Κηδεύτηκε χθες το πρωί στην Ιερά Μονή Παναγίας Καλυβιανής η Μοναχή Θεοκτίστη.
Έφυγε για τh Γειτονιά των Αγγέλων σε ηλικία 78 χρόνων…
Στην ομιλία του, μετά το τέλος της νεκρώσιμου ακολουθίας, ο Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας π. Αντώνιος Φραγκάκης, τόνισε : (Κείμενο από απομαγνητοφώνηση)
Η Μοναχή Θεοκτίστη υπήρξε χαρισματική και απέριττη, πολυτάλαντη και απλούστατη, αρχοντική και ανεπιτήδευτη, δωρικά εκφραστική και διδακτικά σιωπηλή, δοτική και διακριτική, πληθωρική και αφανής, υπομονετική και αβαρής, θεοτερπής και θυσιαστική.
Χτες το πρωί, ανεπαίσθητα και ήσυχα όπως έζησε, απεξεδύθη το λυπόσαρκο χοϊκό της περίβλημα και φτερούγισε στην αγκαλιά του Νυμφίου της Εκκλησίας, που με “μανικό” τρόπο αγάπησε και με πιστότητα Μυροφόρων ακολούθησε και υπηρέτησε.
Η αείμνηστη αδελφή προτίμησε τη ζωή της ησυχίας που είναι η ισχυρότερη κραυγή για όσους μπορούν να προσεγγίσουν και να ερμηνεύσουν τα ενεργήματα του Αγίου Πνεύματος. Δυστυχώς η σύγχρονη επιστήμη της πληροφορικής ασχολείται με αυτούς που βρίσκονται μέσα στο σύστημα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, με αυτούς που ανάβουν γύρω τους “φώτα “και θορυβούν γύρω από το πρόσωπο και το έργο τους, και αγνοεί αυτούς που απολαμβάνουν την ελευθερία του Πνεύματος, μέσα από τον πολυχρόνιο αγώνα να υπερβούν την φθορά και την κτιστότητα και να νικήσουν το διάβολο και τις μεθοδείες του.
Η αδελφή Θεοκτίστη ήταν, κατά το λαϊκό λόγιο προσοντούχα, δεν ήταν τυχαία. Ήταν πολύ επιτυχημένη στον επαγγελματικό της χώρο, πριν γίνει μοναχή…
Είχε το χάρισμα να επιμελείται τις βυζαντινές αρχαιότητες και να διαμορφώνει νέα καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Σπούδασε την τέχνη της Συντήρησης των Αρχαιοτήτων.
Είχε όμως και το χάρισμα της αγιογραφίας. Μπορούσε να αποτυπώνει όχι μόνο με επιδεξιότητα και ευελιξία αλλά και με πύρωμα καρδιάς τα πρόσωπα του Κυρίου, της Θεοτόκου και των Αγίων εν εικονίσμασι, μυσταγωγόντας εμπνευσμένα το απώτερο νόημά τους στις διψασμένες ψυχές των προσκυνητών.
Βρέθηκε για λόγους επαγγελματικούς στο χώρο της Ιεράς Μονής Παναγίας Καλυβιανής, χωρίς πρωτύτερα να τη συνδέει τίποτα ιδιαίτερο με το χώρο. Και όπως έλεγε η ίδια, δύο πράγματα την καθήλωσαν μόνιμα στο χώρο της αδελφότητας.
Το πρώτο ήταν η ακτινοβολία της προσωπικότητας του Αγίου Αρχιερέως που ζούσε τότε εδώ ως κτήτορας της Μονής και μέντορας της πολυπληθούς αδελφότητος. Μοναδικός και ανεπανάληπτος για όσους τον ζήσαμε, παιδιόθεν, από κοντά… Είναι αλήθεια ότι όπως ο μαγνήτης ελκύει πάνω του διάφορα μέταλλα, όπως ο ήλιος εντάσσει στη δική του τροχιά τους αστερισμούς της επιρροής του, έτσι και ο εν-Χριστωμένος Τιμόθεος με την δύναμη της αναγεννημένης του βιοτής ήλκυε κοντά του αναρίθμητες ψυχές, τις μεταποιούσε πνευματικά και τις καθιστούσε ζωντανά κύτταρα του οργανισμού της Εκκλησίας.
Η αδελφή Θεοκτίστη έλεγε ότι η πυριφλεγής αγάπη του για το Χριστό και το χριστοειδές ήθος που ενσάρκωνε και εξέπεμπε ,επέφεραν πνευματικές αλλοιώσεις μέσα της και την έκαναν να αποποιηθεί τα εγκόσμια, τον θόρυβο της κοινωνίας και την τύρβη της βιοπάλης, να ενδυθεί το μοναχικό τριβώνιο και να μείνει κοντά του.
Ο δεύτερος λόγος ήταν η σύμπνοια και η αγάπη μεταξύ των μελών της αδελφότητας, που παρά τους τυχόν στιγμιαίους παροξυσμούς και άλλες εγγενείς ανθρώπινες αδυναμίες, Όμως είχαν σύνθημά τους ,το “μη επιδύτω ο ήλιος επί τω παροργισμώ ημών” κατά το Παύλειον ρήμα.
Έτσι έμεινε στο χώρο της αδελφότητας και η ένταξη της αυτή ήταν καρποφόρος, εποικοδομητική, απόλυτα μοναχική, ακενοτόμητη, ησυχαστική, αδιόρατη, αφανής, θεοπρεπής, θεοτερπής, μεστή χάριτος και επισφραγισμένη από την έμπρακτη αγάπη και τον έκδηλο σεβασμό όλων όσων την προσήγγιζαν…
Διέπρεψε κυρίως στο στάδιο της υπακοής και της ακατακρισίας.
Δεν δημιούργησε ποτέ το παραμικρό πρόβλημα.
Κεκρυμμένη τη ζωή της αλλά εμφανέστατη η εξυπηρετική της διάθεση και η θυσιαστική της διακονία προς όλους…