Είμαι μοναχή σε ένα μοναστήρι της Κρήτης. Νομίζω πως έχω σώας τας φρένας. Αυτά που θα εξιστορήσω ίσως παραξενέψουν πολλούς και με χαρακτηρίσουν αλαφροΐσκιωτη, πλανεμένη, σαλεμένη και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Όμως ξέρω τι λέω κοιτάζοντας κατάματα τον Χριστό στην εικόνα Του. Προτιμώ να αδικήσω την αλήθεια αφαιρώντας κάτι, παρά να προσθέσω το παραμικρό.
Την Γερόντισσα Γαλακτία γνώρισα στο σπιτάκι της μετά που ήταν κατάκοιτη και έγινε μοναχή. Πήγαιναν άλλες αδελφές από το μοναστήρι κι εγώ προτιμούσα να μην πηγαίνω για να πηγαίνουν οι μεγαλύτερες από εμένα. Της έκανα όμως κάθε βράδυ ένα κομβοσχοίνι. Απαντούσε εκείνη με μία παραδεισένια ηρεμία και χαρά που ένοιωθα εκείνη την ώρα. Κάποτε πήγα. Το πώς ένοιωσα, δεν περιγράφεται. Εκείνη έκανε σαν παιδάκι από τη χαρά της. Μου έλεγε: «έλα, έλα παιδί μου. Έλα κόρη μου. Μόνο στο τηλέφωνο θα μιλάμε κάθε βράδυ; (εννοούσε την προσευχητική επικοινωνία). Έλα να σε χορτάσω εδώ κοντά μου…». Άρχισε…και τι δεν μου είπε!
- «πάψε να κλαις για τον αδελφό σου τον Μανώλη. Έφυγε νέος αλλά έτοιμος. Ζει στη χαρά του Θεού».
- «να τρως παιδί μου. Είσαι αδύναμη και το εκμεταλλεύεται ο σκύλος (ο διάβολος) και θέλει να σε βρει αδύναμη να σε σπρώξει. Σε μισεί, θέλει να σε σκοτώσει… Θυμάσαι που σ’ έσπρωξε στον πρώτο όροφο; Ήρθε όμως ένας Άγιος που έχετε εκεί και σ’ έπιασε! Δεν σ’ άφησε να πάθεις κακό. Κάποτε σ’ έριξε πάνω στις κλούβες που έχετε έξω στην κουζίνα. Όμως, ετούτος ο μέγας (έδειξε την εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ) που τριγυρίζει εκεί που είστε, επρόφθασε κοντά σου!». Μου είπε και άλλα. Όλα είχαν γίνει και με έπιασε ρίγος. Όμως, το πιο συγκλονιστικό είναι το παρακάτω:
- Την Μεγάλη Εβδομάδα του 2019 υπέφερα από μια φοβερή αλλεργία στα μάτια. Δεν ήταν κάτι συνηθισμένο. Οι πόνοι ήταν ανυπόφοροι. Ήταν οι χειρότεροι πόνοι που αντιμετώπισα μέχρι τώρα. Έγινε ένας καυτηριασμός στο δεξί μάτι. Μάλλον απέτυχε και ούρλιαζα κυριολεκτικά. Την Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ έφθασε η έξαρση στο αποκορύφωμά της. Έφυγα από την ακολουθία των Αγίων Παθών του Κυρίου ουρλιάζοντας κυριολεκτικά για το δωμάτιό μου. Γονάτισα στον Εσταυρωμένο που έχουμε στο διάδρομο. Είπα μια θερμή προσευχή: <Κύριε! Εσύ σταυρώνεσαι απόψε για μας! Σ’ ευχαριστώ που μετέχω κι εγώ, έστω και λίγο, στα πάθη Σου. Βοήθησέ με να αντέξω>. Έπειτα μπήκα στο δωμάτιό μου. Τα μάτια μου ήταν γεμάτα αίμα. Ειδικά το δεξί. Πλύθηκα και βγήκα έξω με κλειστά μάτια. Πήρα αντίθετη κατεύθυνση σε ένα διάδρομο 44 μέτρων. Βρήκα το τραπέζι και τον τοίχο στην αριστερή περάτωση του διαδρόμου. Κινήθηκα αντίθετα. Όταν περνούσα μπροστά από το δωμάτιο ακούω μια φωνή να με φωνάζει με το όνομά μου. «Δείνα μη φοβάσαι παιδί μου! Δείνα… μη φοβάσαι παιδί μου!». Προχώρησα λίγο και προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου για να καταλάβω ποιος μου μιλούσε. Δεν υπήρχε άλλη ψυχή εκεί. Ανοίγω τα μάτια μου και τι να δω! Την Γερόντισσα Γαλακτία!!! Όπως ακριβώς ήταν στο κρεβάτι!!! Κρατούσε ένα μεγάλο Σταυρό!!! Ήταν μάλλον του παππού της! Του παπά Νικόλα! Την έλουζε ένα ειρηνικό ουράνιο φως που νους δεν φαντάζεται! Άστραψε ο κόσμος! Παρά την ειρήνη και τη χαρά που ένοιωσα, θυμήθηκα τον λόγο της Γραφής: «Αδελφοί μη παντί πνεύματι πιστεύετε αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ του Θεού εστί». Παρά τους φρικτούς πόνους, ύψωσα το χέρι μου και άρχισα να σταυρώνω και να φωνάζω: «Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος… συντριβήτωσαν