Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη*
Η Αγία Παρασκευή είναι χτισμένη λίγο έξω από το Χωριό στα τέλη του 13ου αιώνα, δίπλα στην Γεωργική Σχολή Μεσαράς.
Τα κτήματα της Γεωργικής Σχολής είναι κτήματα της Αγίας Παρασκευής.
Κτήματα που δώρισαν οι πιστοί είτε από τάματα είτε για να τα γλιτώσουν από τους Τούρκους.
Η Αγία Παρασκευή του χωριού μας έχει συνδεθεί με θαύματα, με ιστορίες, με θρύλους που όλα μοιάζουν σαν παραμύθια .
Δεν είναι όμως!
Είναι γεγονότα που συνδέθηκαν με την Αγία.
Γεγονότα που η πίστη άνοιξε διάπλατα και τους επέτρεψε να συμβούν.
Αυτό το θάμα μου το αφηγήθηκε ο Γρηγόρης Ξημεράκης.
Ο πολύτιμος συνοδοιπόρος μου στις μέρες του lockdown.
Ήταν περίπου την δεκαετία 1870 με 1880.
Ο κληρικός που λειτουργούσε τότε στην Αγία Παρασκευή ήταν ο πάπα Γιάννης Αλεξανδράκης.
Σάββατο απόγευμα ήταν που πήγαν γυναίκες του χωριού να θυμιάσουν και έλειπε το ασκί που τότε φύλασσαν το λάδι που έφερναν οι πιστοί στην χάρη Της.
Μήνυσαν αμέσως του πάπα Γιάννη.
Κάποιος το είχε κλέψει.
Το ασκί αντικαταστάθηκε με ένα καινούριο το οποίο όμως μόλις γέμιζε λάδι είχε την ίδια τύχη με το πρώτο.
Η ιστορία επαναλήφθηκε τρεις φορές.
Τρεις φορές ένα γεμάτο ασκί με λάδι από τα σωθικά της εκκλησίας είχε κάνει φτερά .
Ο πάπας Γιάννης την τρίτη φορά δεν έγινε μόνο απλός παρατηρητής του συμβάντος ούτε όμως και έκανε αυτό που θα έκανε ένας απλός κληρικός.
Πήρε τον Αναγνώστη του και πήγαν στην Αγία Παρασκευή.
Τέλεσε παράκληση και μετά το “Δι’ευχών” στάθηκε μπροστά στην εικόνα της Αγίας και της μίλησε σαν να μιλούσε σε άνθρωπο και Θεό μαζί:
“Αγία Παρασκευή είμαι εφημέριος 30 Χρόνια στη Χάρη Σου και Σε προσέχω και Σε θυμιάζω και Σε λειτουργώ.
Αλλά γι’ άνθρωπος γι’ Άγιος που δεν μπορεί να φυλάξει το σπίτι του νοικοκύρης δεν είναι.
Όταν ξανάρθει ο κλέφτης, όποιος κι αν είναι θέλω να τον κρατήσεις εδώ”.
Δύο μήνες πέρασαν και το ασκί ξαναγεμίσε.
Το Σάββατο όπως κάθε Σάββατο απόγευμα ανέβηκαν οι γυναίκες το καλντερίμι να θυμιάσουν και άκουσαν κλάματα και φωνές μέσα από την εκκλησία.
Ανοίγουν την πόρτα και βλέπουν ένα Τούρκο που έμενε στη Μητρόπολη τον Αλή να γυρίζει γύρω-γύρω σε ένα εικονικό κύκλο με το ασκί στον ώμο και να φωνάζει έντρομος και φοβισμένος :”Που είναι η πόρτα; Δείξετε μου την πόρτα”.
Ειδοποιήθηκε ο πάπα Γιάννη και ήρθε, έβαλε το πετραχήλι και διάβασε την ευχή στον Αλή.
Λύθηκε ο κύκλος άνοιξε η πόρτα έπεσε το ασκί γέμισε πιότερη πίστη ο άνθρωπος.
Σαν να τον είδα σήμερα τον πάπα Γιάννη, ημέρα εορτής της Αγίας Παρασκευής μπροστά στην εικόνα της, κι ας μην τον έχω δει ποτέ.
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων από τον Αμπελούζο
