Γράφει ο Γιώργος Χουστουλάκης
Σαν χθες 8 Ιανουαρίου έκανε το ίδιο κρύο στη Μεσαρά, και στη Γαλιά στη κουζίνα άναβε το τζάκι, και η Πελαγία η λεχώνα, ξαπλωμένη στο κρεβάτι περίμενε να γεννήσει, αφού την είχαν ήδη πιάσει οι πόνοι.
Η Παπαδοκώσταινα η μαμή, αλλά και Συντέκνισσα του πατέρα μου, αφού της είχε βαφτίσει το Ρηνειώ της, ήταν παρούσα με τα …ειδικά εργαλεία της!
Το δωμάτιο, η κουζίνα δηλαδή 4χ4, ήταν κατάμεστη από γυναίκες, θειάδες, γιαγιάδες και γειτόνισσες.
Οι άνδρες ήταν περιορισμένοι στη σάλα, και ανέμεναν τον διάδοχο του Μιχαήλο!
Αργούσε όμως το μωρό την Παρασκευή το βράδυ, πέρασε η 12η ώρα, και μπήκε το Σάββατο, και κάποιοι έφυγαν για το σπίτι τους.
Οι γυναίκες όμως δεν το κούνησε καμία, κι ας πήγε κοντά μία!
Όμως ένα δυσάρεστο γεγονός, προβλημάτισε ξαφνικά τις γυναίκες.
Η λάμπα πετρελαίου ξαφνικά έσβησε!
«Κακό σημάδι»! Πέταξαν κάποιες.
Ανάβουν τη λάμπα, ξανασβήνει, την ξανανάβουν ξανασβήνει..
«Πολύ κακό σημάδι, δεν μου αρέσει αυτό…» να λένε και πείστηκαν τελικά όλες, ότι κάτι κακό θα συμβεί!
-Να ρωτήσουμε τον παπά που είναι μορφωμένος, λέει η μια.
-Πήγαινε να τον φωνάξεις, πετάγεται η άλλη.
Πάνε φωνάζουν τον παπά, ο μόνος μορφωμένος από το πλήθος, και εκείνος απεφάνθη:
-Βρε αθεόφοβες, βρε να μη σας ε πω πράμα, μα μιας δεν σας δεν έχει νου? Δε σας έκοψε να ανοίξετε μια πόρτα να μπει καθαρός αέρας και οξυγόνο στο δωμάτιο?
Από τη μια η παρασθιά (τζάκι) με τα ξύλα, από την άλλη όλες εσείς που αναπνέετε, καταναλώσατε όλο το οξυγόνο του χώρου, ε πώς θέτε να ανάβει η λάμπα?
Πράγματι ανοίξανε πορτοπαράθυρα, μπήκε άφθονο οξυγόνο, και η λάμπα άναψε μια χαρά! Πάει αυτό.
Τώρα έμενε πλέον να έρθει με το καλό και το μωράκι…
Πράγματι κάποια στιγμή εμφανίστηκε και αυτό, αλλά βγήκε «ποθαμένο»….
Το μωρό που ήταν αγοράκι τέσσερις οκάδες, δεν ανέπνεε καν, και έδειχνε «αποθαμένο»…
Κλάματα η μάνα, κλάματα ο πατέρας που το πήρε στην αγκαλιά του πρώτη φορά, και να είναι «αποθαμένο», και όχι τίποτα άλλο, μόνο ας ήτανε γερό με τα πλούσια «μπράτη» του, θα ήταν άξιος διάδοχος, όπως έλεγε και ξανάλεγε αργότερα!
Είπα «πρώτη φορά αποθαμένο», γιατί στο μέλλον έμελλε να πάρει στην αγκαλιά του ο καημένος ο πατέρας άλλες δυο φορές το παιδί του «αποθαμένο», αλλά αυτές είναι άλλες δυο ιστορίες, που μπορεί να τις διηγηθώ άλλη φορά.
Εδώ παίρνει το λόγο η μαμή:
Φύσιξέ το Συντέκνισσα το κοπέλι από το κάθισμα, μα δεν έχει πράμα! Λέει τση γιαγιάς μου τση Ρετζεποχαρίκλειας.
Το έχω συναντήσει αυτό πολλές φορές, τους λέει.
Πράγματι το φυσά η γιαγιά το μωρό, και αμέσως εκείνο πήρε αναπνοή και έριξε το πρώτο του κλάμα!
Κλαίγανε από τη χαρά τους όλοι οι παρευρισκόμενοι, αλλά ιδιαίτερα οι γονείς του παιδιού, που δεν κάνανε παιδί αλλά παίδαρο, που του άρεσε το γάλα, και του το δίδανε με το ρογοβύζι που βάζανε το μισοκαδιάρικο μπουκάλι, και το έπινε με μια αναπνιά!
Όμως δεν κατάλαβα έκτοτε, τί ακριβώς παθαίνανε τα μωρά και δεν αναπνέανε, και έπρεπε να τα “φυσήξει κάποιος από το κάθισμα”!
(Υ.Γ.: Ευχές και από το “e-mesara.gr” στον τακτικό μας συνεργάτη κ. Γιώργο Χουστουλάκη, να έχει υγεία και να είναι πολύχρονος και πολυγραφότατος…)
