του Αντώνη Κουκλινού
Ακούσετε όλοι εσείς, που βγάνετε και γλώσσα,
μην μας περνάτε για χαζούς, τά ‘χομε τετρακόσσα.
ΕΣΕΙΣ απου γαυγίζετε και δε μετανοείτε,
για το συλλαλητήριο, που μας τρομοκρατείτε.
Όλου το κόσμου η οργή, απού ‘χει ξεχειλίσει,
σαν το ποτάμι έρχεται, για να σας τιμωρήσει.
Το τελευταίο σας χαρτί, παίζετε στα κανάλια,
που σας καλούν φερέφωνα, με δίχως παρακάλια.
Έχετε θράσος που κιανείς, αλλού ποθές δε βρίχνει,
μονάχα σε πολιτικούς, αλήτες το παντίχνει.
Τα κόμματά σας, οι οπαδοί, οι φίλοι ψηφοφόροι,
αυτά σας νοιάζουν μια ζωή, γι αυτό τραβάτε ζόρι.
Εγκλήματα διαχρονικά, έχετε τόσα πράξει,
μήπως και ήρθε ο καιρός, να βάλομε μνιά τάξη..?
Μάτι και Τέμπη να γενεί, ο τάφος που θα μπείτε,
πού ‘χετε θράσος άπατο, ακόμη και μιλείτε.
Για τα παιδιά που φύγανε, αδίκως και θρηνούμε,
στους δρόμους τη Παρασκευή, ούλοι μας θα βρεθούμε.
Για να βροντοφωνιάξομε, δεν έχουμε οξυγόνο,
ούλοι μαζί με μνιά γροθιά, για των γονιών το πόνο…
