Του Χάρη Βαβουρανάκη*
Χθες σε έναν επαρχιακό δρόμο κάπου στα νότo… στο απέναντι ρεύμα κινείται ένα αγροτικό με αναμμένα όλα του τα φώτα.
Σταματώ στην άκρη, θέλοντας να του αφήσω περισσότερο ελεύθερο χώρο πιστεύοντας πως κάτι του συμβαίνει.
Φτάνοντας κοντά μου, βλέπω πως οδηγός αυτού του τετρακίνητου “θηρίου” είναι ένας νεαρός, που με πολύ καλή θέληση, άντε να ‘ναι μαθητής του Γυμνασίου.
Συνοδηγός του ένας μεσήλικας, προφανώς ο πατέρας του…
Κατεβαίνω… κοιτώ αποσβολωμένος το πορτοκαλί “θηρίο” που απομακρύνεται…
Ήθελε να ρωτήσω αυτόν τον “περήφανο” πατέρα αν με την ίδια ευκολία που έδωσε το αυτοκίνητο στο γιο του θα του έδινε και ένα όπλο, γεμάτο κι οπλισμένο στην καθημερινότητα του, στο σχολείο του ας πούμε… να τον ρωτήσω πόσο περήφανος θα ήταν αν ξαφνικά ο κανακάρης του προκαλούσε ένα ατύχημα στον απέναντι… να τον ρωτήσω αν θα είχε την δύναμη να δει το παλικάρι του τραυματισμένο -για να μη πω τίποτα άλλο- μέσα ή έξω από την άμορφη μάζα αυτού του “θηρίου”…
Συνεχίζω να τους χαζεύω καθώς απομακρύνονται… λίγα μέτρα πιο πέρα το τετρακίνητο πορτοκαλί θηρίο σταματά…
Ο συνοδηγός κατεβαίνει, κινείται προς το μέρος μου… “γιάντα μωρέ μας εξανοίγεις…;” με ρωτά με αυστηρό ύφος, πλησιάζοντας με…
“‘Έλα μου ντε… “γιάντα…;”
Μπήκα στο αυτοκίνητο κι έφυγα βιαστικά.
Δεν είχα την δύναμη να απαντήσω στο “..γιάντα..”.
Δεν είχα τη δύναμη να τον ρωτήσω όλα αυτά που σκεφτόμουν όταν περνούσαν δίπλα μου…
* Ο κ. Χάρης Βαβουρανάκης είναι Γιατρός και Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Ηρακλείου
Φωτογραφία: Αρχείο
