Ο Γιώργος Φούντας υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου. Με ισχνή παρουσία στο θέατρο, αλλά και με εμβληματική παρουσία στην ελληνική τηλεόραση. Με δύο ρόλους που τον σημάδεψαν, του Παναγιώταρου, και του Γλάρου. Στις εγκληματικές σειρές του Βασίλη Γεωργιάδη, “Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται” και “Γαλήνη” αντίστοιχα.
Γεννήμενος το 1925 στο Μαυρολιθάρι Παρνασσίδας. Σε μικρή ηλικία ήρθε με την οικογένειά του στην Αθήνα και εγκαταστάθηκαν στην Ριζούπολη, όπου έζησε τα σχολικά του χρόνια .
Το 1944 τον ανακάλυψε ο Γιώργος Τζαβέλας και συμμετείχε στην ταινία “Χειροκρότημα”, που ίσως είναι η αρτιότερη παραγωγή στα χρόνια της κατοχής .
Το 1945 αρχίζει τις σπουδές του στην Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δάσκαλο τον Αιμίλιο Βεάκη. Το 1949 κάνει την πρώτη του θεατρική εμφάνιση με το Ρεαλιστικό Θέατρο στο έργο του Νότη Περγιάλη “Νυφιατικο τραγούδι” .
Το 1950 συμμετείχε στον θίασο του Κώστα Μουσούρη, στο έργο του Χεγκεν – Λόγκαν “Μίστερ Ρόμπερτς”. Το 1953 εμφανίζεται με το θίασο της Γιώτας Λάσκαρη. Το 1955 συνεργάζεται με τον θίασο των αδελφών Καλουτά, ενώ από το 1956 ως το 1960 συνεργάζεται με το θίασο Κατερίνας, εκει εμφανίζεται στα έργα “Ήρθα και θα μείνω”, “Μάρτυς κατηγορίας” και αλά .
Έκτοτε έγιναν σποραδικοτερες η εμφανίσεις του στο θέατρο, αφού η κινηματογραφική του δραστηριότητα τον ανάγκασε να απομακρυνθεί σταδιακά .
Κατεξοχήν κινηματογραφικός ηθοποιός, ήταν από τους μεγαλύτερους πρωταγωνιστές του ελληνικού κινηματογράφου, και μάλιστα με παγκόσμια εμβέλεια .
Μετά τα “Χειροκροτήματα” συμμετείχε σε πάνω από 50 ταινίες.
Το 1946 κι ενώ είναι σπουδαστής στο Ωδείο Αθηνών, συμμετέχει στην ταινία “Καταδρομή στο Αιγαίο”, την μοναδική ταινία που σκηνοθέτησε ο μεγάλος λογοτέχνης Μ. Καραγάτσης.
Ακολούθησαν “Νεκρή Πολιτεία” του Φρίξου Ηλιάδη” (1951) με την οποία θα πάει για πρώτη φορά στις Κάννες. “Πικρό ψωμί” του Γρηγόρη Γρηγορίου (1951), και “Μαύρη Γη” του Στέλιου Τατασόπουλου (1952).
Το 1954 έρχεται η πρώτη μεγάλη επιτυχία, με τη συμμετοχή του στην ταινία του Νίκου Κούνδουρου “Μαγική Πόλις”. Το 1955 εκτινάχθηκε με τον ρόλο του Μίλτου, στην εμβληματική “Στέλλα” του Μιχάλη Κακογιάννη, δίπλα στην Μελίνα Μερκούρη φτάνοντας μέχρι το Διεθνές Φεστιβάλ των Καννών, για δεύτερη φορά.
Την ίδια χρόνια εμφανίζεται και στην ταινία “Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας” του Ντίνου Δημόπουλου.
Το 1956 έρχεται η δεύτερη συνεργασία του με τον Μιχάλη Κακογιάννη, στο “Κορίτσι με τα Μαύρα”.
