Του Ορειβάτη Δακανάλη Μανόλη*
Η Γαύδος ταυτίζεται με την Ωγυγία, όπου η Καλυψώ κρατούσε αιχμάλωτο τον Οδυσσέα.
Έχει έκταση 29 τετραγωνικά χιλιόμετρα και υψόμετρο 345 μέτρα στην περιοχή του φάρου.
Κατοικείται από τη Νεολιθική Εποχή και επί Βυζαντινής αυτοκρατορίας είχε 8.000 κατοίκους.
Με την απογραφή του 2011 απογράφτηκαν 150 άτομα, οι μόνιμοι όμως κάτοικοι είναι 50.
Τη δεκαετία του 1930 το νησί υπήρξε τόπος εξορίας για πάνω από 250 κομμουνιστές στην περιοχή του Σαρακήνικου.
Το νησί είναι κατάφυτο από πεύκα, κυπαρίσσια, κέδρους και σκίνους. Δεν έχει σημασία αν θα πας βόρεια, νότια, δυτικά ή ανατολικά, παντού θα βρεις παραμυθένιες ξωτικές παραλίες, όπως του Αϊ Γιάννη με τους αμμόλοφους και τους κέδρους, το Σαρακήνικο με την κατάξανθια άμμο, την Τρυπητή που κρύβεται στο νοτιότερο άκρο της Ευρώπης, τον Πύργο, το Λαυρακά, του Κόρφου με τα βαθιά Γαλάζια νερά και του Ποταμού με την κεραμιδόχρωμη άμμο.
Θα συναντήσεις εγκαταλελειμμένα μετόχια, οικισμούς, πολλά ξωκλήσια που θα σε καλωσορίσουν και θα σου πουν την ιστορία τους.
Η Γαύδος και η Γαυδοπούλα προστατεύονται από το δίκτυο NATURA 2000.
Στις 13 Αυγούστου 2019 από το λιμάνι της Αγίας Γαλήνης το πλοίο «Καλυψώ», σήκωσε άγκυρα και έβαλε ρότα για το μαγευτικό νησί της Γαύδου.
Το πλοίο ήταν κατάμεστο από Έλληνες και τουρίστες από όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και εγώ.
Η θάλασσα ήταν ήρεμη ύστερα από τα μελτέμια των δύο και πλέον μηνών.
Τα 34 μίλια της απόστασης μέχρι το λιμάνι του Καραβέ τα έκανε το πλοίο σε δύο ώρες και δέκα λεπτά.
Από εκεί με το αυτοκίνητο του συνορειβάτη Αλέκου Κουτσάκη βρέθηκα στον φάρο, ο οποίος κατασκευάστηκε το 1880, τον βομβάρδισαν οι Γερμανοί τον Μάιο του 1942 και ανακατασκευάστηκε πριν από 20 περίπου χρόνια.
Στις σύγχρονες εγκαταστάσεις του στεγάζεται μουσείο με φωτογραφίες και υλικά από τους φάρους όλης της Ελλάδας.
Στο χωριό Άμπελος συνάντησα την κυρά Χριστίνη μεγάλη στην ηλικία, που φυλάει Θερμοπύλες, γιατί το χωριό έχει ρημάξει και μένει με το γιός της το φαροφύλακα. Την είχα γνωρίσει πριν από δέκα χρόνια, σήμερα την βρήκα πολύ καλά στην υγεία της και της έδωσα ένα μικρό πεσκέσι.
Με ευχαρίστησε πάρα πολύ και από τη μεριά μου της ευχήθηκα υγεία και ευτυχία, να φυλάει την Άμπελο.
Ακολούθησα ένα πολύ καλό κατηφορικό μονοπάτι, το οποίο περνάει μέσα από πεύκα, κέδρους και σκήνους που μου έκαναν σκιά στη διαδρομή.
Ποιο κάτω συνάντησα τον εγκαταλελειμμένο οικισμό Έβελη με ερειπωμένα σπίτια και ακαλλιέργητα χωράφια.
Καθώς προχωρούσα αριστερά αντίκρισα το βραχώδη κόλπο «Μπο», οι ντόπιοι λένε, ότι πήρε το περίεργο αυτό όνομα, από το κύμα που σκάει στα βράχια και κάνει «μπο-μπο».
Στη μαγευτική παραλία Ποταμός έφτασα μετά από 35 λεπτά, διάνυσα 2,5 χιλιόμετρα και υψομετρική διαφορά 345 μέτρα.
Προφανώς έκανα τα ίδια και στην ανάβαση αλλά με χρόνο 45 λεπτά.
Ο όρμος είναι αρκετά μεγάλος, η παραλία καλυμμένη από κεραμιδόχρωμη άμμο, κέδρους και βλέπει το νησί Γαυδοπούλα και αριστερά τα Λευκά Όρη.
Τα πετρώματα γύρωθε του όρμου είναι αργιλώδη και εντυπωσιάζουν οι σχηματισμοί τους.
Η παραλία είχε λιγοστούς παραθεριστές λόγω του περπατήματος και απόλαυσα το μπάνιο μου στα πολύ ζεστά γαλαζοπράσινα νερά της θάλασσας.
Μαζί με τον Αλέκο επισκεφτήκαμε τις εγκαταστάσεις των Ρώσων επιστημόνων που είναι κοντά στον οικισμό Φατσιανά.
Οι πυρηνικοί αυτοί επιστήμονες είναι από τους ελάχιστους που επέζησαν του πυρηνικού ολέθρου του Τσερνομπίλ στις 26-4-1986. Έχουν γίνει πλέον μόνιμοι κάτοικοι της Γαύδου και βοηθούν το νησί σε ότι τεχνικό πρόβλημα προκύψει.
Όπως η Καλυψώ μάγεψε τον Οδυσσέα και τον κράτησε εκεί, έτσι η Γαύδος με τις τόσες ξωτικές ομορφιές της μαγεύει κάθε επισκέπτη και έκτοτε την επισκέπτεται ξανά και ξανά.
Τους καλοκαιρινούς μήνες κάθε χρόνο την κατακλύζουν χιλιάδες τουρίστες.
Πραγματοποίησα ταξίδι «αστραπή» και τα κατάφερα, παρά το λίγο χρόνο που είχα στη διάθεση μου.
Επιτέλεσα τους αντικειμενικούς μου σκοπούς και επέστρεψα αυθημερόν στις Μοίρες.
* Ο κ. Μανώλης Δακανάλης είναι Πρόεδρος του Ορειβατικού Συλλόγου Μοιρών
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
