Γράφει η Χρυσούλα Ντρουμπογιάννη*
Όταν η στεναχώρια κι η θλίψη μου φτάνουν στο λαιμό , γυρνώ λίγο πίσω στο χρόνο .. να δροσιστώ στα Μάταλα που αγάπησα ,σε εκείνη την αγέραστη Πατρίδα των παιδικών ,ξέγνοιαστων ,καλοκαιριών .. !!!
…Τον θυμάμαι τούτο τον Πιτσιδιανό, καλοκαίρι του ‘ 80 εγώ, να΄ρχεται με τον γάιδαρο στα Μάταλα και να πουλά φρούτα εποχής που έβγαζε ο ίδιος από το μποστάνι του στους τουρίστες ..κάθε μέρα ,ανελλιπώς ,στην παράλια !!!!
Πρώτα σύκα με το καλάθι, μετά καρπούζι σε φέτες , και τέλος ..σταφύλια σουλτανί !!!!
Το μάτι του χορτασμένο πλέον μέσα σε τόση άπλα ελευθερίας του κόσμου, με λίγα Γερμανικά ”τση Κατοχής” και κουτσό Ιταλικά ό, τι θυμόταν μα πιο πολύ με νοήματα , ζύγιζε με το μάτι πρώτα και μετά με το καντάρι και ”έκοβε” τιμή !!!
Η Θάλασσα απότομη και άγρια, να ”οχλοβοά” τις πιο πολλές φορές, το πόδι να βουλιάζει μέσα στην καυτή άμμο – ο ήλιος ανελέητος- και εκείνος να βγαίνει μες το μεσημέρι – την καλύτερη και πιο ..”εμπορική” ώρα !!!
Με την καμιζολα την μάλλινη ,να μην φεύγει ποτέ από το κορμί του ,να του τραβά τον ιδρω και το μαντίλι ,γιο τον ίδιο λόγο ,πάντα στο κεφάλι..
Τότε που δεν υπήρχαν ακόμα πανάκριβες ”sunbeds”, και οι ομπρέλες ήταν ..οικογενειακή ,πολύχρωμη, υπόθεση , οι τουρίστες δεν τις χρειάζονταν ποτέ ,παρά λιάζοταν σαν τις σαύρες στον ήλιο, η παραλία ήταν ελεύθερη για όλους, τ΄αρμυρίκια ”πόδιζαν” την θάλασσα και οι σπηλιές ήταν “ανοικτές” – χωρίς εισιτήριο- ανά πάσα στιγμή, για ψάρεμα, “βουτιές” μα και ..δροσερό – αν και με βαριά κάπως ..μυρωδιά- ύπνο !!!
Θυμάμαι τα ..φουριάρικα κατσίκια, να διαβαίνουν τα ζωνάρια του βουνού στο ηλιοβασίλεμα κοντά, και να στέκονται στην άκρη του, στο ”τσουνί’ να οσμίζονται τον αέρα και να πίνουν αλμυρό νερό απ’ τις γούβες!!!
Σημερα,τ΄αλμυρίκια έχουν αισθητά περιοριστεί και έχουν γίνει αναιμικά.
Ο Χείμαρρος -που κάποτε γινόταν ένα με την θάλασσα που όταν είχε ΜαΐστροΤραμουντάνα, ερχόταν..πρώτη να τον συναντήσει -τώρα έχει μπαζωθεί.
Βαφτίζεται τους θερινούς μήνες Δημοτικό Parking ”κοφτήριο” όπως θα’ λεγε και ο μακαρίτης ο πατέρας μου- με 3 ευρω το ..”κομμάτι” επωφελούμενο της έλλειψης και απαγόρευσης άλλων χώρων στάθμευσης .
Οι ομπρέλες είναι παντού πλέον και σε δυσθεώρητα οικονομικά ΄”ύψη”..
Το άλλοτε Ψαροχώρι που ζούσε Μεταπολεμικά από τ’ αλατσι και την αλιεία, σήμερα έχει μεταλλαχθεί σε Τουριστικό θέρετρο ,σχεδόν έρημο τον Χειμώνα.
Το τοπίο δεσπόζει μα τα Ματαλα έχουν χάσει – στ’ όνομα της Παγκοσμιοποίησης- πολλούς από τους παλλαιΐνους ανθρώπους την ξεγνοιασιά μαζί και το χρώμα τους ..
Ωστόσο ,κάθε φορά που τα επισκέπτομαι ,γίνομαι έστω και φευγαλέα ,εκείνο το παιδί που ψάχνει δακτυλίδια στην γραμμή του φλοίσβου τους..
Καλό ξημέρωμα !
[ [Η φώτο αυτή ,από το αρχείο του φίλου Νίκου Φουκαρακη , αρχή της δεκαετίας του ‘ 80 πρέπει να τραβήχτηκε, σίγουρα καθημερινή, γιατί, μια και όντας ακόμα τα Μάταλα οικογενειακό θέρετρο, η παραλία τους, γέμιζε ατομικές, παρδαλές ”ομπρέλες” μονάχα τα Σαβ/κα..!!!!
Μπορώ ακόμα να διακρίνω και τον ..Βοριά που είχε εκείνη την ημέρα, να φουσκώνει το κύμα άγριο, να χοχλακά πάνω στην άμμο , ν’ ανεβαίνει ύπουλα και απροσδόκητα ο αφρός του και να βρέχει πετσέτες και λοουόμενους.. ]
* Η Χρυσούλα Ντρουμπογιάννη είναι Εκπαιδευτικός με καταγωγή τις Μοίρες του Δήμου Φαιστού
