Ο μακαριστός πατέρας Παναγιώτης Τσιώλης θεωρούσε χρέος του να μην αφήσει κανένα στα χωριά που λειτουργούσε να φύγει για την άλλη ζωή χωρίς να τον μεταλάβει.
Έκανε αποστάσεις ακόμη και 40 χιλιόμετρα πεζός με το Άγιο Δισκοπότηρο στα χέρια.
Μέσα στα χιόνια, στο κρύο και την ζέστη, αμίλητος να περπατάει.
Θυμάμαι κάποια φορά τον ρώτησα:
– Γιατί παππούλη δεν μιλάς ποτέ όταν έχεις το δισκοπότηρο στα χέρια;
– Μπροστά στον Βασιλιά των απάντων , ποιός μπορεί να μιλήσει παιδί μου;
Κάποια άλλη φορά περάσαμε μπροστά από μια εκκλησία και πήγα να κάνω τον Σταυρό μου.
Ο παππούλης στα χέρια είχε το δισκοπότηρο και χωρίς να μιλήσει μου έκανε νόημα να σταματήσω να τον κάνω.
Αφού κοινώνησε τον άρρωστο βοσκό σε μια στάνη και επιστρέψαμε στην εκκλησία τον ρώτησα:
– Γιατί παππούλη όταν πήγα να κάνω τον Σταυρό μου μπροστά στην εκκλησία μου έκανες νεύμα να σταματήσω;
– Γιατί τώρα παιδί μου ο Χριστός ήταν μαζί μας. Είχαμε το Άγιο δισκοπότηρο.
Οι Άγιοι μας χαιρετούσαν και όχι εμείς αυτούς.
– Πολλοί δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς ο παππούλης ενώ ήταν πεζός στο δρόμο και τον προσπερνούσαν βρισκόταν στο επόμενο ή στο μεθεπόμενο χωριό πιο γρήγορα από αυτούς.
Οι Φωτογραφίες είναι αυτές που τράβηξα πριν πολλά χρόνια από τον αγαπημένο παππούλη των Αγράφων Πατέρα Παναγιώτη !
(Κίμων Μπάλλας)
Μεγάλη μορφή ο πατήρ Παναγιώτης, είχε και το χάρισμα να βγάζει και δαιμόνια από τους ανθρώπους.
Εχω βρεθεί μπροστά σε μια τέτοια τελετή, φοβερό!
Ένα πράγμα ακόμα που με συγκίνησε ήτανε που ευωδίαζαν όλες σχεδόν οι εικόνες που είχε μέσα στην εκκλησία, ειδικά ο άγιος Δημήτριος!
Πολλά ακόμα μπορώ να πο για αυτόν τον άγιο παππούλη , να έχουμε την ευχή τού!!
(Αλέξανδρος Ζηνωνίδης)
Δεν έχουμε άλλο δρόμο από την αγάπη.
Αλλά η αληθινή αγάπη έχει μέτρο της τον Σταυρό. Ο Θεός δεν μας ζητάει τίποτα που δεν μπορούμε να κάνουμε. Δεν μας ζητάει τίποτα που να είναι υπερβολικό. Δεν μας ζητάει τίποτα που να είναι πάνω απ’ τις δυνάμεις μας.
Αυτό που νοθεύει την κατάσταση, είναι το δικό μας θέλημα, ο εγωισμός μας.
Μου φαίνεται βαρύς ο Σταυρός αυτός.
Όχι, δεν είναι βαρύς, είναι ο δικός μου!
Κι αν τον αποδεχθώ, θα νιώσω ότι κάποιος τον σηκώνει μαζί μου, και δια του Σταυρού θα πορεύομαι στη ζωή μου μέσα στη χαρά και στον δρόμο της Ανάστασης, της ομορφιάς,
της έκπληξης εκείνης, που μόνο η χάρη του Θεού μπορεί να δημιουργήσει.
Αυτό σημαίνει λεβεντιά, αυτό σημαίνει δύναμη, αυτό σημαίνει ζωή!
(† ΠΑΥΛΟΥ Μητροπολίτη Σισανίου & Σιατίστης
Από το βιβλίο “Δεν έχουμε άλλο δρόμο από την αγάπη”)
Πηγή: ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
