Πολλά χρόνια πριν, νεαρός ακόμη και στην ηλικία και στο επάγγελμα, δούλευα σ’ ένα από τα υπόγεια ”κουλτουριάρικα” θέατρα της Αθήνας.
Το έργο που ανεβάσαμε ήταν μια μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία μα και μια απελπιστικά μεγαλύτερη εμπορική παταγώδης αποτυχία, πράγμα καθόλου σπάνιο για τη δουλειά που κάνουμε.
Τις πρώτες βέβαια μέρες των παραστάσεων ήμασταν γεμάτοι από τους συγγενείς και τους φίλους, που φώναζαν σα λυσσασμένοι ”ζήτω” και ”μπράβο” σαν έκλεινε η αυλαία, μα μέρα με τη μέρα ο συγκινητικός ενθουσιασμός ξεφούσκωνε και ξένος άνθρωπος δεν έλεγε να μπει στο θέατρο για να μας δει.
Την ίδια χρονιά έπεσε βαρύς χειμώνας και μια επιδημία γρίπης, που ξάπλωσε χάμω πάνω από το μισό πληθυσμό της Αθήνας.
Τα θέατρα πάθανε μεγάλη ζημιά, γιατί οι μισοί ηθοποιοί ήταν κρεβατωμένοι και αναβάλλονταν οι παραστάσεις η μία μετά την άλλη.
Μέσα σε τούτο το χαμό μια εφημερίδα, από τις γνωστότερες για τα καλλιτεχνικά της νέα, αποφασίζει και κάνει ένα ρεπορτάζ, πληροφορώντας το θεατρόφιλο κοινό πόσοι και ποιοι καλλιτέχνες ήταν χτυπημένοι από τον ιό της…αντιθεατρικής επιδημίας και πόσα και ποια θέατρα είχανε κλείσει για τον ίδιο λόγο.
Κανά μισάωρο πριν από την παράσταση ήρθε και σε μας ένας νεαρός ρεπόρτερ, που έτυχε να ‘ναι και γνωστός μου:
– Γεια σου, μου λέει.
– Γεια σου και σένα, πώς από δω;
– Κάνω ένα ρεπορτάζ για τη γρίπη. Έρχομαι τώρα από το Ρεξ, δεν θα παίξουν, είναι άρρωστοι πολύο Άλκης Παπάς, η Ρίτα Μυράτ και οι υπόλοιποι έχουν τα χάλια τους. Εσείς;
– Τι εμείς;
– Θα παίξετε;
– Εξαρτάται.
– Από τι;
– Από τους θεατές.
– Δηλαδή;
– Εάν έχουμε κανένα εισιτήριο, που δεν το βλέπω, θα παίξουμε.
– Και η γρίπη;
– Τι ανακατεύεις τώρα τη γρίπη;
– Τα άλλα θέατρα δεν παίζουν, γιατί έχουν γρίπη.
– Ε, εμείς δεν παίζουμε γιατί δεν έχουμε θεατές.
– Καλά… Είσαστε όλοι καλά εδώ;
– Καλύτερα δεν γίνεται.
– Δεν έχει κανένας γρίπη;
– Κανένας.
– Πώς γίνεται αυτό;
– Τι να σου πω, ξέρω κι εγώ… Φαίνεται πως σε τούτο το θέατρο δεν μπαίνει μέσα… ούτε η γρίπη!
Όταν την άλλη μέρα δημοσιεύτηκε ετούτος ο διάλογος, έπεσε στα παρασκήνια το γέλιο της αρκούδας αλλά η πρωταγωνίστρια, που ήταν και παραγωγός του θεάτρου που έπαιζα, μου ξαναμίλησε ύστερα από είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια, λίγο πριν πεθάνει…
Νίκος Βασταρδής – Απόσπασμα από το βιβλίο: ΘΥΜΑΜΑΙ…
Πηγή: Πρόσωπα
