Κάποτε ὁ ἅγιος Παρθένιος βρέθηκε στόν Κρουσώνα καί φιλοξενήθηκε στό σπίτι ἑνός πολύ καλοῦ ἀνθρώπου πού ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα τό μοναστήρι τοῦ Κουδουμᾶ κι εὐλαβοῦνταν πολύ τούς δύο ἁγίους πατέρες.
Ἐπειδή ὁ ἁπλός ἐκεῖνος ἄνθρωπος δέν ἔτυχε ποτέ νά ἀκούσει πώς στό μοναστήρι οἱ πατέρες δέν ἔτρωγαν κρέας, γιά νά περιποιηθεῖ τόν ἅγιο Παρθένιο καί τόν μοναχό πού τόν συνόδευε ἔσφαξε τό καλύτερο ζωντανό του.
Ὁ γέροντας γιά νά μήν λυπήσει τόν νοικοκύρη, πού μέ τόση ἀγάπη τούς φιλοξένησε, κάθισε στό τραπέζι κι ἔφαγε ὅτι τοῦ σέρβιραν.
Ὁ μοναχός πού ἦταν μαζί του, ξέροντας πόσο αὐστηρός ἦταν ὁ γέροντας, τά ἔχασε ὅταν τόν εἶδε νά τρώει κρέας. Μέ τρόπο τότε ἔσκυψε καί τοῦ λέει σιγανά γιά νά μήν τούς ἀκούσουν…
-Γέροντα, τρῶς κρέας; Ὁ γέροντας μέ φυσικότητα τοῦ ἁπαντά ψιθυριστά…
– Ὄχι παιδί μου. Δέν τρώω κρέας. Ἐγώ ἐλιές τρώω.
Ὁ μοναχός παραξενεύτηκε ἀπό τήν ἀπάντηση μά δέν ξαναμίλησε. Ὅταν ὅμως σηκώθηκαν ἀπό τό τραπέζι ἔπεσε τό βλέμμα του στό πιάτο τοῦ γέροντα. Βλέπει τότε ἔκπληκτος νά μήν ὑπάρχουν κόκαλα παρά κουκούτσια ἀπό ἐλιές.
Ὅταν βρέθηκαν μόνοι ὁ ἅγιος Παρθένιος εἶπε στόν μοναχό…
– Φαντάζεσαι, παιδί μου, σέ πόσο δύσκολη θέση θά ἔφερνα αὐτόν τόν ἄνθρωπο ἄν τοῦ ἔλεγα πῶς δέν τρώω κρέας; Σκέφτεσαι πόσο θά στενοχωριόταν ποῦ δέν θά μποροῦσε νά μᾶς φιλοξενήσει ὅπως ἤθελε; Θά πήγαιναν χαμένες ὅλες οἱ ἑτοιμασίες πού ἔκανε. Γι’ αὐτό κι ἐγώ προσευχήθηκα τήν ὥρα ἐκείνη στόν Θεό καί Τόν παρακάλεσα νά μήν ἐπιτρέψει νά γευθῶ τή νοστιμιά τοῦ ὡραίου αὐτοῦ φαγητοῦ ἀλλά νά νοιώθω τή γεύση πού ἔχουν οἱ ἐλιές. Ἔτσι κι ἔγινε. Ἐπέτρεψε ὅμως καί σ’ ἐσένα νά δεῖς αὐτό τό μεγάλο θαῦμα
Πηγή: Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός
