Η μάνα μου ήταν ηθοποιός. Βρέθηκε
στη Λάρισα με το θίασο του γιου της
και έμενε σ’ ένα
ξενοδοχείο που τα παράθυρά του
έβλεπαν στην πλατεία του παζαριού.
Καθώς ντυνόταν για να πάει
στο θέατρο,
άκουσε ένα κλάμα μικρού παιδιού,
πολύ δυνατό.
Κατέβηκε από το ξενοδοχείο και
περνώντας μέσα από το παζάρι,
πέφτει πάνω στο παιδάκι
που εξακολουθούσε να κλαίει
σκούζοντας.
Σταμάτησε.
Είδε έναν άντρα
καθισμένο χάμω σταυροπόδι
να πουλάει κάτι.
Τον τριγύριζαν δύο αγοράκια και
το μικρότερο γκρινιάρικο κοριτσάκι.
”Τίνος είναι αυτό το κοριτσάκι
που κλαίει τόση ώρα;”
ρώτησε
τον άντρα που καθόταν κάτω.
”Δικό μου είναι, πανάθεματο.
Από το πρωί δεν έχει σταματημό.
Μήπως και ξέρω τί να του κάνω;”
”Πού είναι η μάνα του;” τον ρωτάει.
”Δεν έχει μάνα.
Απόθανε μόλις το γέννησε
και μ’ άφησε με τρεις διαόλους!”
Χωρίς πολλές κουβέντες
και μεγάλες σκέψεις, του λέει:
”Δώσε μου εμένα το κοριτσάκι σου
και θα πάμε στον συμβολαιογράφο,
να κάνουμε ένα συμφωνητικό ότι
θα μου το δώσεις για ψυχοπαίδι.”
Χωρίς άλλες κουβέντες,
έτσι έγινε.
Σε λίγες μέρες, το μπουλούκι
του γιου της Δημήτρη Ζαφειρίου,
έφευγε απ’ τη Λάρισα γι’ άλλη πιάτσα,
μ’ ένα ακόμα μέλος του θιάσου.
Την Ελενίτσα
της Κυριακούλας…
Ελένη Ζαφειρίου
………………………………………………………..
Απόσπασμα από το βιβλίο:
Τι να σου πρωτοθυμηθώ βρε μάνα
