Του Αντώνιου Ε. Στιβακτάκη
Ηράκλειο, 1 Ιουνίου 2020
Σεβαστέ μου Κύριε Καθηγητά,
Διεξήλθα και ιχνηλάτησα την αυτοβιογραφία Σας «Οδοιπορικό Ζωής» με μεγάλο ενδιαφέρον και κατανυκτική συγκίνηση.
Γιατί, πέραν της γνωστής «ρέουσας», ως κρυστάλλινον ύδωρ, υπέροχης αφήγησής Σας και της μεστής καρπών, εμπειριών και κατακτήσεων οδοιπορίας Σας στα μονοπάτια και τις λεωφόρους της ζωής και της ιστορίας, έχω γίνει κοινωνός πολλών σημαντικών ή και καθημερινών γεγονότων και εκφάνσεων αυτής της πορείας Σας, λόγω της αρξαμένης από τον Οκτώβριο του έτους 1977 γνωριμίας μας (Εσείς Καθηγητής στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου κι εγώ πρωτοετής σπουδαστής), η οποία συνεχίζεται έκτοτε αδιαλείπτως πλέον των 40 ετών!!
Μάλιστα, δεν μπορώ να μην ομολογήσω εκ των προτέρων ότι αυτή η πολύχρονη ουσιαστική γνωριμία μας και μάλιστα ήδη από τα σημαδιακά μετεφηβικά χρόνια της ζωής μου, επηρέασε ευεργετικά τη δική μου πορεία σ’ αυτή τη ζωή και κυρίως η κοινωνία μου μαζί Σας συνέβαλε καθοριστικά και με βοήθησε να ακολουθήσω οριστικώς και αμετακλήτως την χωρίς επιστροφή πορεία μου προς τον Χριστόν [Ον εξ’ απαλών ονύχων ηγάπησα], εμπνεόμενος και ακολουθώντας, πάντα βέβαια κατά την εμήν δύναμη, το παράδειγμά Σας!!
Στο «Οδοιπορικό Ζωής» καταγράφετε και παρουσιάζετε με απόλυτη ακρίβεια, κρυστάλλινη αλήθεια και διάκριση – αρετές που πάντα Σας χαρακτηρίζουν και Σας διακρίνουν – πολλά σημαντικά γεγονότα της μεστής καρπών και εμπειριών ζωής Σας. Ομιλείτε για το χωριό Σας, για την οικογένειά Σας, για πρόσωπα προσφιλή και αγαπητά, για μαθητές, φοιτητές, συνεργάτες και φίλους Σας, περιγράφετε τον χαρακτήρα σας και την προσωπικότητά Σας. Αναφέρεσθε σε τόπους, εγγύς και μακράν, στους οποίους ζήσατε, αγωνιστήκατε, σπουδάσατε και δημιουργήσατε. Ομιλείτε για γεγονότα και πρόσωπα που επηρέασαν τη ζωή Σας και άφησαν έντονα τα ίχνη τους σ’ αυτήν. Παρουσιάζετε τον πολύχρονο και πολύμοχθο αγώνα Σας να κατακτήσετε την κορυφή της επιστήμης, της επιστημονικής γνώσης, αρχίζοντας από τα πρώτα σκαλοπάτια της και φθάνοντας στα αιθέρια ύψη της, με σκοπό να την χρησιμοποιήσετε πάντα προς όφελος του ανθρώπου. Παραθέτετε, μάλιστα, εκατοντάδες αδιαμφησβήτητα πειστήρια όλων όσων αναφέρατε!!
Ο Άνθρωπος, ως Εικόνα Θεού, και η ανιδιοτελής προσφορά Σας σ’ αυτόν είναι πάντα στο επίκεντρο της ζωής Σας, είναι η έννοιά Σας και το ιδανικό Σας. Αυτή η αρχοντική αγάπη Σας προς τον Άνθρωπο είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της προσωπικότητός Σας και της ζωής Σας και αποτελεί την αδιαμφισβήτητη απόδειξη και της ακλόνητης πίστης Σας στον Θεό της αγάπης, αφού η αληθινή πίστη και η γνήσια αγάπη προς τον Θεό περνά υποχρεωτικά και πιστοποιείται από την αγάπη προς τον συν–Άνθρωπο!!
