Μετά την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ του «Χτίζω Ανέμους», ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης, ένας από τους πιο εκφραστικούς ερμηνευτές και ανήσυχους δημιουργούς που ανέδειξε η μουσική σκηνή τα τελευταία χρόνια, έρχεται τα Σάββατα 19 και 26 Νοεμβρίου για δύο μοναδικές εμφανίσεις στη μουσική σκηνή Σφίγγα. Με μια μουσική διαδρομή γεμάτη μαγικές στάσεις, αλλά και λίγο πριν οι μελωδίες του απευθυνθούν ξανά ζωντανά στο κοινό, μας μίλησε για το νέο του δίσκο, για τους μουσικούς του συνεπιβάτες όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και για τις εμφανίσεις του. Αυτός είναι ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης.
Θα ήθελα να ξεκινήσουμε από τον καινούριο αυτό δίσκο και κυρίως από τον τίτλο του. «Χτίζω Ανέμους». Θα ήθελα την ιστορία πίσω από αυτή την ονοματοδοσία.
Πρόκειται για μια φράση μέσα στο ομότιτλο τραγούδι που περιγράφει την προσπάθεια να προσεγγίσεις κάτι που μοιάζει ανέφικτο. Πολλές φορές κάτι φαντάζει πολύ μακρινό και δύσκολο, η βαθιά επιθυμία σου όμως το κυνηγάει. Χρειάζεται αρκετή συγκέντρωση και καλή σχέση με τον χρόνο ώστε να έρθει η στιγμή να πεις «τα κατάφερα», μπορεί και όχι. Μέχρι τότε πρέπει πάντως να απορροφούν τα εσώψυχά σου κάθε ένα βήμα του ταξιδιού.
Πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια από το «Μωσαϊκό». Γιατί τώρα λοιπόν αυτή η δουλειά; Πώς γεννιέται;
Η μουσική είναι ο τρόπος μου να εξωτερικεύω τους προβληματισμούς μου, η δική μου διέξοδος από μια κοινωνία-μέγγενη που όλο νιώθω πως σφίγγει γύρω από την εσωστρέφεια, τον εγωκεντρισμό. Όσο περπατάω στα μέσα της δεκαετίας των τριάντα και αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολα εξελίσσονται οι σχέσεις των ανθρώπων μέσα σε μια εποχή που αλλάζει με βίαιο τρόπο, τόσο περισσότερη ανάγκη συσσωρεύω να γράψω. Σχέσεις που δεν άντεξαν κι άλλες που δοκιμάστηκαν αρκετά μέσα σε μια διαρκή αναμέτρηση της γενιάς μου με αναποδιές και γεγονότα ιστορικά σε τόσο συμπυκνωμένο χρόνο.
Πάμε στην ουσία του δίσκου, που για μένα είναι οι λέξεις, οι νότες αλλά και οι άνθρωποι. Ωραίες συναντήσεις και εδώ με γνώριμους συνεπιβάτες.
Κάθε ένας φίλος που συμμετέχει στο «Χτίζω Ανέμους» έχει πει κάτι, σε διαφορετική φάση, στην ψυχή μου. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου μου πρόσφερε στην εφηβεία μου αρκετή συντροφιά και απαντήσεις. Το έχω πει πολλές φορές: στα μάτια μου φάνταζε σαν ήρωας κινουμένων σχεδίων που στο τέλος κάθε ζόρικης φάσης θα ερχόταν με ένα τραγούδι θα τα έφτιαχνε όλα εξοστρακίζοντας το κακό. Ο φόβος, τόσα χρόνια αργότερα, μη με απογοητεύσει ο άνθρωπος Βασίλης νικήθηκε πανηγυρικά μέσα από τη συνεργασία μας στο τραγούδι «Κορώνα – Γράμματα», που με έκανε να τον εκτιμήσω ακόμα περισσότερο. Είναι ένα διαμάντι. Ο Αργύρης Λούλατζης και ο Παντελής Κυραμαργιός είναι δυο παιδιά της γενιάς μου που μοιραζόμαστε πολλά χρόνια κοινές ανησυχίες, τραγούδια, στίχους και εσχάτως και τη σκηνή. Συμπράττουμε στο τραγούδι «Δυο» και συνεχίζουμε να κάνουμε σχέδια παρέα. Ο Χρήστος Νινιός είναι από τους καλλιτέχνες που ξεχωρίζω και έχω πάντα στη σκέψη μου, γιατί σου μιλάει και σου τραγουδάει ακριβώς όπως σε κοιτάζει: με αλήθεια. Τέλος, η Κύπρια φίλη μου Έλενα Αναγιώτου, που με την καταπληκτική της φωνή τραγούδησε το «Χαζές Υποσχέσεις, ένα κομμάτι που γράφτηκε για εκείνη ύστερα από μια συζήτησή μας. Όλοι τους ξεχωριστοί και αγαπημένοι για εμένα.
