Το “e-mesara.gr” ετοίμασε ένα αφιέρωμα στη μνήμη της Γερόντισσας Νεκταρίας, της αείμνηστης Ηγουμένης της Ιεράς Μονής Παναγίας Καλυβιανής, που κοιμήθηκε την ημέρα του Πάσχα 2004, που ήταν 11 Απριλίου!
Θα προσπαθήσουμε να σας μεταφέρουμε το δημοσιογραφικό ρεπορτάζ της ημέρας εκείνης… Μιας ημέρας που συγκλόνισε τη Μεσαρά και σίγουρα όσοι της ζήσαμε θα τη θυμόμαστε πάντα, όπως και τη λατρευτή μας Γερόντισσα.
Ας δούμε λοιπόν αναλυτικά:
«Την ημέρα του Πάσχα 2004 (11 Απριλίου) διάλεξε η Παναγία να πάρει κοντά της την ηγουμένη της Ιεράς Μονής Καλυβιανής μοναχή Νεκταρία. Το άγγελμα της κοίμησής της σκόρπισε ρίγη συγκίνησης στη Μεσαρά και στην Κρήτη ολόκληρη. Εκατοντάδες πιστοί, άνθρωποι που τη γνώρισαν από κοντά, που γεύτηκαν την αγάπη και την καλοσύνη της, ξεκίνησαν από κάθε γωνιά του νησιού μας, να παρευρεθούν στην εξόδιο ακολουθία.
Η ηγουμένη, εδώ και μερικές βδομάδες νοσηλευόταν στην γαστρεντερολογική κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου. Τις τελευταίες ημέρες η κατάσταση της υγείας της επιδεινώθηκε και μάλιστα την περασμένη Πέμπτη εισήχθη στην μονάδα εντατικής θεραπείας του Νοσοκομείου, όπου την ημέρα του Πάσχα στις 11.45 το μεσημέρι, άφησε την τελευταία της πνοή.
Η σωρό της μεταφέρθηκε στο Μοναστήρι στις 3.00 το μεσημέρι της ίδιας ημέρας. Στην είσοδο του μοναστηριού, με θλίψη και θρήνο, αλλά με το «Χριστός Ανέστη» στα χείλη, όπως το πρόσταζε το τυπικό της ημέρας, οι μοναχές, οι φιλοξενούμενοι της Ιδρυμάτων της Παναγίας Καλυβιανής και αρκετοί πιστοί, υποδέχτηκαν τη νεκρή πλέον ηγουμένη.
Η πομπή, ένα βουβό ανθρώπινο κλάμα, αλλά με τη συνοδεία αναστάσιμων ύμνων την συνόδευσε ως τον Ιερό Ναό της Παναγίας, όπου η σωρός της τέθηκε σε προσκύνημα των εκατοντάδων πιστών που άρχισαν να συρρέουν στο μοναστήρι.
Στις 10.00 το βράδυ της ίδιας ημέρας ψάλθηκε η νεκρώσιμη ακολουθία από της μοναχές και τον ιερέα της Μονής πατέρα Νεκτάριο.
Η νεκρώσιμη ακολουθία
Με βουρκωμένα τα μάτια, εκατοντάδες άνθρωποι άρχισαν να φτάνουν το μεσημέρι της Δευτέρας του Πάσχα στην Ιερά Μονή Καλυβιανής. Ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ.κ. Τιμόθεος, οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ. κ. Ανδρέας, Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων κ. Ειρηναίος, Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Άνθιμος, Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Ειρηναίος, Ιεραπύτνης και Σητείας κ.κ. Ευγένιος, Κνωσού κ.κ. Μακάριος, εκπρόσωποι Μονών από την Κρήτη και την άλλη Ελλάδα, δεκάδες μοναχές και ιερείς, ενώ την κυβέρνηση εκπροσώπησε ο Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας κ. Μανόλης Κεφαλογιάννης …
Μετά το τέλος της νεκρώσιμης ακολουθίας ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης κ.κ. Κύριλλος Κογεράκης, μεταφέροντας εντολή του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου να τον εκπροσωπήσει στην εξώδιο ακολουθία της γερόντισσας Νεκταρίας, είπε χαρακτηριστικά: «Η γερόντισσα ανάλωσε τη ζωή της σε έργα κοινωνικά, πνευματικά και στήριξε επί δεκαετίες αυτή τη Μονή». Τέλος μετέφερε τις ευχές του Οικουμενικού Πατριάρχη στην αδελφότητα της Ιεράς Μονής και να αναδείξουν αξία διάδοχό της για να συνεχίσει την πορεία που εκείνη χάραξε.