Η αφήγησή Σας στο «Οδοιπορικό Ζωής» θυμίζει έντονα τις Ευαγγελικές Αφηγήσεις!! Τίποτε το περιττό….λιτή, δωρική, δυνατή, βοώσα η αλήθεια και η πραγματικότητα, «πεποικιλμένη» με ροάς ιδρώτων, κόπων, αγώνων, πνευματικής «αγωνίας», κάποτε και πικρίας (!!) αλλά και χαράς, πληρότητος, φωτός και απέραντης ικανοποίησης για το αποτέλεσμα, για την μακράν πορεία προς την Ιθάκη Σας, στην οποία φθάσατε, γι’ αυτό που γίνατε και κυρίως γι’ αυτό που προσφέρατε και προσφέρετε στο κοινωνικό σύνολο.
Αυτό το βιβλίο, ξεχωριστό από όλα τα άλλα επιστημονικά βιβλία Σας, είναι ένα αποτύπωμα της ήρεμης και συγχρόνως δυναμικής παρουσίας Σας στο προσκήνιο της ζωής και της ιστορίας όπου λάμπει ως μαργαρίτης ολόκληρη η ζωή Σας και η προσφορά Σας στον Άνθρωπο και στον περαιτέρω εξανθρωπισμό του!!
Λάμπει ο επιστήμονας με το πλούσιο και σπουδαίο παιδαγωγικό, διδακτικό και συγγραφικό έργο. Λάμπει και και φωτίζει ο πιστός κατ’ επίγνωσιν χριστιανός με την ανείπωτη, ανιδιοτελή προσφορά του στην Εκκλησία. Λάμπει ο πολίτης με την ακριβή τήρηση των νόμων της πολιτείας την οποία υπηρετεί με αίσθημα ευθύνης και σεβασμό. Λάμπει ο Άνθρωπος με την πραγματική έννοια και το ουσιαστικό περιεχόμενο του όρου. Λάμπει ο υιός, ο αδελφός, ο φίλος, ο γνωστός, ο οποίος έχει ως σκοπό της ζωής του «τα πάντα για τους άλλους».
Με δέος «ίσταται» ο αναγνώστης έμπροσθεν αυτής της συγκλονιστικής πορείας της ζωής Σας. Με δέος μαζί και θαυμασμό προς τον Άνθρωπο, το απεικόνισμα του Θεού, για το τι μπορεί να επιτύχει και για το πόσο χρήσιμος μπορεί να αποβεί στο κοινωνικό σύνολο.
Με παρρησία ομολογείτε την πίστη Σας και την αγάπη Σας στον Θεό και ότι καλλιεργήσατε με μεγάλη επιμέλεια τις επιστήμες που σπουδάσατε και διδάξατε, αλλά δεν παύσατε να πιστεύετε ότι Σας βοήθησε να επιτύχετε ό,τι κατορθώσατε, η Θεία Χάρις. Μάλιστα, μεταξύ επιστήμης και πίστεως στον Θεό (θρησκείας) τηρήσατε και πετύχατε μία αξιοθαύμαστη ισορροπία και σύζευξη που θα μπορούσε να προβληματίσει, να παραδειγματίσει, να διδάξει και να εμπνεύσει πολλούς «άθεους επιστήμονες» και πολλούς «φανατικούς – ζηλωτές πιστούς»!!
Ακολουθώντας τη διδασκαλία Εκείνου, αφήσατε «εκτός αφήγησης» πολλές σημαντικές, σπουδαίες, υπέροχες εκφάνσεις κυρίως της ανθρωπιστικής Σας δραστηριότητος και της ανιδιοτελούς αγάπης Σας προς τον Πλησίον. Όμως, όλα αυτά, και είναι άπειρα, τα γνωρίζει πρωτίστως ο Θεός!! Πολλά εξ’ αυτών γνωρίζει και «ο εωρακώς» που «εν καιρώ τω δέοντι» θα μαρτυρήσει ενώπιον των ανθρώπων και «αληθής έση η μαρτυρία αυτού».
