Του Ζαχαρία Καψαλάκη
Η πρώτη μέρα στο σχολείο, είναι μια μεγάλη μέρα για όλους!
Εκπαιδευτικούς, μαθητές, γονείς…
Για τους παλιούς εκπαιδευτικούς που ξαναγυρίζουν στα γνώριμα τους μετερίζια της γνώσης, για τους νέους (;) που με τσαλακωμένα τα φτερά, σηκώνουν τα μανίκια και μπαίνουν με το νεανικό ενθουσιασμό τους στις τάξεις, για τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς, που περιμένουν στη γωνία της υπομονής και της ανησυχίας.
Φέτος σκέφτηκα να μην γκρινιάξω, από την πρώτη μέρα.
Έχω καιρό να το κάνω όλο το χρόνο.
Όχι γιατί άλλαξε κάτι, όχι γιατί βελτιώθηκε κάτι.
Ίσα ίσα φτωχότεροι γίναμε από πέρυσι, λιγότεροι μείναμε από πέρυσι, χειρότερα είμαστε από πέρυσι.
Μόνιμοι διορισμοί δεν έγιναν…
Η ομηρία των αναπληρωτών συνεχίζεται, που μπορεί να πάνε φέτος την ημέρα του αγιασμού στα σχολεία οι περισσότεροι, αλλά και πάλι δεν πανηγυρίζουμε…
Τα προβλήματα πολλά, πάρα πολλά…
Πιθανόν σήμερα να ακούσετε τους πολιτικούς να λένε διάφορά για τα προβλήματα της εκπαίδευσης, αλλά να κρατάτε πάντα μικρό καλάθι στις κουβέντες τους.
Πάντως αυτός που είναι απογοητευμένος από την όλη κατάσταση, είναι ο Έλληνας εκπαιδευτικός και το δημόσιο σχολείο.
Ο εκπαιδευτικός δεν είναι όποιος κι όποιος.
Έχει τόσο μεγάλη ευθύνη, που δεν μπορεί να λειτουργεί κάθε φορά ανάλογα με το κόμμα που είναι στην κυβέρνηση.
Τον εμπιστεύονται οι γονείς, τον αγαπούν οι μαθητές τους.
Τους στηρίζει και τον στηρίζουν.
Μαζί διαβαίνουν την κοιλάδα της γνώσης, μαζί ζωγραφίζουν το καλύτερο αύριο…
Το φετινό πρώτο χτύπημα του κουδουνιού συνάδελφοι, θα μας θυμίζει το γκρίζο φόντο της χώρας που λέγεται Ελλάδα…
Αντικατοπτρισμός της πραγματικότητας που βιώνουμε καθημερινά το σημερινό δημόσιο σχολείο…
Δημόσιο σχολείο χωρίς μόνιμους εκπαιδευτικούς…
Δημόσιο σχολείο με εξαθλιωμένους οικονομικά τους εκπαιδευτικούς…
Δημόσιο σχολείο με μαθητές και τις οικογένειές τους σε φτώχια, ανασφάλεια και ανέχεια…
Σίγουρα δεν είναι αυτό το σχολείο που ονειρευόμαστε…
Σίγουρα δεν είναι αυτό το σχολείο που θα οδηγήσει την Ελλάδα έξω από την κρίση…
Το σχολείο όμως είναι το μόνο ζωντανό κύτταρο ελπίδας που υπάρχει ακόμα σ΄ αυτό τον τόπο και οφείλουμε να το κρατήσουμε ανοιχτό, και οφείλουμε να το κρατήσουμε ζωντανό…
Και σήμερα, είναι τυχερό το δημόσιο σχολείο, καθώς έχει δίπλα του την ψυχή του Έλληνα Εκπαιδευτικού!
(ΥΓ: Τη φωτογραφία τη δανείστηκα από τον τοίχο στο f/b της συναδέλφου Αρετής Σιδηροπούλου)
