Του Γιώργου Χουστουλάκη
Έφυγες ήρεμα, και χωρίς να πάρεις χαμπάρι, πόσος κόσμος μου έστειλε συλλυπητήρια παρηγορητικά λόγια, με διάφορους τρόπους!
Και εγώ δεν μπορούσα βέβαια να το πιστέψω όλο αυτό, μα ούτε και πως να το εξηγήσω, αφού σε ήξεραν μονάχα ελάχιστοι!
Εκατοντάδες ή χιλιάδες να ήταν όλοι αυτοί; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως δεν κατάφερα να απαντήσω σε όλους, παρά σε λίγους μόνο φίλους, γνωστούς είτε άγνωστους!
Θέλω σήμερα να τους ευχαριστήσω όλους, και αυτούς που δεν απάντησα, γιατί μου έδωσαν απίστευτη δύναμη, να μπορέσω να αντέξω τον πόνο μου, και να ξεπεράσω το πρώτο σοκ της απουσίας σου.
Τελικά όλοι μαζί τα κατάφεραν (για την ώρα), όχι μόνον να μου απαλύνουν πόνο και θλίψη, άλλα και να με κάνουν να νιώθω όμορφα μέσα μου…
Αλλά και συ Μανα, έτσι όπως έφυγες σαν στον ύπνο σου, και Μ. Σαββάτο να, μου φάνηκε λέει μέσα μου, ότι όλο αυτό, περισσότερο έμοιαζε με μια γιορτή, παρά με πένθος…
Οι χωριανοί μου ίσως δεν με είδανε και πολύ θλιμμένο, χωρίς να ξέρουν το γιατί…
Και πως να μην νιώθω αυτήν την χαρμολύπη, όταν σε φαντάζομαι να οδεύεις προς άλλα γαλήνια μέρη, σε μέρη που και εκεί υπάρχει φως, και εκεί υπάρχουν χρώματα…