Διάβασα στο παρελθόν ένα λόγον κάποιου σπουδαίου ρήτορος, ο οποίος ήθελε να εγκωμιάσει τον διδάσκαλόν του και έλεγε ότι ακόμη και αν είχε το τάλαντον και το στόμα του Χρυσοστόμου, δεν θα μπορούσε να βρει λόγους άξιους ενός τέτοιου επαίνου και εγκωμίου!! Τι να πω κι εγώ που ούτε ρήτορας είμαι ούτε κάτι άλλο σημαντικό!! Πού να βρω λόγους να ομιλήσω και να εκφράσω επαρκώς, όπως πρέπει και όπως αξίζει, την ανεκτίμητη προσφορά Σας στο κοινωνικό σύνολο, να εγκωμιάσω την αδαμάντινη προσωπικότητά Σας, την πίστη Σας στον Θεό, την ανηφορική πορεία Σας «την απάγουσαν εις την ζωήν»!! Μια πορεία και μια παρουσία, ένα πέρασμα – Πάσχα (!!) που θα αφήσει έντονα και ανεξίτηλα τα ίχνη του στην Επιστήμη, στην Κοινωνία, στην Εκκλησία και τελικώς στον Άνθρωπο, τον οποίο βλέπετε πάντα και θεωρείτε Εικόνα Θεού και στον οποίο προσφέρετε αρχοντική αγάπη, δηλαδή αγάπη που δεν αποβλέπει σε ανταλλάγματα!!
Θεωρώ τον εαυτόν μου πολύ τυχερό, ευλογημένο που Σας γνώρισα και μάλιστα στο πρώτο στάδιο της μετεφηβικής μου νεότητας. Είμαι τυχερός και ευλογημένος που Σας άκουσα διδάσκοντα στο αμφιθέατρο και στις αίθουσες της γεραράς Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ηρακλείου, που δέχθηκα ως σπουδαστής τις συμβουλές Σας, τις υποδείξεις Σας, τις παρατηρήσεις Σας, αλλά και τους επαίνους Σας!! Θεωρώ τον εαυτόν μου τυχερό και ευλογημένο που έγινα κοινωνός και μελέτησα τις επιστημονικές μελέτες Σας, τα βιβλία Σας, που προάγουν τις επιστήμες της ψυχολογίας και της παιδαγωγικής και είναι πολύτιμα για κάθε παιδαγωγό, αλλά και για κάθε γονέα και γενικότερα για κάθε άνθρωπο που θέλει να αποκτήσει αυτογνωσία. Θεωρώ όμως τον εαυτόν μου ξεχωριστά τυχερό, ευτυχή και ευλογημένο γιατί με τιμάτε με την πολύχρονη γνωριμία μας και κοινωνία μαζί Σας, λαμβάνοντας έτσι δυνατά και πολύτιμα «μαθήματα» ζωής και πορείας στη ζωή!!
Ίσως αναρωτηθεί κανείς, γιατί δεν αναφέρθηκα σε κάποια αρνητική (!!) πτυχή του χαρακτήρα Σας και της ζωής Σας. Η απάντησή μου είναι απλή, αυθεντική, εύκολη και ειλικρινής. Γιατί, κατά τη διάρκεια της πολύχρονης γνωριμίας μας δεν εντόπισα, δεν βρήκα ούτε έγινα κοινωνός μιας τέτοιας καταστάσεως και πτυχής της ζωής σας. Έτσι, ακόμη κι αν κάποιος, κακοπροαίρετος ή και καλοπροαίρετος, μου πει και μου υποδείξει κάτι σχετικό, θα του απαντήσω με μία σύντομη, μικρή, βοώσα ιστορία. «Κάποτε είπαν σ’ έναν μαθητή ενός Ρωμαίου σοφού ότι ο δάσκαλός του είναι καλός, αλλά πίνει περισσότερο κρασάκι από το επιτρεπτό. Εκείνος τους απάντησε ότι αυτό δεν ισχύει, δεν συμβαίνει, αλλά ακόμη και αν συνέβαινε, ακόμη και αν ήταν αληθές, τότε, το να πίνει κανείς λίγο παραπάνω από το επιτρεπτό κρασί, είναι και αυτό αρετή!!!»
Σεβαστέ μου Κύριε Καθηγητά,
Εύχομαι ο Θεός να Σας χαρίζει υγεία κατ’ άμφω, πνευματική καρποφορία και έτη πολλά και σημαντικά, που να χρειασθεί να συμπληρώσετε και με άλλα κεφάλαια την αυτοβιογραφία Σας.
Μετά βαθυτάτου σεβασμού και εν Χριστώ αγάπης
Αντώνιος Ε. Στιβακτάκης
