Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη*
Άλλο δρόμο ακολουθήσαμε αυτήν τη φορά.
Μέσα από το Μορόνι.
Η γη πάλι ντυμένη Άνοιξη.
Τι πολλές φορεσιές έχει η γη!
Όμως την Άνοιξη φοράει τις πιο πολύχρωμες τις πιο ευωδιαστές και τις αλλάζει κάθε μέρα!
Όχι ολόκληρη, μια λεπτομέρεια αλλάζει.
Μια άγρια ορχιδέα που άνθισε, ένας σκούλος που ξεράθηκε μα πάλι όμορφος είναι, μια ίριδα που μύρισε για να την καμαρώσει η μάνα γη, ένας άρτικας που ανδρώθηκε και στέκει σαν φρουρός, φύλακας του τόπου.
Όμως τις ωραιότερες φορεσιές πρέπει να σκύψεις το κεφάλι να χαμηλώσεις το κορμί για να τις δεις.
Είναι αυτά τα μικρά ανθάκια που μοιάζουν με ψυχές ακόμα και στο όνομα.
Αθόρυβα, μικρές ψηφίδες, πανδαισία χρωμάτων!
Έτσι πρέπει να είναι και οι ψυχές, αν είχαν όψη και θωριά!
Φτάσαμε στην Μνημειακή ελιά.
Ελιά 3.000 χρόνων.
Υπήρχε πριν αρχίσουμε να μετράμε τον χρόνο μας στη γη .
Υπήρχε και πριν τον Πλάτωνα τον Σωκράτη και τον Αριστοτέλη.
Κάθε αιώνας αποτυπωμένος σαν σπάνιο μοναδικό γλυπτό πάνω της!
-Αν είχε μιλιά τι θα τη ρωτούσατε;
Ρώτησα τα παιδιά.
-Πώς είναι να ζεις 3.000 χρόνια ακίνητος στον ίδιο τόπο;
Δύσκολες ερωτήσεις κάνουν τα παιδιά
Μόνο με ποίηση μπορείς να απαντήσεις.
Αν μπορείς…και αν είναι απάντηση.
“Η φύση έχει την πιο ωραία μνήμη φοράει το ίδιο φως σε κάθε επέτειο…”
Στάθηκα μπροστά της, την χάιδεψα διστακτικά ,απαλά με δέος και ιερότητα…
Την κοίταξα καλύτερα.
Χίλιες σκληρές ρυτίδες του χρόνου, χίλιες εικόνες, χίλιες βαθιές αυλακιές σε αυστηρό πρόσωπο, χίλιες στιγμές γαλήνης και αγριάδας συνάμα.
3.000 χρόνια πάνω στη γη.
Αυτή θα ξέρει τη γη καλύτερα από τον καθένα και ξέρει, με σιγουριά το λέω, ότι κανένα κομμάτι γης δεν ανήκει σε άνθρωπο.
Οι άνθρωποι της ανήκουν…
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός με καταγωγή από τον Αμπελούζο του Δήμου Γόρτυνας και συγγραφέας παιδικών βιβλίων
