Γράφει ο Νικηφόρος Καρδαμάκης*
Ήταν μεγάλη η χαρά και η ευτυχία μου που αξιώθηκα να συνοδεύσω σήμερα τα δύο εγγόνια μου πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο, συνταξιούχος πια από το 2015 και μετά από 35 χρόνια υπηρεσίας.
Σερφάροντας στο διαδίκτυο είδα και την είδηση ότι στο Νηπιαγωγείο της Γαύδου το κουδούνι χτύπησε για δύο μαθητές.
Μεγάλο λάθος!
Με την πεισματική στάση του Υπουργείου χτύπησε για τον ένα.
Ο άλλος υποχρεούται να γίνει πρόσφυγας ακολουθώντας τη μητέρα του και τα δύο αδέλφια του που θα πάνε Γυμνάσιο, αφού γι αυτούς δεν χτύπησε κουδούνι. Τουλάχιστον και οι 3 να νιώσουν την ορφάνια του πατέρα.
Δεν γίνεται το νήπιο να ορφανέψει από μάνα και τα δύο μεγαλύτερα από πατέρα.
Και η μάνα υποχρεώνεται να χηρέψει για 13 χρόνια, με τον άνδρα της όμως ζωντανό εκεί στη Γαύδο….
Βέβαια, τα σχολεία έχουν και διακοπές.
Αν δεν έχει απαγορευτικό, ίσως να κάνουν Χριστούγεννα και Πάσχα όλη η οικογένεια μαζί.
Θα τους δώσει η Πολιτεία και επίδομα, 85 ευρώ για κάθε παιδί.
Τους εξασφαλίζει δηλαδή το ψωμί, το γάλα, τη φακή και ίσως με λίγη οικονομία και τη φασολάδα του μήνα.
Τα υπόλοιπα θα τα καλύπτουν εθελοντές, αφού υπερδιπλασιάζουν τα έξοδά της οικογένειας;
Σε ποιο σπίτι θα βάλουν το κεφάλι τους, αφού δεν ιδρύουν το Γυμνάσιο, πότε, ποιος θα πληρώνει ενοίκιο, φως, νερό, θέρμανση, σίτιση, τρέχοντα έξοδα των παιδιών, αυτό δεν το έχουν σκεφτεί ακόμα…..
Έτσι και το ένα παιδί του Νηπιαγωγείου που θα μείνει στη Γαύδο και τα 3 που θα μεταναστεύσουν θα κοινωνικοποιηθούν, θα μαθαίνουν αγγλικά, εργαστήρια δεξιοτήτων και γενικά όλα θα πάνε κατ’ ευχήν, τόσο στην ακριτική Γαύδο για το 1 νήπιο, όσο και στην ξενιτιά για την τρίτεκνη οικογένεια, όπως λέει το Υπουργείο. Εύχομαι η οικογένεια αυτή να είναι η τελευταία που θα βιώσει την ορφάνια, τη φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη μη πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά στον τόπο της, όπως είναι η Παιδεία, ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα.
* Ο Νικηφόρος Καρδαμάκης είναι συνταξιούχος Δάσκαλος