«Δεν διοικώ εγώ, αλλά η Παναγία»
Με λόγια γεμάτα συγκίνηση, αλλά και μη μπορώντας να κρύψει και τη δική του προσωπική συγκίνηση, αποχαιρέτησε τη γερόντισσα Νεκταρία, ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης κ.κ. Χρυσόστομος Παπαδάκης, ο οποίος αναφέρθηκε στο έργο και στην πορεία της.
«Εκείνα τα χρόνια εδώ που ήρθε στη Μεσαρά, ήταν χρόνια μεγάλης ανέχειας και φτώχιας και πολιτισμικής καθυστέρησης, αλλά και ορφάνιας. Μόλις δέκα χρόνια μετά τη Γερμανική κατοχή. Όμως δόθηκε ολόψυχα στη διακονία της πίστεως, δια της αγάπης ενδεδυμένης. Διακονώντας με τα χέρια τον άνθρωπο και δοξάζοντας με το στόμα το Θεό. Όχι αυτόνομα. Όχι εγωιστικώς ενθουσιαστικά. Αλλά μέσα από την αγία Υπακοή στον πνευματικό πατέρα και Επίσκοπο. Υπακοή που παρέχει την πνευματική ασφάλεια, που φέρει την ουράνια σφραγίδα της γνησιότητας».
Σε άλλο σημείο ο κ.κ. Χρυσόστομος σημείωσε: «42 χρόνια στην ηγουμενία. 16 από αυτά κάτω από τη φωτισμένη ηγεσία του δημιουργού της φιλάνθρωπης αυτής πολιτείας, γέροντός της και Επισκόπου μας. Και τα υπόλοιπα, η ίδια στο τιμόνι της πολυμελούς αδελφότητας και των χιλιάδων ανθρώπων που πέρασαν από τα Ιδρύματα. Όταν η ανεξιχνίαστη βουλή του Θεού, κάλεσε τον πατέρα αυτού του έργου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, ο σεισμός του φόβου εδώ δεν ήταν μικρός. Ήταν ο φόβος των καλοπροαίρετων ψυχών, που έβλεπαν τον εμπνευστή, τον δημιουργό και προστάτη του έργου να φεύγει. Και κυριεύθηκαν από ζάλη λογισμών αμφιβόλων. Ήταν και τα έξωθεν σχόλια των ολίγων χαιρεκάκων και κακοπροαιρέτων, ότι θα ακολουθούσε η διάλυση. Όλοι αυτοί έσφαλαν, εκτός από τη γερόντισσα, η οποία γνώριζε εμπειρικά την παρουσία και σκέπη της Παναγίας. Μυριάδες φορές την άκουσα να λέει συγκινημένη: «Δεν διοικώ εγώ, αλλά η Παναγία. Αν κατέγραφα τις αποδείξεις και την παρουσία της και προνοίας της, σε καθημερινή βάση, θα γέμιζα τόμους». Και όσο εκείνη υπέφερε από τις πολλές και χρόνιες ασθένειές της και ομολογούσε την αδυναμία της, τόσο η Παναγία ευλογούσε την κυψέλη της, πολυτρόπως και θαυμαστώς».
Τέλος ο Πανοσιολογιώτατος απευθυνόμενος προς την αδελφότητα της Μονής είπε: «Κρατήστε ως πολύτιμη παρακαταθήκη τη δική της αγάπη προς το Χριστό και την ακλόνητη πίστη της ότι η ίδια η Παναγία ηγουμενεύει στο μοναστήρι σας. Και να είστε βέβαιες, ότι οι εκεί προσευχές της, θα φέρουν πίσω την Εικόνα».
