Γράφει ο Κώστας Μανιουδάκης*
Όταν ο πόνος γίνεται ηδονή ή σωματική κούραση ανακούφιση και ο τερματισμός και η επίτευξη του στόχου σου χαρά και ικανοποίηση που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο σου……
Αυτό απεικονίζει και η φωτογραφία που δείχνει όλα τα παραπάνω και βρίσκεται στις 24 φώτο που ξεχώρισαν στον κλασικό μαραθώνιο Αθηνών σύμφωνα με το περιοδικό runningmagazine.
Η μαγεία και το ιδεώδες του κλασικού αθλητισμού ταυτίζεται με την ελληνική ιστορία 776χρόνια π.χ. το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα είναι είναι ο κλασικός μαραθώνιος και νιώθω τυχερός που για δεύτερη φορά ήμουν παρών, και το μόνο πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν η απόλαυση αυτού του γεγονότος και ο τερματισμός.
Το μόνο μελανό σημείο του αγώνα το πέρασμα μας από την περιοχή του μαρτυρίου το Μάτι όπου 99 συνάνθρωποί μάς έχασαν την ζωή τους στην φονική φωτιά στις 23/7/18 με τους κατοίκους της περιοχής να δίνουν τον δικό τους μαραθώνιο χωρίς όμως τερματισμό.
Θα μπορούσα να αναφερθώ σε πάρα πολλά πρόσωπα που βρέθηκαν κατά μήκος της διαδρομής και με ενθάρρυναν γνωστούς φίλους αλλά και άγνωστους που δε ήξεραν το όνομα μου και μου φώναζαν γεια σου Κρητικέ! Τους Ευχαριστώ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου όπως και τους συμμαθητές μου που άλλους πέρασα και άλλοι με πέρασαν αλλά δίναμε κουράγιο ο ένας στον άλλον, όλα αυτά έδωσα φτερά στα πόδια μου και αέρα στην ψυχή μου για να καταφέρω να βρεθώ στην γραμμή του τερματισμού.
Επίσης να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με πήραν τηλέφωνο, έστειλαν μηνύματα μέσο τηλ. η μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και site και εφημερίδες που αναγνώρισαν τον αγώνα και την υπερπροσπάθεια μου και η ανταμοιβή μου από όλους τους παραπάνω ήταν μια ευχή ή ένα απλό σχόλιο.
Η αγάπη του κόσμου που έχω εισπράξει μόνο ευθύνη αλλά πολύ περισσότερο δύναμη μου δίνουν για να γίνω ακόμα καλύτερος τιμώντας τον προπονητή μου
Stamatis Papadakisν την περιοχή μου αλλά και ολόκληρη την Κρήτη όταν θα βρίσκομαι έξω από αυτήν.
Υπόσχεση μου σε όλους εσάς ότι δεν έχω κάνει ακόμα τίποτα το συμπαντικό….
Γιατί τα καλύτερα έρχονται.
- Το κείμενο γράφτηκε από τον Κώστα Μανιουδάκη, με αφορμή τη συμμετοχή του στον 36ο Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας
