Γράφει ο Γιώργος Μαμάκης*
Σπιναλόγκα, ευσεβής χειρονομία της αιωνιότητας, ανοιχτό στοίχημά της , καταξίωση στη σπουδή της ζωής και της μελαγχολίας χωρίς υπερβολές.
Όλες οι φωτεινές διαθλάσεις του φωτός, ανοιχτό αλφαβητάρι σε κάθε της γωνιά της, έρχεται τελικά κάθε φορά με συνέπεια, να σημαδέψει το πέρασμα της ζωής, προσδίδοντας την έννοια του ιδεατού, του επίγειου παράδεισου σε αυτό το νησί, που θέλει να ταξιδεύει και να ρεμβάζει στον χρόνο, ακτινοβολώντας το με ιδιαίτερα ιστορικά στοιχεία, από την εποχή της ενετοκρατίας και τις εμφανείς επιδράσεις της τουρκοκρατίας, μέχρι τους νεότερους χρόνους της εποχής του λεπροκομείου και από εκεί στις μέρες μας.
Εδώ, δεν θα βαρεθείς ποτέ να περιμένεις τα πάντα.
Δεν θα κουραστείς.
Όχι, η ομορφιά δεν κουράζει.
Έχεις αφήσει πίσω σου όλα αυτά που φοβάσαι.
Τα σύννεφα ζωηρεύουν πέρα μακριά, εκεί που αφήνεσαι να ταξιδέψεις στη μαγεία και στη μυθιστορία των αιώνων, που ευτυχώς δεν ξεχάστηκαν.
Εσύ, κοιτάζεις μπροστά σου.
Η διαδρομή πάνω στην χερσόνησο της Κολοκύθας απέναντι από την Σπιναλόγκα ποιητικά υπέροχη…
