του Πέτρου Μηλιαράκη*
Ο όρος «κατεδάφιση», του παρόντος άρθρου, δεν είναι δικός μου. Αφορά όρο που δημοσιεύθηκε στο έγκυρο Foreign Affairs και φέρει την υπογραφή του έγκριτου William J.Burns, ο οποίος με πολύ αυστηρό, αλλά απολύτως ορισμένο και με βάθος γνώσεων καταγγελλτικό και αναλυτικό λόγο τοποθετείται στα πρόσφατα κρίσιμα ζητήματα της Αμερικανικής Διπλωματίας. Το άρθρο του William J.Burns έχει τίτλο: «The Demolition of U.S. Diplomacy».
Υπ’ όψιν δε για τον αναγνώστη τα εξής:
Ο William J.Burns αποτελεί στέλεχος της δημόσιας ζωής των ΗΠΑ, καθόσον υπήρξε επί τριάντα πέντε έτη αξιωματούχος της κεντρικής πολιτικής των ΗΠΑ, με προσφορά υπηρεσιών σε πέντε Προέδρους και δέκα Υπουργούς Εξωτερικών από αμφότερα τα κόμματα (Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών).
Συνεπώς, είναι ιδιαιτέρως άξιο επισημείωσης να αναφερθεί ότι ο William J.Burns επισημαίνει (1) δημοσίως ότι: «δεν έχει δει ποτέ μια τόσο καταστρεπτική επίθεση στη διπλωματία, τόσο στο Υπουργείο Εξωτερικών όσο και στην διεθνή μας επιρροή, όσο αυτή που βρίσκεται σε εξέλιξη».
Συνεχίζει δε με τον αυτό καταγγελλτικό, αλλά και αναλυτικό λόγο (2) με τα εξής:
«Η περιφρονητική κακομεταχείριση της Marie Yovanovitch – της πρεσβευτή στην Ουκρανία, η οποία απολύθηκε γιατί παρενέβη στο σχέδιο του Προέδρου για να επιζητήσει ξένες παρεμβάσεις στις εκλογές στις ΗΠΑ- είναι μόνο το τελευταίο παράδειγμα του επικίνδυνου είδους της κακής διπλωματικής πρακτικής του προέδρου Donald Trump. Είναι η δική του διπλωματία του ναρκισσισμού, που στρέφεται στην προώθηση ιδίων συμφερόντων εις βάρος των εθνικών συμφερόντων μας».
Ας εστιάσουμε στους όρους: «ξένες παρεμβάσεις», «κακή διπλωματία», «επικίνδυνη διπλωματία», «ναρκισσισμός», «προώθηση ίδιων συμφερόντων», «ίδια συμφέροντα σε βάρος των εθνικών συμφερόντων» και κυρίως ότι: «οι ξένες επεμβάσεις αφορούσαν τις εσωτερικές εκλογές των ΗΠΑ».
Επίσης ας επισημάνουμε ότι η Πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ουκρανία, όταν παρενέβη κατά των προαναφερόμενων απαράδεκτων πρακτικών «απολύθηκε» και της επιφυλάχθηκε «περιφρονητική κακομεταχείριση».
Οι αναφορές του William J.Burns ότι ο Πρόεδρος Donald Trump ασκεί δική του διπλωματία και μάλιστα του αποδίδει τον όρο του ναρκισσισμού, αφορά πολύ σκληρή τοποθέτηση, εξού λόγου και τα συγκεκριμένα αποσπάσματα παρατίθενται στο πρωτότυπό τους (αυθεντικά) σε υποσημειώσεις στην αγγλική γλώσσα (ο γράφων ευθύνεται για τη μετάφραση).
Πέραν των ανωτέρω αξιοπρόσεκτα είναι και τα παρακάτω στα οποία (ο προαναφερόμενος αρθρογράφος) θέτει τον υπότιτλο του «ΝΕΟΥ ΜΑΚΑΡΘΙΣΜΟΥ».
Ο ΝΕΟΣ ΜΑΚΑΡΘΙΣΜΟΣ
Με την αυτή κριτική διάθεση στο συγκεκριμένο κείμενο ο William J.Burns αναφέρει, ότι:
Σχεδόν πριν εβδομήντα χρόνια, στα πρώτα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, ο Γερουσιαστής Joseph McCarthy διεξήγαγε μια άγρια εκστρατεία ενάντια στην «έλλειψη νομιμοφροσύνης» στο Υπουργείο Εξωτερικών.
