Όλες οι καμπάνες της Γης σήμαναν μεμιάς.
Όλα τα ανθρώπινα μέτωπα ψηλά.
Όλες οι καρδιές μεσίστιες.
Στο χωριό Λύση, ανάμεσα Λευκωσία κι Αμμόχωστος, η μάνα του έσφιξε το μαύρο της τσεμπέρι κάτου απ’ το δυνατό σαγόνι της κ’ είπε ακριβώς τα λόγια που περίμενε ο γιος της : ” Είμαι περήφανη. Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη, παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου “.
Ο πατέρας του πάλι, σαν πήγε στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Λευκωσίας, αναγνώρισε το καμένο παιδί του απ΄ τις χοντρές ελληνικές κοκάλες του κι από κείνο το χρυσό κωνσταντινάτο που άχνιζε στον κόρφο του και στον κόρφο του κόσμου.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ – ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ (Μάρτης 1957 – Υστερόγραφο)
