Του Γιάννη Λιονάκη
Αυτό έγραφα την επόμενη του θανάτου του! «Ο θορυβώδης θάνατος του επώνυμου»
Τώρα που όλοι συγκινηθήκαμε ,εκτός από την πολιτεία νομίζω, με το χαμό του αείμνηστου πια, τραγουδιστή Παντελίδη ,να πω δυο λόγια μόνο.
Συλλυπητήρια θερμά στην οικογένειά του!
Μακάρι όλη αυτή η θλίψη που εκφράζεται να γίνει περίσκεψη, γνώση, σύνεση!
Σήμερα, χθες, αύριο κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι, θα βρεθούν, θα βρεθούμε στην ίδια θέση, γιατί…
Όσο καιρό πιστεύουμε πως το όχημά μας είναι προέκταση του εαυτού μας,
‘Όσο καιρό νομίζουμε πως είμαστε άτρωτοι επειδή είμαστε δυνατοί, ή ότι έχουμε τη δύναμη του επιτυχημένου,
Όσο καιρό δεν φοράμε ζώνη και κράνος και δεν δένουμε σωστά τα παιδιά μας,
Όσο καιρό κάνουμε τα πάντα στο αυτοκίνητό μας ενώ οδηγούμε, δηλαδή τρώμε, πίνουμε, παίζουμε, θυμώνουμε, καπνίζουμε ,αγκαλιαζόμαστε, μιλάμε στο κινητό κ.ά,
Όσο καιρό πίνουμε και νομίζουμε ότι έτσι οδηγούμε καλύτερα,
Όσο καιρό νομίζουμε πως μπορούμε να νικήσουμε τους νόμους της φυσικής,
Όσο καιρό δεν καταλάβουν οι υπεύθυνοι, ότι οι μπάρες σώζουν ζωές όπως έγινε στο πρωινό θανατηφόρο συμβάν,
Όσο καιρό δεν αγαπάμε και δεν σεβόμαστε τους εαυτούς μας και τους άλλους,
Όσο καιρό δολοφονικές ενέργειες στο δρόμο μένουν ατιμώρητες,
Όσο καιρό δεν μιλάμε γι΄ αυτό το φοβερό πρόβλημα της χώρας μας από το μαιευτήριο ακόμη,
Όσο καιρό δεν είμαστε κανονικοί πολίτες μια κανονικής χώρας,
Τόσο καιρό θα πεθαίνουμε στους δρόμους πριν προλάβουμε να μεγαλώσουμε, πριν προλάβουμε να αρρωστήσουμε…
Και μην το ξεχνάτε ποτέ!
Κανένας τροχαίος θάνατος δεν είναι τυχαίος!!!
