Γράφει ο Μιχάλης Χανιωτάκης*
Πρέπει να ήταν φθινόπωρο του 1971…
Στο Ναυτικό Νοσοκομείο Κρήτης…
Ήμουν ναύτης γιατρός και υπηρετούσα την θητεία μου….
Η κορδέλα στο καπέλο έγραφε «Ν.Ν.Κ.»
Μια καμιονέτα ήρθε από το κέντρο κατατάξεως Ρεθύμνου και έφερε στρατευσίμους για να περάσουν από ειδικούς γιατρούς και να πάρουν ποσοστά αναπηρίας .
Ήμουν στο ορθοπεδικό τμήμα.
Μου λέει ο Διευθυντής μου: Θα έρθεις Μιχάλη να με βοηθήσεις να τελειώσουμε γρήγορα να δούμε μετά και τούς αρρώστους μας;
– Ευχαρίστως κ. Διευθυντά!
Θυμάμαι ένα παιδί μικροκαμωμένο, που μπήκε στο γραφείο κουτσαίνοντας από το ένα πόδι…
Είχε μετατραυτική αγκύλωση γόνατος…
Πλήρη αγκύλωση σε θέση μερικής κάμψεως…
Αυτό θα πει ότι είχε κοντύνει το πόδι του τουλάχιστο 15 πόντους!
Για να περπατήσει και να πατήσει αυτό το πόδι έπρεπε όλο του το σώμα να σκύψει μπροστά και δεξιά για να πατήσει το ανάπηρο πόδι…
Ο ορθοπεδικός Διευθυντής βάσει πινάκων του έδωσε το ποσοστό αναπηρίας και του το λέει: ΜΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΙΜΟΣ!
Και αρχίζει τα κλάματα!
– Γιατί μου το κάνετε αυτό γιατρέ; Δε με λυπάστε;
– Συγνώμη παιδί μου δεν κατάλαβες! Δεν θα σε πάρουν φαντάρο. Θα γυρίσεις στο στρατόπεδο, θα σου δώσουν απολυτήριο και θα πας στο σπίτι σου. Κατάλαβες;
– Καλά κατάλαβα κ. γιατρέ! Μα εγώ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΦΑΝΤΑΡΟΣ… Από μικρός αυτό ονειρευόμουν!
Και κλάμα με αναφιλητά.
– Πέρασε λίγο έξω να κάνουμε σύσκεψη, να δούμε τι μπορεί να γίνει…
Φωνάξαμε τον Διευθυντή του Νοσοκομείου…
Ανεβάσαμε λίγο κάτι ποσοστά ανοίγματος από 5% σε 15% και το κόντεμα απο 15 σε 5….
ΣΤΡΑΤΕΥΣΙΜΟΣ πλέον ο νεαρός!
Βοηθητικός…
Γελούσανε και τα αυτιά του.
Φιλούσε τα χέρια του ορθοπεδικού!
Ήρθε μετά από λίγο καιρό με στολή στρατιώτου με ένα γέλιο που άστραφτε το πρόσωπό του με μια κούτα γλυκά!
Ειδικότητα;
Τηλεφωνητής…
Τώρα κατάλαβα φίλε Μιχάλη γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…
* Ο κ. Μιχάλης Χανιωτάκης είναι συνταξιούχος γιατρός από την Πόμπια.
