Γράφει η Μαρσέλα-Ζωή Καπλάνη
Η αδελφή μου κι εγώ μεγαλώσαμε κάτω από την ίδια στέγη. Μοιραστήκαμε ίδιες εικόνες, ίδια συναισθήματα και σκέψεις.
Η αδελφή μου κι εγώ γνωρίσαμε μαζί τον πόνο, γευτήκαμε μαζί τη χαρά και σκορπίσαμε μαζί τα σύννεφα από πάνω μας.
Η αδερφή μου κι εγώ νιώσαμε τη μοναξιά κι ας είχαμε η μια την άλλη. Η μοναξιά βιώνεται έντονα από άτομα μελαγχολικά.
Η αδερφή μου κι εγώ ζήσαμε το ταξίδι και τη προσμονή μαζί.
Η αδερφή μου κι εγώ κλάψαμε μαζί, αλλά και χώρια γιατί ήμασταν και εγωίστριες.
Η αδελφή μου κι εγώ γελάσαμε πολύ τις νύχτες με φεγγάρι, αλλά και τις νύχτες με βροχή.
Η αδελφή μου κι εγώ τσακωνόμασταν συνέχεια, αλλά μάθαμε να λέμε συγγνώμη πριν κοιμηθούμε τα βράδια.
Η αδελφή μου κι εγώ κάναμε βόλτες στην εξοχή. Εγώ της μιλούσα για φιλοσοφία κι εκείνη για τις πουέντ της.
Η αδελφή μου κι εγώ γράφαμε τα όνειρά μας σε χαρτί και κλείναμε τα μάτια να μας φανταστούμε εκεί.
Η αδελφή μου κι εγώ δώσαμε πριν κάποια χρόνια μια υπόσχεση.. «Ό,τι κι αν γίνει θα ακολουθήσουμε τα όνειρά μας και θα αγαπιόμαστε πάντα, όπου κι αν είμαστε.»
Η αδελφή μου κι εγώ μεγαλώνουμε…ακόμη μεγαλώνουμε.. Χώρια, αλλά πάντα μαζί!
Πηγή: freeminds.gr
