Μετά τον Δεκαπενταύγουστο, ξεκινούσε στη Μεσαρά μια από τις πιο απαιτητικές αλλά και σημαντικές περιόδους του αγροτικού κύκλου: ο τρύγος. Ήταν η εποχή που η περιοχή έσφυζε από ζωή και δραστηριότητα, με τα αμπέλια να καλύπτουν χιλιάδες στρέμματα και να αποδίδουν τόνους σταφίδας — πολύτιμου καρπού για τα χωριά της νότιας Κρήτης.
Η μέρα ξεκινούσε νωρίς, με το πρώτο φως του ήλιου. Οι προετοιμασίες ήταν πολλές και απαιτητικές: τα τσιγκάκια έπρεπε να βρίσκονται στη θέση τους, η ποτάσα να είναι έτοιμη, το γαϊδουράκι να έχει φορτωθεί σωστά με τα κασόνια στο σαμάρι, έτοιμο να μεταφέρει τα σταφύλια. Ο οψιγιάς καθαρός, τα ναύλα απλωμένα, το σκαφάκι τακτοποιημένο – όλα έπρεπε να λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι.
Όταν έφτανε η ώρα του κολατσιού, το δροσερό νερό από την τουλούμπα, το παξιμάδι με τις ελιές και ένας δυνατός ελληνικός καφές έδιναν δύναμη για τη συνέχεια. Το μεσημέρι ακολουθούσε φαγητό, λίγη ξεκούραση και επιστροφή στο αμπέλι.
Και όταν οι εργάτες αποχωρούσαν, ξεκινούσε μια άλλη διαδικασία: το μάζεμα της ξερής σταφίδας, το λίχνισμα στην κοσκίνα, το τσουβάλιασμα και τέλος το κουβάλημα στο χωριό με το σκαφτικό. Μια αλυσίδα κόπου, συνεργασίας και επιμονής.
Ήταν δύσκολα χρόνια – μα για πολλούς, ήταν και τα πιο ωραία. Χρόνια παιδικά, γεμάτα κουραστικές αλλά γλυκές αναμνήσεις, που παραμένουν ανεξίτηλες στη μνήμη όσων τα έζησαν.
Φωτογραφίες: Ελένη Σημαντήρη