Μουσικά και στιχουργικά ποιο είναι το ύφος του δίσκου αυτού;
Πρόκειται για μια ισορροπία ανάμεσα στην παράδοση και τη ροκ μπαλάντα, καθώς λύρα, λαούτα, τζουράς, κλαρίνα και γκάιντα αγκαλιάζουν τον ηλεκτρισμό και ντύνουν τους στίχους που αποτελούν δέκα αυτοτελείς ιστορίες. Ενορχηστρωτικά τον επιμελήθηκε ο Χρήστος Σούμκα, που έδωσε την τελική μορφή και την ατμόσφαιρα που αναζητούσα.
Πού είναι τα δικά σου μυστικά σημεία έμπνευσης; Τι είναι αυτό που γεννάει τις λέξεις και τις νότες;
Η καθημερινότητα, τα συναισθήματα, η αναζήτηση, η απουσία, η ίδια η ζωή και η εξέλιξή της. Γενικότερα, θα έλεγα η παρατήρηση, που με κάνει να χάνω τον ύπνο μου. Ανακουφίζομαι κάπως όταν βάζω σε μια σειρά τη σκέψη μου και δημιουργώ ένα τραγούδι.
Το παραδοσιακό τραγούδι τελικά είναι ζωντανό και εξελίσσεται; Έχει μέλλον; Χωράει στο σήμερα;
Με βεβαιότητα ναι. Αυτό που συνήθως βλέπουμε στην τηλεόραση σίγουρα δεν είναι η εξέλιξή του, αλλά η κακοποίησή του. Από την άλλη, πάλι, θεωρώ πως το γεγονός ότι αντέχει στον χρόνο και εξελίσσεται το οφείλει σε όλους εκείνους που δεν το αντιμετώπισαν ως είδος προς εξαφάνιση που χρειάζεται προστασία και δεν το περιόρισαν σε στερεοτυπικές αναπαραστάσεις. Έχουμε τεράστιο μουσικό πλούτο και αυτή την κληρονομιά πρέπει να τη σεβαστούμε και να την παραδώσουμε κι εμείς με σεβασμό στους επόμενους. Ομολογουμένως, γίνεται αρκετή συζήτηση γύρω από το τι είναι παράδοση, για μένα πάντως είναι να καταφέρω το συναίσθημα που ένιωσε ο παππούς μου ακούγοντας ένα τραγούδι να το μεταλαμπαδεύσω στο σήμερα. Τόσο απλά.
Είναι εύκολο σήμερα κάποιος να βιοποριστεί από τη μουσική; Να είναι μια κανονική δουλειά σαν όλες τις άλλες;
Εξαρτάται ποιος είσαι και τι πρεσβεύεις. Αν ακολουθήσεις την εμπορικότητα και επικεντρωθείς εκεί, θα γίνεις ένας ωραίος εμποράκος θεάματος που ενδεχομένως να βιοποριστεί καλά. Αν, πάλι, η μουσική είναι διέξοδος για εσένα που δεν σηκώνει εκπτώσεις, τότε, φίλε μου υπομονή. Σε αυτή τη χώρα όπου η πλειονότητα των υπουργών Πολιτισμού τις τελευταίες δεκαετίες δεν έχει την παραμικρή σχέση με το χαρτοφυλάκιο που αναλαμβάνει, τι να περιμένει κανείς; Δεν υπάρχει πλαίσιο προστασίας των ανθρώπων της τέχνης και, δυστυχώς, δεν βλέπω να γίνονται καν βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.