Και προσθέτει τα εξής: κομματικοί ερευνητές για κομμουνιστές, χωρίς δεσμεύσεις ως προς τις αποδείξεις ή την ηθική, εκδίωξαν 81 στελέχη του Υπουργείου! Μεταξύ αυτών ήταν και ο John Paton Davies Jr., ένας ολοκληρωμένος γνώστης της Κίνας. Η αμαρτία του ήταν ότι προέβλεψε την κομμουνιστική νίκη στον κινεζικό εμφύλιο πόλεμο.
Ο Davies υπεβλήθη σε εννέα έρευνες ασφαλείας και νομιμοφροσύνης, από τις οποίες καμία δεν τεκμηρίωνε την παρανοϊκή κατηγορία ότι ήταν συμπαθών ως προς τους κομμουνιστές!.. Παρ’ όλα αυτά, σε μια στιγμή βαθιάς πολιτικής δειλίας, ο Υπουργός Εξωτερικών, John Foster Dulles, τον απέλυσε. Η «εκκαθάριση» του Davies και των συναδέλφων του δεν ήταν μόνο λάθος, αλλά και ανόητη, επισημαίνει ο William J.Burns.
Ας επισημάνουμε και πάλι τους όρους: «παρανοϊκή κατηγορία», «βαθιά πολιτική δειλία», «λάθος» και «ανόητη-εννοείται- απόλυση».
Ως κατακλείδα των όσων μπορούν να παρατεθούν ενταύθα, είναι: α) ότι στο συγκεκριμένο κείμενο ρητώς αναφέρεται πως: «ο επικεφαλής Σύμβουλος του Γερουσιαστή McCarthy, ο Roy Cohn, ήταν επίσης δικηγόρος και μέντορας του Donald Trump» και β) ότι η κατάληξη είναι πως αυτός ο Σύμβουλος: «είναι μια από τις θλιβερές ειρωνείες της ιστορίας» (sic).
«ΤΙ» ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ Ο BRZEZINSKI…
Άξια αναφοράς ενταύθα είναι η άποψη του Zbigniew Brzezinski όπου στο πρώτο μέρος του βιβλίου του «Τhe Choice Global Domination or Global Leadership» («Η Επιλογή Παγκόσμια Κυριαρχία ή Παγκόσμια Ηγεσία») προδιαθέτοντας τον αναγνώστη για την «αμερικανική ηγεμονία» και την παγκόσμια ασφάλεια, γράφει (3) τα εξής:
«Σήμερα, η μοναδική θέση της Αμερικής στην ιεραρχία των παγκόσμιων δυνάμεων αναγνωρίζεται ευρέως. Η αρχική έκπληξη, ακόμη και η οργή των ξένων μπροστά στους κατηγορηματικούς ισχυρισμούς των ΗΠΑ ότι διαθέτουν ηγεμονικό ρόλο έχουν παραχωρήσει τη θέση τους σε πιο αμβλυμμένες- αν και ακόμη γεμάτες δυσανασχέτηση –προσπάθειες να τιθασευτεί, να αναχαιτιστεί, να εκτραπεί ή να γελοιοποιηθεί αυτή η ηγεμονία.»
Το ζήτημα συνεπώς που τίθεται είναι να εκτιμηθεί κυρίως από το Αμερικανικό Λαό, ενόψει μάλιστα εκλογών, ποιός και γιατί εκθέτει την αμερικανική διπλωματία και την καθιστά αναξιόπιστη. Πάντως ο William J.Burns και ο Zbigniew Brzezinski αποκλείεται!
Τα προαναφερόμενα ασφαλώς είναι χρήσιμα στον αναγνώστη για συναγωγή συμπερασμάτων…
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) «I’ve never seen an attack on diplomacy as damaging, to both the State Department as an institution and our international influence, as the one now underway».
(2) «The contemptible mistreatment of Marie Yovanovitch—the ambassador to Ukraine who was dismissed for getting in the way of the president’s scheme to solicit foreign interference in U.S. elections—is just the latest example of President Donald Trump’s dangerous brand of diplomatic malpractice. His is a diplomacy of narcissism, bent on advancing private interests at the expense of our national interests».
(3) Βλ. Ζ.Brzezinski, The Choice Global Domination or Global Leadership, Basic Books, 2004, Part 1, όπου: «America’s unique standing in the global hierarchy is now widely acknowledged. Foreigners’ initial surprise and even anger at explicit assertions of America’s hegemonic role have given way to more resigned –if still resentful- efforts to harness, contain, deflect, or ridicule that hegemony».
——————————————–
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC- EU).
