Γράφει ο π. Μανώλης Λιαπάκης
Μια φορά όταν ακόμα ήμουν παιδί έβλεπα γιαγιά μου τέτοιες μέρες να ετοιμάζει τσάντες με φαγώσιμα, λίγο λάδι που υπήρχε στο σπίτι μπόλικο και διάφορα άλλα που είχε φροντίσει να αγοράσει, κρυφά από το παππού μου που δεν ήταν και τόσο ελεήμων!
Περίμενε λοιπόν να πέσει η μέρα και να ρθει το σούρουπο που δε σε βλέπουν εύκολα που μπαινοβγαίνεις, άνοιγε τη ποδιά που μονίμως φορούσε, έκρυβε τη σακούλα κι έφευγε αφού ήταν σίγουρη ότι δε τη πήρε κάποιο μάτι!
Όταν γύρισε από μια τέτοια βόλτα τη ρώτησα που πήγε και μου είπε τα εξής που θα θυμάμαι για πάντα:
Τώρα που έρχονται παιδί μου οι Άγιες τούτες μέρες είναι αμαρτία μεγάλη να μην έχουν όλοι οι άνθρωποι στο σπίτι τους κάτι να φάνε…
Έτσι λοιπόν ετοίμασα ότι μπορούσα και το πήγα εκεί που έχουν ανάγκη για να συχωρεθούν τα πεθαμένα μας!
Και γιατί πας νύχτα τη ρώτησα και η απάντηση της ήταν ότι ο Χριστός είπε παιδί μου ότι κάνει το ένα σου χέρι να μη το ξέρει το άλλο αλλά και άμα το πω για να μου πούνε μπράβο έχει χάσει την ουσία της η χειρονομία μου….
Ο Θεός να αναπαύσει τη ψυχή της γιαγιάς μου που κάθε χρόνο τη θυμάμαι να παραβλέπει βράδυ με τα χέρια γεμάτα και να τρέχει στις αδύναμες οικογένειες….
Τώρα θα μου πείτε γιατί τα γράφεις αυτά;
Θα σας πω λοιπόν ότι τόσα χρόνια βλέπω ανθρώπους να μοιράζουν τρόφιμα και ειδικά συναδέλφων μου και υψηλόβαθμων που αν μη τι άλλο δε τα αγόρασαν αλλά κάποιοι άλλοι τα πρόσφεραν και να βγάζουν φωτογραφίες με καμάρι πίσω από τις εκατοντάδες σακούλες….Εγώ ξέρετε θέλω να κάνω εμετό…Τι κάνετε μωρέ διαφημίζεται την ευσπλαχνία σας??
Και ξαναθυμάμαι τη γιαγιά μου…
Ότι κάνει το ένα σου χέρι να μη το ξέρει το άλλο….
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΧΩΡΙΣ ΣΑΚΟΥΛΕΣ!!!
