Ένα βράδυ, πριν πολλά χρόνια, μπήκα σε έναν θάλαμο ενός καρκινοπαθούς νεαρού, προκειμένου να του χορηγήσω ένα παυσίπονο..
Θα ήταν γύρω στα 25.
Ακούγαμε και την ίδια μουσική..
Η μάνα του ήταν απέναντι στην καρέκλα, σκυφτή, σχεδόν κουλουριασμένη και μυριοταλαιπωρημένη..
Καλοκαιράκι ήταν.
Έξω, διασκέδαζε ο κόσμος και χαιρόταν τη ζωή..
Μέσα, παλεύαμε να σώσουμε το νεαρό.
Ο ογκολόγος του ήταν σαφής..
– Δεν εξαρτάται μόνο από εμάς, παιδί μου.. Τωρα πια, εξαρτάται και απο σένα και από την πίστη σου. Θα το παλέψουμε όλοι μαζί, αλλά δεν ξέρω τί θα γίνει.
Ο νεαρός πονούσε και μαρτυρούσε κάθε βράδυ…
Εμείς προσπαθούσαμε να τον ηρεμήσουμε είτε με τα παυσίπονα, είτε με μια κουβέντα παρηγοριάς..
Έτσι κι εκείνο το βράδυ, που έλαχε να είμαι εγώ βάρδια..
Του μιλούσα για μουσική, για συναυλίες..
Περνούσαμε λίγη ώρα μαζί (είχαμε κι άλλους ασθενείς και ήμασταν μόνο δύο στη βάρδια) και αυτό, έδειχνε να τον ανακουφίζει λίγο..
Μάλιστα, εκείνο το βράδυ, είχαμε και την πρώτη διαφωνία μας..
Εγώ επέμενα, πως το δικό μου αγαπημένο συγκρότημα ήταν το καλύτερο, εκείνος έλεγε τα δικά του… Τί τα θες; Παιδιάστικα πράματα.
Από αυτά όμως, που σε κάνουν και ξεχνάς τη μαυρίλα μέσα σου.
Στο τέλος γελάσαμε και οι δυο και συμφωνήσαμε,, ότι και οι δυο είχαμε δίκιο.
Να μη σας τα πολυλογώ, τον άφησα να κοιτά το ταβάνι και να αναπολεί δικές του στιγμές και πήγα στον επόμενο θάλαμο…
Θα πρέπει να είχαν περάσει 10 λεπτά, όταν άκουσα μια φωνή από τον θάλαμο του νεαρού.
Γυρίζω και βλέπω τη μάνα του να έρχεται προς το μέρος μου, με γουρλωμένα μάτια…
Με τραβάει από το χέρι και με μπάζει στο θάλαμο του γιου της..
Τον βρήκα, όπως τον άφησα…
Να καρφώνει το ταβάνι με το βλέμμα του, αλλά μούσκεμα στον ιδρώτα..
Η μάνα, νόμισε πως είχε πεθάνει ο γιος της, αφού ήταν ακίνητος…
– Αύριο η αξονική θα ειναι καθαρή, μου λέει εκείνος, κοιτώντας επίμονα το ταβάνι..
– Μακάρι, του λέω και ασυναίσθητα κοιτάζω κι εγώ το ταβάνι.
– Την είδες κι εσύ, έτσι δεν είναι; με ρωτάει με αγωνία.
– Ποια; απαντώ..
– Η Παναγία είναι, δεν τη γνωρίζεις..; Μου έδειξε την αξονική και μου είπε να μη φοβάμαι..
Έπειτα από δυο μέρες, ο νεαρός έκανε αξονική..
Ήταν καθαρός..
Κανένα σημάδι καρκίνου ή μετάστασης πια..
Οι ορθολογιστές θα πουν, ότι ήταν μια παραίσθηση, από την ελπίδα του νεαρού και τη δίψα του για ζωή..
Τον έσωσε η θεραπεία και όχι, η Θεϊκή παρέμβαση..
Οι κυνικοί θα πουν, ότι του σάλεψε..
Οι θρησκόληπτοι θα πουν, ”Θαύμα”.
Εγώ, θα πω τούτο…
Ο καθένας μας, κουβαλάει τον σταυρό του…
Και εκείνη τη μαύρη ώρα του μαρτυρίου του, έχει το δικαίωμα να πιστέψει ΚΑΙ στο θαύμα..
Έχει το δικαίωμα να πιστεύει γενικά…
Γιατί, ειναι καλυτερα να πιστεύεις κάπου, παρά πουθενά…
Η μάνα του νεαρού λοιπόν, ύστερα από αυτό που συνέβη, ανέβηκε την ανηφόρα στην Τήνο γονατιστή, γιατί πίστευε πως χρωστούσε αυτόν τον ”εξευτελισμό’,’ που λένε οι άλλοι, στη Παναγία…
Και να σας πω κάτι;..
Ποιος είμαι εγώ, που θα κρίνω αυτή την πράξη;..
Ποιος είμαι εγώ, που θα ευτελίσω αυτή την πίστη;..
Ποιος είμαι εγώ, που θα διακωμωδήσω, αυτή την ενέργεια;..
Ποιος είμαι εγώ, που θα πω τί ειναι σωστό και τί όχι, για τον καθένα;.
Ποιος γνωρίζει, γιατί κάνει ο καθένας τέτοιες κινήσεις;..
Τί μαύρο κουβαλάει μέσα του και τί νόημα έχει, μια τέτοια κίνηση γι’ αυτόν που την κάνει;..
Μόνο σεβασμό τρέφω σε τέτοια άτομα, γιατί τολμούν να δηλώσουν πίστη σε κάτι..
Α, ξέχασα να σας πω, πως ο νεαρός ζει ανάμεσά μας, ταλαιπωρημένος αλλά υγιής και μάλιστα νομίζω πως τον είδα και στη συναυλία των Ιron Maiden, πριν κάτι χρόνια…
Labros Liapis
( από Anastasia Anastasia Makridou )
Πηγή: Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης † 23 Μαΐου 1999 🌹 ( Агиос Эвмениос ) 🌹 – Μιχάλης Μάλαμας
