάξει λέει παιχνίδι…
Βέβαια, παίζει και τώρα ένα παιχνίδι ….ναι αυτό το παιχνίδι που κατάλαβες….
Ίσως …ίσως αν αυτή τη φλόγα την άναβε για να ζεσταθεί και να φωλιάσει δίπλα στο τζάκι ακούγοντας τη μελωδία από το μουσικό κουτί ήταν τώρα διαφορετικά ..Ίσως αν ζεσταινόταν πρώτα αυτός …τότε τα πράγματα να ήταν διαφορετικά….
Ίσως τότε κατάφερνε να ανάψει τη φλόγα στις ψυχές των ανθρώπων για να καταλάβουν πως το κάθε σπίρτο μπορεί να ζεστάνει κιόλας …Ίσως να μπορούσε να ζεστάνει ….και την ανθρώπινη ψυχή που υπάρχει μέσα του.
Του έδωσε ποτέ κάτι τέτοιο; Το σκέφτηκε; Του χάρισε σπίρτα για να “ανάψει” το δημιουργικό μυαλό του; Μάλλον πως όχι γιατί εάν γινόταν αυτό τότε κανείς δε θα κρύωνε αλλά το αντίθετο μάλιστα καθώς τότε θα “ζέσταινε” πολλές ψυχές. Εκείνες, που τώρα έκανε να περιφέρονται και πολλές άλλες. Ίσως τότε ο μολυβένιος στρατιώτης αποκτούσε ζωή και δε ήταν πια στρατιώτης μα πάνω από όλα ήταν άνθρωπος με ψυχή...
αρπάζοντας εκείνη τη σπίθα και μετατρέποντας τη σε “ δημιουργική” φωτιά. Εκείνη τη φωτιά, που δίνει ζωή και δε σκοτώνει τον άνθρωπο αλλά τον μεταμορφώνει σε άνθρωπο αξιών…
Ίσως δεν το σκέφτηκε ποτέ και για αυτό είμαι εδώ για να στο πω… Άφησε με να σου μιλήσω, άφησε με να έρθω μαζί σου να σου δείξω πόσο όμορφη είναι η πολιτεία με τόσα φώτα..
Την έχεις δει ποτέ ξανά τόσο λαμπερή; ..Άφησε με να έρθω μαζί σου για να την περπατήσουμε παρέα και να μπορέσεις να δεις την ομορφιά της.
Να ξέρεις ότι ποτέ δεν είναι αργά για να τη δεις ..άφησε με να έρθω μαζί σου…. Έτσι ίσως να δεις μαζί μου τη λάμψη του ουρανού
και το πρωί να δεις πολλά κατάλευκα περιστέρια να ταξιδεύουν στο απέραντο γαλάζιο και να μας φέρνουν το φως μιας όμορφης πολιτείας…
Εκείνα από ψηλά βλέπουν το παιδί, που γύρισε στο δωμάτιό του και τώρα παίζει με το μουσικό κουτί στη γειτονιά γεμίζοντας μελωδίες την πολιτεία!
Άφησε με να έρθω μαζί σου και ίσως τώρα όλα να είναι πολύ διαφορετικά..….
Και εσύ μα και η πολιτεία!
