Κάποτε, πριν ακόμα ανεβάσω έργο,
είχα δώσει τέσσερα νουμεράκια
σε φίλους συγγραφείς,
που μου είχαν υποσχεθεί ότι την
επόμενη επιθεώρηση θα τη γράφαμε
μαζί. Ποσοστά, βέβαια, δε θα έπαιρνα.
Αλλά με είχαν αφήσει να πιστέψω ότι
το όνομά μου, κάπου θα το ανέφεραν.
Έτρεξα, φυσικά, στην Πρεμιέρα από
τους πρώτους στο Θέατρο Αλάμπρα, της
οδού Χαλκοκονδύλη, που δεν υπάρχει πια.
– Το εισιτήριό σας, παρακαλώ.
Χαμογέλασα και είπα.
– Είμαι από τους συγγραφείς του έργου.
– Από τους συγγραφείς;
– Μάλιστα.
– Και πώς σας λένε;
– Σακελλάριο.
– Και πού είναι το όνομά σου;
Βλέπεις το όνομά σου πουθενά;
– Ρωτήστε να σας πουν.
Αλλά ο πορτιέρης
δεν είχε καιρό για χάσιμο.
– Χωρίς εισιτήριο δεν περνάς απ’ εδώ.
Ό,τι είχα και δεν είχα,
μόλις και με τα βίας έφθασαν
για να πάρω ένα εισιτήριο γαλαρίας.
Σχεδόν βουρκωμένος κάθισα.
Όταν χτύπησε το τρίτο κουδούνι
και επρόκειτο να ανοίξει η αυλαία,
ένιωσα, για πρώτη φορά, όλα τα
φαινόμενα του τρακ της Πρεμιέρας.
Και όταν είδα στη σκηνή να παίζεται
νούμερο που είχα γράψει εγώ
από τους αξέχαστους Αυλωνίτη
και Μαυρέα, πάγωσα ολόκληρος.
Το νούμερο άρεσε,
Ο κόσμος χειροκροτούσε.
Εγώ δεν τόλμησα να χειροκροτήσω.
Ντρεπόμουν να χειροκροτήσω
τον εαυτό μου.
Στο φινάλε βγήκαν οι ”συγγραφείς”
και υποκλίθηκαν πολλές φορές
στον κόσμο που τους χειροκροτούσε.
Κι εγώ ένιωθα
να συγκρούονται μέσα μου, ένα σωρό
αλληλογρονθοκοπούμενα αισθήματα.
Χαρά, υπερηφάνεια,
αγανάκτηση, ζήλεια, παράπονο.
Αυτή ήταν η πρώτη ανεπίσημη
”Πρεμιέρα” μου…
Αλέκος Σακελλάριος
27 Μαρτίου
Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου
…………………………………………………………………
Απόσπασμα από το βιβλίο:
”λες και ήταν Χθες”
Πηγή: Πρόσωπα
