Της Χαριστή Φανουράκη Κουκουμπεδάκη
Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου ξάδερφο Στέφανο Θεοδωράκη από τη Φανερωμένη με την ευχή μου να τον ανημένει ορθάνοιχτος ο Παράδεισος…
Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του….
Στέφανε….
Του παραδείσου πιάσε τα
τα ολιόχρυσα κερκέλια
να μπεις που θα σε ποδεχτούν νιοί γέροι και κοπέλια….
Γιατί ψυχή ‘χες ‘νούς παιδιού καρδιά του μαλαμάτου
κι ήτο νωρίς για να κλουθάς
του έρμου του θανάτου…
Δεν ήτονε ώρα Στεφανή
να φύγεις για τον άδη
μα ο Χάρος ο σαϊτευτής
σ’ έβαλε στο σημάδι….
Κι ήθελε τσι μαυρότοπους
να τσι χρυσοστολίσει για κείνο κι εκοντάρεψε
την εδική σου ζήση…
Το γέλιο σου ερέχτηκε
π’ άνθιζε εις τα χείλη
για κείνο και σου στέρησε
το λάδι απ’ το καντήλι….
Στεμένο ζεύκι θα ‘χουνε
κι όμορφο γλεντοκόπι
στον άδη ν’ ανημένουνε ούλοι οι δικοί σου αθρώποι….
Στη μέση να σε βάλουνε
να παίζεις μαντολίνο
ν’ ανθίζει τση παράδεισως κάθε δεντρό και κρίνο…
Μέρα του άη Φανουργιού
θα σε υποδεχτούνε
και οι κουνιάδοι σου κι οι δυο καλώς τονε θα πούνε….
Κι η μάνα σου με τη Χαρά και με το Στρατογιάννη
στη μέση θα σε βάλουνε ο πόνος σου να γιάνει.
Κι α ιδείς το Λαχειόκωστα κι ανε τονε παντήξεις
πιάσε τη χέρα ντου σφιχτά να τονε χαιρετήξεις…
Και παίξε του γλυκύ σκοπό δυο ξεκοφτούς να κάμει
αφού κι οι δυο σας έχετε
του μερακλή το νάμι…
Να φέξει ο άδης να σειστεί
από το χοροστάσι
ο Χάρος απ’ τη ζήλεια ντου
κι απ’ το κακό να σκάσει….