Το 1958 εμφανίζεται στην κινηματογραφική μεταφορά από τον Γκρεγκορι Μαρκόπουλος, του μυθιστορήματος του Ηλία Βενέζη “Γαλήνη”. Κρατώντας τον ρόλο του Γλάρου, ρόλο που θα υποδυθεί και αργότερα, στην τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου.
Την ίδια χρόνια πρωταγωνιστεί στην ταινία του Γιώργου Ζερβού ” Η λίμνη των πόθων”.
Η πενταετία 1960 -1965 ήταν η παραγωγικότερη της καριέρας του, αφού συμμετείχε σε ταινίες διεθνούς προβολης .
Το 1960 πρωταγωνιστεί ξανά πλάι στην Μελίνα Μερκούρη, φτάνοντας πάλι στις Κάννες με τη ταινία του Ζυλ Ντασέν “Ποτέ την Κυριακή”. Το 1962 στην ταινία του Κλοντ Μπερνάρ Ομπερ “Πολιορκία”.
Το 1963 έχει συμμετοχή σε δύο ταινίες που φτάσανε να προταθούν για Όσκαρ. “Τα Κόκκινα Φανάρια” του Βασίλη Γεωργιάδη, και το “America America” του Ηλία Καζάν.
Το 1964 έρχεται η τρίτη συνεργασία σου με το Μιχάλη Κακογιάννη, σε άλλη μια Οσκαρική ταινία το “Zorba the Greek”.
Συνεργάζεται με τον Κώστα Ανδρίτσο στα κοινωνικά δράματα, “Το κάθαρμα” (1963), “Ο Κραχτης” (1964) και “Η Κραυγη” (1964).
Το 1966 εντυπωσιάζει στην ταινία “Ψαρογιαννος” του Βασίλη Μαριολη. Καθώς και στην ταινία του Πάνου Γλυκοφρύδη “Με την λάμψη στα μάτια”. Για την ερμηνεία του σε αυτήν την ταινία, κερδίζει και το βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Το 1967 κερδίζει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, με την ερμηνεία του στην ταινία του Ντίνου Δημόπουλου “Πυρετός στην άσφαλτο”
Ακολουθούν : “Τρούμπα 67” του Γρηγόρη Γρηγορίου (1967) , “Πολύ αργά για δάκρυα” του Πάνου Γλυκοφρύδη (1968) , “Η Λεωφόρος της προδοσίας” του Νίκου Φώσκολου (1969), και “Ο Πρόσφυγας” του Χρήστου Κυριακοπούλου (1969) .
Οι τελευταίες τους κινηματογραφικές συνεργασίες είναι με τον Νίκο Φώσκολο στα έργα “Ο μεγάλος ένοχος” (1970) , “Έξοδος κινδύνου” (1980), “17 σφαίρες για έναν άγγελο” (1981)
Το 1986 εμφανίζεται στην ταινία του Paul Annett “Το κορίτσι της Μάνης”. Το 1997 κάνει την τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση, στο δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ της Βίκυς Πεζιρη “Λεβέντες της θάλασσας”.
Εκτός των προαναφερθέντων εμφανίστηκε στον κινηματογράφο και στις ταινίες : “Ανοιχτή θάλασσα” (1954), “Ο Άνεμος του μίσους” (1954), “Το Κορίτσι της γειτονιάς” (1954), “Γυναίκες δίχως Άντρες” (1954), “Άσσοι του γηπέδου” (1956), “Γερακίνα” (1958), “Έρωτας στα ναρκοπέδια” (1958), “Αν ήξερες παιδί μου” (1960), “Αντίο ζωή” (1960), “Η Ζαβολιαρα” (1960), “Η Αυγή του Θριάμβου” (1960), “Λύτρωσε με αγάπη μου” (1960), “Πόθοι στα στάχυα” (1960), “Η κμΚατάρα της Μάνας” (1961), “Η Μεγάλη Θυσία” (1961), “Προδομένη Αγάπη” (1962), “Ζήλεια” (1963), “Ανεμοστρόβιλος” (1964), “Το κορίτσι της Κυριακής” (1964), “Ο Επαναστάτης” (1965), “Οι Στιγματισμένοι” (1966), “Ο Αντάρτης του Βάλτου” (1969).
