Η γυναίκα πήρε το πλοίο νύχτα, για να σωθεί. Για να μη μείνει χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς πόρτα.
Το απίστευτο περιστατικό αποκαλύφθηκε μέσα από επιστολή που απέστειλε η ίδια η εκπαιδευτικός στην Ένωση Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης.
Δεν ήταν μια γυναίκα.
Ήταν η δασκάλα των παιδιών σας. Η δασκάλα του σχολείου στο χωριό, στα Χανιά.
Η γυναίκα που ταξίδεψε εκατοντάδες χιλιόμετρα για να υπηρετήσει στα σχολεία της Κρήτης.
Αυτή πήρε το βραδινό πλοίο και έφυγε. Όχι γιατί τέλειωσε το συμβόλαιο.
Αλλά για να σωθεί.
Να μη μείνει μόνη της ένα βράδυ σε σπίτι χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό και – ναι – χωρίς πόρτα.
Να μη βρεθεί μόνη απέναντι σε έναν σπιτονοικοκύρη που την απειλούσε.
Να μη ξυπνήσει σε έναν τοίχο που τη φτύνει αντί να την τιμά.
Αυτό έγινε. Και έγινε στην Ελλάδα του 2025.
Η αρχή του εφιάλτη
Η γυναίκα αυτή, εκπαιδευτικός αποσπασμένη στην Κρήτη, νοίκιασε ένα μικρό σπίτι στα Χανιά, έναντι 300 ευρώ τον μήνα. Πλήρωνε επιπλέον ρεύμα, νερό και… 5 ευρώ ανά πλύση ρούχων. Το συμβόλαιο ήταν μέχρι τις διακοπές του Πάσχα – 10 Απριλίου.
Δεν καθυστέρησε, δεν αρνήθηκε, δεν παζάρεψε.
Είχε αφήσει μόνο 100 ευρώ υπόλοιπο, με συμφωνία να εξοφληθούν.
Η επίθεση
Μια βραδιά με κακοκαιρία, της έκοψε το ρεύμα και το νερό. Χωρίς ειδοποίηση.
Όταν το πρωί τον ρώτησε με απορία αν υπήρχε βλάβη, αυτός της απάντησε:
«Θα σου βγάλω και την πόρτα το μεσημέρι να τη βάψω. Δεν θα έχεις πόρτα όταν γυρίσεις από το σχολείο.»
Η δασκάλα – η δασκάλα των παιδιών μας – μάζεψε ό,τι πρόλαβε.
Κατέβηκε με τις βαλίτσες και τον βρήκε στη ρεσεψιόν να πίνει καφέ με φίλο του. Του είπε:
«Ντροπή, εγώ ήρθα να διδάξω τα παιδιά σου.»
Και εκείνος απάντησε, με ύφος κοφτό, βαρύ:
«Φύγε ρε λαμόγιο.»
«Του είπα, εσύ είσαι το λαμόγιο», γράφει η ίδια, «και έφυγα τρέχοντας γιατί φοβήθηκα.»
Πήρε το βραδινό πλοίο της γραμμής.
Ζήτησε 4 μέρες άδεια από το σχολείο, γιατί δεν είχε πού να μείνει.
Έφυγε με ταπεινωμένη καρδιά, τρομοκρατημένη, πνιγμένη στο άδικο.
Η επιστροφή – και ξανά καταδίκη
Όταν επέστρεψε, βρήκε άλλο σπίτι.
Μόνο μέχρι 7 Ιουνίου, γιατί μετά μπαίνουν τουρίστες.
Και μετά;
Θα μείνει σε κάμπινγκ μέχρι 30 Ιουνίου, όπως έκανε και πέρσι.
Μια γυναίκα με πτυχίο, αποστολή και φιλότιμο. Μια δασκάλα.
Η κραυγή της
Στην επιστολή που έστειλε στην Ένωση Καταναλωτών Κρήτης, αναφέρει μεταξύ αλλων:
«…σήμερα 30 Μαΐου πήγα σε μάθημα πιλάτες σε χωριό των Χανίων (και θα μου πείτε μπράβο και τι μας το λες).
Έχω λόγο.
Το μάθημα στα Αγγλικά. Οι ασκούμενες: Γερμανίδες, Αγγλίδες, Σουηδέζες και Νεοϋρκέζες.
ΜΟΝΙΜΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΠΕΡΙΟΧΗΣ.
Και εγώ αναρωτήθηκα: τι κάνω εδώ;
Σε μια χώρα που δεν με θέλει, δεν με υπολογίζει.
Αναρωτήθηκα: Ποιος είναι το λαμόγιο τελικά;»
Όχι, δεν είναι εξαίρεση
Δεν είναι «ένα περιστατικό». Είναι καθημερινότητα για εκατοντάδες αναπληρωτές, δασκάλους, νοσηλευτές, δημόσιους υπαλλήλους.
Στεγάζονται με το ζόρι. Πετιούνται με το ζόρι. Ζουν με βαλίτσες. Πληρώνονται με ψίχουλα.
Το κράτος τούς στέλνει να υπηρετήσουν και τους παρατά.
Στην τουριστική Ελλάδα των δισεκατομμυρίων, ο δάσκαλος περισσεύει.
Το διαμέρισμα να το πάρει ο επισκέπτης.
Ο άνθρωπος που φτιάχνει κοινωνία, να πάει στη σκηνή.
Αντέχεις να το δεχτείς;
Αν δεν σε σοκάρει το ότι η δασκάλα των παιδιών σου κοιμάται σε σκηνή,
αν δεν σε τρομάζει το ότι διώχτηκε με τη βία για 100 ευρώ,
αν δεν αντιδράς στο ότι πήρε το πλοίο νύχτα για να σωθεί,
τότε…
κάποιος άλλος είναι το λαμόγιο.
Πηγή: Emmanuel Chal