«Ευχαριστώ»
Στη συνέχεια μίλησε εκπρόσωπος των παιδιών που μεγάλωσαν στα Διακονήματα Παναγίας Καλυβιανής, η οποία και είπε μεταξύ των άλλων : «Εμείς, τα μεγάλα πια παιδιά σου, αλλά και τα μικρά μας αδέρφια των ιδρυμάτων της Μονής, θέλουμε να σας πούμε: «Ευχαριστώ», αυτή την τελευταία στιγμή σου. Να πούμε «Ευχαριστώ» στην καλή και άξια αντικαταστάτρια της μάνας μας, του πατέρα, του αδελφού μας. Ευχαριστούμε για την αγάπη σας,
για τον τρόπο που μας δείξατε να σκεφτόμαστε,
για τις συμβουλές σας,
για την ανοιχτή αγκαλιά σας,
για το γονικό χαμόγελο και το χάδι σας,
για τη γαλήνη και την ηρεμία που μας μεταδίδετε.
Για όλα αυτά αγαπημένη μας γερόντισσα, ο πόνος μας είναι αβάσταχτος και ο αποχωρισμός οδυνηρός.
Πιστεύουμε, ότι εκεί που θα πάτε, θα μας σκέφτεστε και θα μεσιτεύετε στην Παναγιά για το καλό των οικογενειών μας, και για την πρόοδο των εδώ μικρών μας αδελφών.»
«Ευγνωμοσύνη»
Ακολούθως το λόγο πήρε ο ιερέας της Ιεράς Μονής Καλυβιανής πατέρας Νεκτάριος, ο οποίος, αφού ευχαρίστησε εκ μέρους της Αδελφότητας όλους τους παρευρισκόμενους, τόνισε, απευθυνόμενος στη γερόντισσα:
«Σε ευγνωμονούν μια εκατοντάδα μοναχών, που οδήγησες στην αφιέρωση.
Σε ευγνωμονούν κάποιες ηγουμένισσες, που πήραν από δω το φως και ξεκίνησαν σε άλλους τόπους να υπηρετούν τον ίδιο Θεό, που γνώρισαν εδώ.
Σε ευγνωμονούν οι εκατοντάδες τα παιδιά που οδήγησες στο γάμο. Σαν μια τέλεια μητέρα.
Σε ευγνωμονούν και οι εκατοντάδες γιαγιάδες, που αναπαύονται στο κοιμητήριο της Μονής, που ξεπερνά τα κοιμητήρια των χωριών.
Σε ευγνωμονούν οι άνθρωποι που αναπαύτηκαν για λίγο ή για πολύ εδώ.
Σε ευγνωμονούμε για ότι μας έδωσες. Λυπούμαστε πολύ, που στην τελευταία μου επιθυμία, δεν μου έκαμες υπακοή. Σου είπα: «Γερόντισσα μη φύγεις τώρα! Κάθισε λίγο ακόμα. Σε χρειαζόμαστε». Και είπες: « Φεύγω. Άφησε με, σε παρακαλώ». «Μη φύγεις, να τελειώσουμε τις ακολουθίες» Και το έκανες αυτό. Την ημέρα του Πάσχα, στις 12 το μεσημέρι, έφυγες για τον ουρανό. Έφυγες, για να έρθουμε όλοι σήμερα, να σου πούμε :«Ευχαριστώ».
Και ο πατέρας Νεκτάριος κατέληξε λέγοντας: «Θα σας μεταφέρω μια ομολογία της γερόντισσας, που μου την είπε ξανά προχθές: Γέροντα, δώκατε ένα καράβι να το διευθύνει ένας ναύτης. Άπειρος. Του Θεού συνεργούντος το καράβι ταξιδεύει ακόμη. Και προχωρεί. Και φιλοξενεί. Και σκορπίζει χαρά. Και σκορπίζει αγάπη. Και δέχεται τους πόνους, τις θλίψεις και τις αγωνίες όλων των ανθρώπων». Σε ευγνωμονούμε για όλα αυτά. Και το καράβι το οδήγησες σωστά. Βέβαια λυπούμαστε που το αφήνεις αυτή τη στιγμή. Αλλά έχουμε μια πληροφορία και τη μεταφράζω. Κάποιοι άνθρωποι έλεγαν: «Χάσαμε την εικόνα της Παναγίας της Καλυβιανής». Και είπε η Παναγία: « Ναι. Μπορεί να λείπει η Εικόνα Μου. Αλλά η Χάρις Μου είναι εκεί. Εγώ είμαι εκεί».
