Της Άννας Σκανδαλάκη
Γιαντα βρουχάσε θάλασσα γιαντα σε μανισμενη αντί να κλες που πνιγουντε τόσοι δυστυχισμένοι…..
Ερωτιξα τη θάλασσα π, αφριζει και βρουχατε μ, οσα θωρεί αν χαίρεται γι Α στενοχωρατε
Το κύμα τζη ήρθε δίπλα μου ακρυγιομανισμενο
για να μου πει πως σκέφτεστε καθε δυστυχισμενο….
Στα παγωμένα μου νερά πετούν τσι μετανάστες και τως εδιχνουν άγνωστες να πορπατουνε στρατες….
Και πούνε εκείνες τσι στιγμές του κόσμου οι μεγάλοι και στη γ, καρδιά ντου καθανης τη Χέρα να βάλει…
Αφού οι γ, Αθρωποι μια φορά στο κόσμο αυτό γενιουντα γιαντα να τως εδινουνε πάθη να τυρανουντε…..
Και πίστεψε με όντε θορω κοπελιά στα νερά μου να πνιγουντε ματονετε κι εμένα η καρδιά μου…
Και θα θελα ένα Μωυσή πάλι να με μοιράσει το πλήθος των μεταναστών άφοβα να περάσει…..
Κι αν δε πιστεύουν σε Χριστό μερικοί ηντα πειράζει η Αγάπη ντου με χρώματα τσ, αθρωπους δε μοιράζει…….
