του Πέτρου Μηλιαράκη*
Το «κοινοτικό» και ήδη «ενωσιακό κεκτημένο», κινείται σ’ ένα ιδιόμορφο εκκρεμές, όπου στο ένα άκρο αναγορεύεται ως έννομο αγαθό η ελεύθερη αγορά και στο άλλο άκρο αναγορεύεται ως έννομο αγαθό η κοινωνική συνοχή. Έτσι θεωρητικώς καταλείπεται «ενδιάμεσο πεδίο» ώστε η εκάστοτε άρχουσα ιδεολογία να επιβάλει τις πολιτικές και τα συμφέροντα που υπηρετεί, υπερασπιζόμενη τη νομιμότητα των επιλογών της. Ασφαλώς στην παρούσα ιστορική φάση, κυρίαρχο είναι το «δόγμα του νεοφιλελευθερισμού».
- η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη και ο νεοφιλελευθερισμός.
Αρχικώς αναφέρομαι σ´ένα μύθο: « στο μύθο του …καταραμένου Μάαστριχτ»! Είναι «κοινός τόπος» οι καταφορές κατά του Μάαστριχτ! Τί ,όμως, άραγε έχει δημιουργήσει η Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση που έλαβε χώρα στο Μάαστριχτ; (1992) Η Συνθήκη αυτή αφορούσε απλώς την ανασύνταξη δυνάμεων και ανασύνθεση Θεσμών στην άκαμπτη βάση που θεμελίωσε ήδη η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (Ε.Ε.Π.) του Λουξεμβούργου (1986) , που τροποποίησε τη Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας , της τέως ΕΟΚ.
Η Ε.Ε.Π. παρά που θεσμοθέτησε για πρώτη φορά την ευρωπαϊκή πολιτική συνεργασία, έδωσε ιδιαίτερο βάρος στην οικονομική συνεργασία, σε περίοδο που ήταν φανερό πως ο «άλλος κόσμος» (ο κόσμος του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού») θα κατέρρεε!..ΕΠΙΣΗΜΕΙΩΝΕΤΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ : 1986.
Με την Ε.Ε.Π. του Λουξεμβούργου τέθηκαν για πρώτη φορά οι βάσεις όπου η τότε «Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα» θα πορευόταν πέραν της οικονομίας και σε άλλα πολιτικά επίπεδα. Θα μετασχηματιζόταν δηλαδή σε «Ευρωπαϊκή Κοινότητα», με στόχο, ώστε σε επόμενο χρόνο, να καταστεί υπερδομή με ομοσπονδιακά στοιχεία τύπου Συμπολιτείας, να μετασχηματιστεί δηλαδή σε «Ευρωπαϊκή Ένωση».
- Όλες λοιπόν οι βάσεις προς την κατεύθυνση αυτή, της δημιουργίας δηλαδή μιας Συμπολιτείας στην οποία θα απονέμονταν ιδιαίτερες εξουσίες και θα εκχωρούνταν από τα όποια κράτη-μέλη (ειδικότερα του λεγόμενου «σκληρού πυρήνα»), αυξημένα κυριαρχικά δικαιώματα, τέθηκαν στη συμφωνία αυτή του Λουξεμβούργου, που αφορά στην Ε.Ε.Π.
Η «Συνθήκη του Μάαστριχτ» κατ’ ουσίαν «επικαιροποίησε» τις βάσεις που τέθηκαν στο Λουξεμβούργο, όπου π.χ. με βάση το άρθρο 8Α (της Ε.Ε.Π.) εγκαθιδρύθηκε η «εσωτερική αγορά», η οποία ορίσθηκε ως «χώρος χωρίς εσωτερικά σύνορα». Ειδικότερα η ελεύθερη αγορά επιβεβαιώθηκε ως χώρος όπου: «διασφαλίζεται η ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, των ατόμων, των υπηρεσιών και των κεφαλαίων».
Έτσι νομιμοποιήθηκε με διατάξεις πρωτογενούς δικαίου ο νεοφιλελευθερισμός και η νέα παγκοσμοποιημένη τάξη πραγμάτων. Η φιλοευρωπαϊκή Αριστερά δεν κατάλαβε τότε τίποτα; Το Μάαστριχτ του 1992 ήταν η αιτία; Τότε κατάλαβαν οι σοφοί της φιλοευρωπαϊκής Αριστεράς «πού» οδηγεί η «ευρωπαϊκή ελίτ» τα πράγματα;. Το «τι» θεσπίσθηκε στο Λουξεμβούργο το 1986, δεν έγινε αντιληπτό;
Προς την κατεύθυνση δε του νεοφιλελευθερισμού ο οποίος απο το 1986 θεσπίσθηκε στο πλαίσιο της Νέας Παγκόσμιας Τάξης , λειτουργούσε και η «Λευκή Βίβλος», όπου προνοούνταν ήδη με επικεφαλής τον σοσιαλιστή, μάλιστα, Προτεστάντη το Θρήσκευμα, Jacques Delors, τα 279 Νομοθετήματα που υπερασπίζονταν, αλλά και θέσπιζαν τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και τους νέους όρους της παγκοσμιοποίησης!
Έτσι από την Ε.Ε.Π. και μετά εγκαθιδρύθηκαν οι βάσεις για μια «Ευρωπαϊκή Ένωση» που κατέληξε «μέσω Άμστερνταμ και Νίκαιας» στην λεγόμενη «αρχιτεκτονική της Λισαβόνας», με ό,τι αυτό συνεπάγεται και ως προς την Οικονομική Διακυβέρνηση.
Η «αρχιτεκτονική» όμως του νεοφιλελευθερισμού τις βάσεις έχει στο 1986 , στο Λουξεμβούργο!..Το Μάαστριχτ κατακρίθηκε το 1992. Γιατί συνέπεσε με την πτώση του λεγόμενου «Ανατολικού Κόσμου»! Οι βάσεις όμως του «νέου συστήματος» ήταν καλά μελετημένες για μια «νέα τάξη πραγμάτων» από το 1986.
Το «Σύστημα» βλέπετε , «βλέπει» πρώτο και πολύ στο βάθος του χρόνου!..Ενίοτε δε, δεν « βλέπει» μόνο, αλλά και «προβλέπει»…
———————
*Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).