Η ταφή
Ο ενταφιασμός έγινε σε χώρο που είχε διαμορφωθεί ανατολικά του Ιερού Ναού της Παναγίας και με ρίγη συγκίνησης το συγκεντρωμένο πλήθος είπε το στερνό αντίο στην ηγουμένη Νεκταρία. Οι κοπέλες του Ορφανοτροφείου, έραναν με ροδοπέταλα τη σωρό, ενώ όλοι οι παρευρισκόμενοι έψαλαν το «Χριστός Ανέστη» τη στιγμή που η σωρός κατέβαινε στο μνήμα.
ΜΟΝΑΧΗ ΝΕΚΤΑΡΙΑ (Σύντομο βιογραφικό)
Η μοναχή Νεκταρία (κατά κόσμο Βασιλική Βασιλάκη) γεννήθηκε στα Χανιά το 1925. Ήταν απόφοιτος εξαταξίου Γυμνασίου και στη Μεσαρά ήλθε μαζί με τον τότε Μητροπολίτη και νυν Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ.κ. Τιμόθεο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 με τις προτροπές του πνευματικού της πατέρα, αφήνει τα Χανιά και έρχεται στη Μεσαρά, όπου τον βοηθά στο ξεκίνημα δημιουργίας της Μονής.
Διετέλεσε Διευθύντρια του Ορφανοτροφείου, ενώ το 1963 γίνεται μοναχή και αναλαμβάνει σχεδόν αμέσως ηγουμένη της νεοσυσταθείσας γυναικείας κοινοβιακής Μονής Παναγίας Καλυβιανής.
Ευτύχησε να δει το μοναστήρι που υπηρετεί να μετατρέπεται σε μια σύγχρονη Βασιλειάδα, με τη στήριξη και την ευθύνη του τότε Μητροπολίτη κ. κ. Τιμοθέου, καθώς:
Το 1962 ιδρύεται ο Οίκος Ευγηρίας (Γηροκομείο) «Άγιοι Δέκα»
Το 1965 η Οικοκυρική Σχολή «Η Αγία Σκέπη»
Το 1967 το Διακόνημα Παιδικής Προστασίας «Η Θεοτόκος»
Το 1969 η Διαρκής Έκθεσης
Το 1970 το Τυπογραφείο
Το 1971 Το Διακόνημα νεανίδων «Η Αγία Φιλοθέη»
Το 1974 η Σχολή Κοπτικής – Ραπτικής «Ο Ευαγγελισμός».
Παράλληλα στο μοναστήρι λειτουργούν το Δημοτικό Σχολείο για τα παιδιά του Ορφανοτροφείου και της Παιδικής Προστασίας, Εργαστήρια Υφαντικής, Πλεκτικής, Ιερορραπτικής και Αγιογραφίας, Μουσείο, Πνευματικό Κέντρο κ.α.
«Κανείς δεν μπορεί να μετρήσει τους κόπους και να ζυγίσει τους ιδρώτες που χρειάστηκαν σε τούτο τον αγώνα», γράφει το 1978 ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. κ. Τιμόθεος στο βιβλίο του «Η Παναγία Καλυβιανή και τα Ιδρύματα» και συνεχίσει. «Τώρα όμως μπορεί εύκολα και ο απλός επισκέπτης και προσκυνητής να διαπιστώσει με συγκίνηση και χαρά, πως μέσα στα αναρίθμητα θαύματα που έκαμε η χάρη της Παναγίας σε τούτο τον τόπο από τα παλιά χρόνια, πρόσθεσε και ένα μεγάλο και μόνιμο θαύμα. Έβαλε κάτω από τα φτερά της ένα ολόκληρο συγκρότημα φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, που διαλαλούν την πίστη στο Θεό και την αγάπη στον άνθρωπο».
Συγχρόνως αναπτύσσει και πνευματικό έργο στηρίζοντας όλους όσους ζητούσαν τη βοήθεια και τη στήριξή της.
Τα τελευταία χρόνια, παρά το προχωρημένο της ηλικίας της είχε ασχοληθεί δυναμικά για την συντήρηση των Ιδρυμάτων της Ιεράς Μονής Καλυβιανής, καθώς το πέρασμα του χρόνου είχε κάνει εμφανή τα σημάδια του, πάνω στα κτίρια.