υπό την σημείωσιν του τύπου του Τιμίου Σταυρού Σου πάσαι αι εναντίαι δυνάμεις». Εκείνη με καθησύχασε και μου είπε: «Ησύχασε κόρη μου. Η Γαλακτία είμαι! Ήρθα γιατί είδα ότι κινδυνεύεις να πεθάνεις απόψε. Όχι μόνο να χάσεις τα μάτια σου αλλά να πεθάνεις. Δεν θα αντέξει η καρδιά σου τους πόνους». Έβαλε τον Σταυρό πάνω στο δεξί μου μάτι! Κόλλησε και δεν ξεκολλούσε γύρω στα δέκα λεπτά! Η Γερόντισσα Γαλακτία ευχόταν. Κάποια στιγμή φώναξε: «έλα Άγιε Γεώργιε»! Αυτομάτως άκουσα δυνατό χλιμίντρισμα αλόγου και έντονο ποδοβολητό αλόγου δίπλα μου! Δεν είδα όμως τον Άγιο! Άκουσα μόνο εντονότατα! Αφού με σταύρωσε και στα δύο μάτια, ειδικά στο δεξί, μου είπε: «πήγαινε τώρα και ησύχασε, σε 20 λεπτά θα είσαι καλά»! Ένοιωθα παραδεισένια γαλήνη και ευτυχία! Αυτά τα βιώματα δεν γράφονται και δεν διηγούνται. Πήγα να την αγκαλιάσω, να την ευχαριστήσω αλλά… έγινε άφαντη. Όντως σε 20 λεπτά ήμουν καλά! Το είπα αμέσως στην Ηγουμένη μου! Δόξασε τον Θεό! Μου είπε, την επαύριο, μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής να πάω με μια άλλη αδελφή να την ευχαριστήσω. Βρήκα εκεί τον π. Αντώνιο με ένα πνευματικό του παιδί που νομίζω είναι μουσικός. Νεκτάριος Χαραλαμπάκης. Ήταν και η κυρία Ριρίκα. Ενθουσιασμένη έτρεξα στην αδελφή. Γονάτισα στο κρεβατάκι της και φώναζα «σας ευχαριστώ Γερόντισσα! Σας ευχαριστώ Γερόντισσα…». Εκείνη μου είπε: «σουτ! σουτ! σουτ! μην πεις τίποτα! Μην πεις τίποτα!». Ο π. Αντώνιος κάτι κατάλαβε και είπε: «γιατί να μην πει; Να πει! Να μάθουμε κι εμείς». Έπεσα στην αγκαλιά της. Μου ψιθύρισε: «μην πεις τίποτα καμάρι μου. Ξέρεις πόσο σε αγαπώ. Δεν θα ξανάρθω εκεί που είσαι. Δεν πρέπει να μιλήσεις». Της έκανα υπακοή. Λίγες μέρες μετά, πήγα σε ένα οφθαλμίατρο στο Ηράκλειο και με εξέτασε. Μου έδωσε φάρμακα. Όταν γύρισα, πλενόμουν στο πρόσωπο στο νιπτηράκι του δωματίου μου. Ξανά εμφανίζεται η Γερόντισσα Γαλακτία δίπλα μου! Πόσο χάρηκα! Μου είπε: «πέταξε τα φάρμακα που σου έδωσε ο γιατρός γιατί θα σε τυφλώσουν! Είναι ακατάλληλα! Να αρκεστείς στο φάρμακο του Τιμίου Σταυρού»! Έπειτα εξαφανίστηκε. Η χαρά που μου άφησε ήταν απερίγραπτη! Δεν περιφρονούσε βέβαια τους γιατρούς και τα φάρμακα. Τα θεωρούσε δώρα του Θεού. Αρκεί να τα μεταχειρίζονται ταπεινοί γιατροί που φωτίζονται από τον Αρχίατρο! Τον Χριστό! Και ο αείμνηστος ο πατέρας της ήταν γιατρός! Όταν κάποτε την επισκέφθηκε ο ονομαστός οφθαλμοχειρουργός του Ηρακλείου….. του είπε χωρίς να τον γνωρίζει: «Καλώς τον ταπεινό και ενάρετο γιατρό! Με τα πατήματα του Χριστού φθιάχνεις τα μάτια των ανθρώπων…!». Έστελνε σε γιατρούς στο Ηράκλειο που δεν γνώριζε. Και να γνώριζε, ο εγκέφαλός της ήταν κατεστραμμένος. Π.χ. έλεγε σε ασθενείς: «θα πάτε σε μια πλατεία στο Ηράκλειο που έχει ένα άγαλμα και λέγεται σαν το άγαλμα (Αρετούσης). Από πάνω είναι μια Εκκλησία της Παναγίας (των Σταυροφόρων). Στο τάδε σημείο είναι η τάδε γιατρός. Αυτή είναι για την πάθησή σου. Πήγαινε και πες της ότι σε πέψαμε από επαέ. Θα κάνει αυτή τα δικά της και τα υπόλοιπα εμείς…!». Η γιατρός απορούσε ποια είναι η γιαγιά που παραπέμπει ασθενείς σ’ αυτή. Την γνωρίσαμε στην κηδεία της Γερόντισσας Γαλακτίας!
Γνωρίζω ακόμη ότι και μία Ηγουμένη κρητικής μονής, θεράπευσε η Γερόντισσα από καθολική αλλεργία στο σώμα και την απάλλαξε από τις κορτιζόνες! Τώρα νοιώθω την Γερόντισσα Γαλακτία άγγελο φύλακα, πρότυπο ζωής, προστάτιδα, βοηθό! Με δύναμη περισσότερη στα χαρίσματά της θα τρέχει παντού. Να έχει όλος ο κόσμος την αγία ευχή της!
Πηγή: orthodoxia.gr
