Του Γιώργου Μαμάκη
Τις είδα, σήμερα, ανήμερα των Βαΐων, να ξεπροβάλλουν
ανάμεσα σε καψαλισμένο χορτάρι.
Η ελπίδα δεν χρειάζεται βεβαιότητες.
Της φτάνει ένα ψίχουλο φωτός
και θα στο γυρίσει σε Άνοιξη
Το περπάτημα μέσα στις μοναδικές ενδημικές τουλίπες της Κρήτης εδώ στο Κάμπο της Ηούς στις δυτικές παρυφές του Ψηλορείτη
θέλει ησυχία.
Όχι για να μην τις πατήσεις —
αυτές ξέρουν να λυγίζουν και να σηκώνονται.
Αλλά για να τις ακούσεις.
Κάθε μία κρύβει μια ιστορία:
ένα βλέμμα που κράτησε λίγο,
μια υπόσχεση που δεν ειπώθηκε ποτέ,
ένα “σε περιμένω” που μαράθηκε
και ξαναφύτρωσε την άνοιξη.
Η σιωπή του λιβαδιού της Ηούς, της θεάς που ήταν η καθημερινή πρόδρομος του Ήλιου στον οποίον και άνοιγε κάθε αυγή τον ουρανό ρίχνοντας άνθη,
δεν είναι άδεια.
Είναι γεμάτη μνήμες,
σαν παλιό γράμμα που δεν στάλθηκε ποτέ
και όμως κάποιος το διάβασε.
Και τότε καταλαβαίνεις:
δεν είσαι μόνος.
Ποτέ δεν ήσουν.
Η ελπίδα δεν κάνει θόρυβο.
Δεν φοράει φτερά,
ούτε κρατά σημαίες.
Μοιάζει με τουλίπα—
ευάλωτη,
εύθραυστη,
και όμως…
στέκεται όρθια μες στον άνεμο
σαν κάτι που δεν θέλει να σβήσει.
