Γράφει η Εύα Τορνεσάκη*
– Η Γερόντισσα, άδειαζε τους ψευτο-φωτισμένους που την πλησίαζαν.
Μιλούσε πάντα για σιωπή, ταπείνωση και αγάπη. Οδηγούσε όλους στο πετραχήλι, στην ενορία, στα μοναστήρια. Πουθενά αλλού, έλεγε. Κάποτε, ένας, από το χωριό Γρηγοριά νομίζω, την πλησίασε και αποσκοπούσε να ακούσει διοράσεις και μαγικού τύπου πράγματα. Εκείνη τον έβαλε στη θέση του: «Ένα τίποτα είμαι παιδί μου! Εσύ χρειάζεσαι πνευματική βοήθεια που εγώ δεν την έχω και δεν μπορώ να σου τη δώσω. Πήγαινε στον τάδε ηγούμενο…στον τάδε, τάδε, τάδε… (είπε ονόματα κληρικών). Να εξομολογείσαι, να κάνεις μετά ό,τι σου λένε…να εκκλησιάζεσαι, να κοινωνείς και να ακούς τα λόγια των Αγίων της Εκκλησίας μας! Αυτό θα σε σώσει! Εγώ η παλιόγρια τί μπορώ να σου κάνω; Αν μπορούσα να κάνω κάτι, θα το έκανα πρώτα στον εαυτό μου που γέρασα άπρακτη! Θα σου κάνω μόνο προσευχή.
Δεν μπορώ κάτι άλλο…». Ο άνθρωπος, απογοητευμένος από όσα άκουσε, τα ανέφερε στον παπά της ενορίας του. Ο ίδιος ο Ιερέας, τα διηγήθηκε σε συγγενικό μου πρόσωπο.
− Όταν ήρθαν τρεις γυναίκες από το Ηράκλειο να την δουν τώρα που ήταν κατάκοιτη, εκείνη άρχισε να λέει: «ο διάβολος μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός». Το είπε, στερεότυπα, πάνω από δέκα φορές. Εκείνες χλώμιασαν.
Όταν έφευγαν, τους είπε: «να αγαπάτε την Αγία Αικατερίνη, τον Άγιο Αντώνιο, τον Άγιο Δημήτριο! (μας έκαναν εντύπωση τα ονόματα των τριών αυτών Αγίων και). Όχι, όσα λένε, όσοι έχουνε το όνομά τους αλλά δεν έχουνε τη Χάρη ντος..!» (προφανώς εννοούσε κάποιους που έχουν τα ονόματα των Αγίων αυτών αλλά δεν έχουν την Χάρη τους αλλά παριστάνουν τους οραματιστές και τους σπουδαίους).
− Άλλοτε, πάλι ήρθε κάποιος και μιλούσε για κάποιο δήθεν χαρισματικό πρόσωπο από την άλλη Ελλάδα που ήταν βοσκός. Η γιαγιά, που δεν άκουε τίποτα, τον διέκοψε και είπε: «πολλούς βοσκούς κατέχομε, μα το μεγάλο βοσκό δεν τονε κατέχομε»! εννοούσε το Χριστό!
− Ήρθε επίσης κάποιος και μιλούσε για μια σχολή απολύτρωσης που υπάρχει εκεί και τα διάφορα οράματα που παράγει η σχολή. Φυσικά αυτά τα λέγανε όταν απουσίαζε ο πατήρ Αντώνιος. Όταν ήταν παρών, φοβόντουσαν να εκφρασθούν έτσι. Η γιαγιά, άκουσε με πνευματικό τρόπο και είπε: «η απολύτρωση είναι εκειονά που κρέμεται από του παπά το λαιμό! (πετραχήλι). Όλα τα άλλα είναι θελιές (αγχόνες). Κατάλαβες παιδί μου;».
− Κάποτε ένας επισκέπτης, αναφερόταν σε Αγιοταφίτη Δόκιμο από την Βόρεια Ελλάδα που ήταν διορατικός… Η γιαγιά ήταν κλινήρης. Τώρα τελευταία έγινε αυτό που δεν άκουε καθόλου. Κάποια στιγμή, απάντησε στον επισκέπτη: «Ο Θεός να κάμει καλόγερο ετούτονα που λες κι εμένα καλογριά γιατί δεν είμαστε πράμα».