Από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας τι είναι αυτό που σε φοβίζει και τι είναι αυτό που σε κάνει να είσαι σε κίνηση και δημιουργικός;
Με προβληματίζει η άνοδος των άκρων παγκόσμια – είναι μια σκέψη που δεν μπορώ καθόλου να τη διαχειριστώ. Δύσκολα θα βρω μια χαραμάδα αισιοδοξίας και θα πω «εδώ είμαστε, πάμε». Οι ιδεολόγοι και οραματιστές πολιτικοί έχουν εκλείψει. Όλα είναι μόνο φράγκα, τα πάντα απέκτησαν μια τιμή. Τον έλεγχο τον έχουν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει παλεύω να σταθώ, προσπαθώ και, το χειρότερο, θεωρούν ότι είναι οι έξυπνοι της υπόθεσης. Αδερφέ μου, να βρούμε τρόπους να χτίσουμε άμυνες ψυχικές να αντέξουμε, να βγούμε μπροστά και να παλέψουμε. Ο καθένας από το μετερίζι του – εγώ από το τραγούδι μου, εσύ από την πένα σου.
Στον χώρο του θεάτρου υπήρξαν πολλά περιστατικά κακοποιητικών συμπεριφορών που ήρθαν στο φως. Δεν έγινε το ίδιο στον χώρο του τραγουδιού. Τελικά τι γίνεται στη νύχτα;
Η πλειονότητα αυτών που λένε πως δεν γνώριζαν είναι ψεύτες και υποκριτές. Ο χώρος κατακλύστηκε σε θέσεις-κλειδιά από σκιάχτρα πνευματικής ανυπαρξίας με αρρωστημένες ορέξεις και βαθιά κόμπλεξ. Είναι οχετός ανθρώπινης ύπαρξης όσοι πάνε να εκμεταλλευτούν τα όνειρα και τις φιλοδοξίες ενός νέου παιδιού. Έχω φίλους και φίλες στον χώρο της υποκριτικής που αξίζουν την αναγνώριση και τον σεβασμό όλων, αλλά δεν άντεξαν. Καταλαβαίνεις τι σου λέω; Τα ίδια γίνονται και στη μουσική, τα ίδια και πίσω από κλειστές πόρτες εταιρειών, στη γειτονιά μας, στην αδερφή μας. Δεν μιλάνε όμως, ο φόβος κυριαρχεί.
Τι θα ήθελες να συμβεί σε αυτόν τον δίσκο; Όταν κλείνεις τα μάτια σου, ποια είναι η πραγματική επιθυμία σου γύρω από αυτό το υλικό;
Να έχει ένα μακρύ και διαρκές ταξίδι, και να ακουμπήσει όσους ένιωσαν, βιώσαν και προβληματίστηκαν από μια παρόμοια ιστορία.
Τι θα δει ο κόσμος στις εμφανίσεις σου στη «Σφίγγα»;
Θα ακουστούν ζωντανά πρώτη φορά όλα τα τραγούδια του νέου δίσκου, συναντώντας τα παλαιότερα και άλλα αγαπημένα από την ελληνική μουσική σκηνή, για να κορυφωθεί το πρόγραμμα με τραγούδια από την παράδοσή μας κάνοντάς μας μια μεγάλη παρέα. Μαζί μου στον ζεστό χώρο της μουσικής σκηνής «Σφίγγα», όπως πάντα, θα είναι οι εξαιρετικοί συνοδοιπόροι μου τα τελευταία δέκα χρόνια. Σας περιμένω.
Πηγή: avgi.gr
