Γράφει ο Ζαχαρίας Κατσακός*
Είμαι δίπλα στην Δέσποινα.
Η ώρα 14.15, μεσημέρι.
Το τηλεφώνημα μάς βρήκε κατά τη διάρκεια του γεύματος.
– Είστε η κυρία Δέσποινα, η δασκάλα του Δημοσθένη Β. της Τετάρτης τάξης; Είμαι η μητέρα του. Δεν τον κάνω καλά. Έχει σπαράξει στο κλάμα, γιατί δεν μπόρεσε να σας παρακολουθήσει σήμερα στο μάθημά σας, στην τηλε – εκπαίδευση, και κυρίως είναι πολύ στενοχωρημένος γιατί δεν μπόρεσε να σας δει και να σας πει μάθημα.
Η Δέσποινα σε λίγο μίλησε τηλεφωνικώς με τον μαθητή της.
Τον καθησύχασε.
Δεν πειράζει Δημοσθένη μου, μην στενοχωριέσαι, σύντομα άλλωστε θα ξανακάνομε μάθημα …
Για κάτι τέτοιες στιγμές είμαι ευτυχισμένος που ανήκω στην εκπαίδευση.
Για κάτι τέτοιες στιγμές το να «είσαι εκεί» πάντα για τον άλλον, για τον μαθητή σου, είναι ένα δώρο.
Δώρο Θεού!
Και είναι η πιο ειλικρινής, η πιο ανόθευτη, άδολη και πιο αγνή αγάπη.
Η αγάπη για τον μαθητή σου και η αγάπη του μαθητή σου για σένα!
Ω, τι υπέροχη που είναι η ζωή!
Ω, τι θαύμα!
* Ο Ζαχαρίας Κατσακός είναι Φιλόλογος και Λογοτέχνης…