Στην μικρή οθόνη εμφανίστηκε σε εφτά τηλεοπτικές σειρές, με πρώτη το 1973 στην τηλεοπτική σειρά “Κατοχή”. Η σειρά αυτή υπήρξε στην ουσία η πρώτη έγχρωμη ελληνική τηλεοπτική σειρά, αν και στην ελληνική τηλεόραση παίχτηκε ασπρόμαυρη.
Υπήρξε η πρώτη διεθνής στην παραγωγή της ελληνικής τηλεόρασης, σε συνεργασία με το γερμανικό τηλεοπτικό δίκτυο ZDF. Πρωταγωνιστούσαν εκτός από τον Γιώργο Φούντα, η Maria Scell, ο Curd Jungerns, ο Thomas Hunter , η Όλγα Πολίτου, ο Δήμος Σταρένιος και ο Δημήτρης Μπισλανης.
Ο Γιώργος Φούντας αποχώρησε από τη σειρά, ύστερα από τα πρώτα επεισόδια, διότι διαφώνησε με το σενάριο που έδειχνε Γερμανούς κατακτητές να γλιτώνουν ελληνόπουλα.
Το 1975 η άρνηση του Μάνου Κατράκη στον Βασίλη Γεωργιάδη, να συμμετέχει στην τηλεοπτική μεταφορά του έργου του Καζαντζάκη “Ο Χρίστος ξανασταυρώνεται”, του δίνει την ευκαιρία να κάνει μεγάλη επιτυχία, ερμηνεύοντας τον ρόλο του Παναγιώταρου .
Το 1976 άλλη μια μεγάλη επιτυχία, ερμηνεύοντας ξανά τον ρόλο του Γλάρου. Στην τηλεοπτική μεταφορά από τον Κώστα Λυχναρά, του μυθιστορήματος του Ηλία Βενέζη “Γαλήνη”.
Ακολούθησαν οι σειρές “Έξοδος κινδύνου” (1978) , “Η Κούρσα του θανάτου” (1982) , “Στον αργαλειό του φεγγαριού” (1985) και “Γόβα στιλέτο” (1993), που ήταν και η τελευταία του τηλεοπτική δουλειά .
Αξίζει να σημειωθεί ότι η τελευταία του δουλειά στο θέατρο ήταν το 1999, με έναν μικρό αλά σημαντικό ρόλο, μαζί με τον θίασο της Μίμη Ντενίση στο έργο “Εγώ η Λασκαρίνα”
Στα νεανικά του χρόνια είχε ασχοληθεί με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, στα αθλήματα του δίσκου, της σφαίρας, και της πυγμαχίας. Αγωνίστηκε και στο ποδόσφαιρο με την φανέλα της ΑΕΚ .
Αν και φόρεσε την φανέλα της ΑΕΚ αγωνιστικά και του Ολυμπιακού κινηματογραφικά ήταν φανατικός Παναθηναϊκός .
Στην προσωπική του ζωή είχε κάνει δυο γάμους, το 1947 την με την Ελένη Επισκόπου, με την οποία απέκτησε έναν γιο και μια κόρη. Το 1964 έκανε δεύτερο γάμο, με την χορεύτρια Χρυσούλα Ζωκα με την οποία απέκτησε έναν ακόμα γιο .
Ήταν μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών από από το 1953 και είχε έντονη συνδικαλιστική δράση. Από τα χρόνια της γερμανικής κατοχής ηταν ενταγμένος στο χώρο της αριστεράς, στον οποίο παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έπασχε από την νόσο του Αλτσχάιμερ.
Έφυγε από τη ζωή στις 28 Νοεμβρίου του 2010 σε ηλικία 84 ετών, τάφηκε στο πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών .
Πηγή: 80s Νοσταλγία – Λευτέρης Παντουλας