Η κλοπή της εικόνας της Παναγίας πριν ένα χρόνο, ήταν το γεγονός που τη συγκλόνισε και σημάδεψε την παραπέρα πορεία της ζωής της, καθώς ήταν μεγάλη η αγωνία της και η προσμονή της για την εύρεση της θαυματουργής εικόνας.
Πριν λίγες βδομάδες εισήχθη στην γαστρεντερολογική κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου, στην εντατική μονάδα του οποίου άφησε την τελευταία της πνοή την ημέρα του Πάσχα στις 11.45 το μεσημέρι.
Η σωρός της μεταφέρθηκε στην Ιερά Μονή Παναγίας Καλυβιανής στις 3.00 το απόγευμα της ίδιας ημέρας, όπου με θρήνο οι μοναχές, αλλά και οι φιλοξενούμενοι των ιδρυμάτων υποδέχτηκαν την νεκρή μητέρα τους.
Η εξόδιος ακολουθία εψάλη τη Δευτέρα του Πάσχα 12 Απριλίου 2004, παρουσία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ.κ. Τιμοθέου.
Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή της.
«Γερόντισσα, Σε ευχαριστούμε»
Την ημέρα της Ανάστασης διάλεξε ο Χριστός μας να ανοίξει τους ουρανούς και πάρει κοντά της την ηγουμένη τη ιεράς Μονής Παναγίας Καλυβιανής, μοναχή Νεκταρία.
Καλή και αγαθή η γερόντισσα, άνθρωπος με το χαμόγελο στα χείλη, την ιώβεια υπομονή στην ψυχή, την πλατιά αγάπη στην καρδιά, υπηρέτησε ένα δύσκολο, επίπονο και συνάμα καρτερικό αγώνα στα 42 χρόνια που ήταν ηγουμένη στη Βασιλειάδα των καιρών μας.
Στο διάστημα που είχαμε την τύχη και την ευλογία να τη γνωρίσουμε από κοντά, πολλαπλά είμαστε ωφελημένοι. Ο σοφός λόγος της, η σοβαρότητα του χαρακτήρα της, σου μετέδιδαν μια γαλήνη ψυχής, που σε ακολουθούσε για καιρό.
Ο αγώνας της μόνιμος. Τα διακονήματα, η αδελφότητά, το μοναστήρι, τα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά και η αδιάλειπτη προσευχή, ήταν ο σύντροφός της. Μιλούσε με τέτοια αγάπη για όλα αυτά, που λες ότι ήταν (και ήταν ) ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια της ζωής της.
Μα και σαν ήρθαν χρόνοι χαλεποί και δύσκολοι, που βέβηλα χέρια πήραν την εικόνα της Παναγίας από το μοναστήρι, δεν δείλιασε. Έβλεπες τη θλίψη και την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο και στα λόγια της. Ήταν το γεγονός που επέτεινε τη βιολογική της φυγή. Το γεγονός που μέχρι της τελευταία στιγμή βασάνιζε τη σκέψη και το λογισμό της. Ένα πελώριο «Γιατί», ήταν ζωγραφισμένο στα χείλη της.
Είναι δύσκολο να γράψεις λόγια, όταν την ημέρα της ταφής στην Ιερά Μονή Καλυβιανής τα λόγια γράφτηκαν με δάκρυα εκατοντάδων πιστών, που ήρθαν να πάρουν την ευλογία της για τελευταία φορά.
Είναι δύσκολο να γράψεις λόγια, όταν γνωρίζεις ότι και η μετά θάνατον παρουσία της, στο χώρο θα είναι αισθητή να βοηθά τις μοναχές στο δύσκολο, αλλά Θεάρεστο έργο τους,.
Εμείς γράφουμε αυτά τα λόγια για να της πούμε ένα στερνό αντίο, ένα μεγάλο ευχαριστώ, για όσα έκανε για μας, για όσα έκανες για τους φιλοξενούμενους των Ιδρυμάτων της Παναγίας Καλυβιανής, για όσα έκανε για τον τόπο μας.
Γερόντισσα σε ευχαριστούμε».
“e–mesara.gr”
