Της Ζαμπίας Λαζανάκη
Και τώρα θα γίνουν αγώνες στο όνομα του.
Θα τον ζωγραφίσουν στους τοίχους.
Θα γίνει σύνθημα ,τραγούδι.
Θα δοθεί το όνομα του σε θύρες και στάδια.
Όχι. Όχι . Όχι.
Ρωτήστε τη μάνα του.
Αν θα ξεχάσει ποτέ πως έχασε τον Άλκη της.
Ρωτήστε τους φίλους του πως θα ξαναπεράσουν από τον δρόμο που στράγγιξε το αίμα του.
Ένα ζωντανό παιδί 19 χρονών.
Ένα ζωντανό ανώνυμο παιδί 19 χρονών.
Έναν γιο, έναν φοιτητή, έναν φίλο.
Ένα παιδί μας.
Κι εγώ φταίω .
Κι εσύ.
Και όλοι.
Να σκύψουμε το κεφάλι και πούμε:
Φίλε αποτύχαμε.
Σκοτώνουν τα παιδιά μας στους δρόμους.
