Στην ουρά στο ταμείο, του σούπερ μάρκετ η οθόνη σκοράρει στα 26,80 €, το παράξενο πρόσωπο: “Αχ συγγνώμη ξέχασα την κάρτα ΑΤΜ, έχω μόνο 25 € θα βγάλω κάτι”.
Στο μικρό καρότσι δεν υπάρχουν περιττά πατατάκια ή φαγητά, βλέπω ψωμί, μακαρόνια, γάλα, ντομάτες, χαρτί υγείας.
Ο ντροπιασμός για όσους βρίσκονται μόλις ένα μέτρο μακριά, το πρόσωπο μιας μαμάς λίγο περισσότερο από 50 ετών είναι στενάχωρο, πρέπει να επιλέξει τι δεν θα πάρει για τα παιδιά της.
Έτσι γίνομαι μάρτυρας της ανθρώπινης καλοσύνης ενός ανθρώπου. “Συγγνώμη, σας έπεσε κάτι”.
Η κυρία εκπλήσσεται, στο έδαφος υπάρχουν 10 ευρώ!
Ξέρει ότι δεν της ανήκουν.
Το αγαπημένο βλέμμα του ανθρώπου την πείθει, ότι είναι πολύ να πει ότι είναι δικό του.
Δεν έχει υπογεγραμμένα ρούχα αλλά δεν φοράει κουρέλια, δεν έχει μακιγιάζ αλλά το πρόσωπό της αποπνέει θυσίες.
Ο κύριος σκύβει, σηκώνει το λογαριασμό και λέει, “Μάλλον συνέβη όταν ανοίξατε την τσάντα σας”.
Τώρα μοιάζει με παιδί, είναι ευτυχισμένη, ειδικά με την ειλικρίνεια της.
Πληρώνει και βγαίνει με χαμόγελα στον άνθρωπο μπροστά της.
Τον κοιτάζει για τελευταία φορά και του λέει, “Ευχαριστώ”.
Βοηθάω και είμαι κι εγώ χαρούμενος και κατάλαβα το μάθημα.
Ο άνθρωπος θα μπορούσε να πει: “Μην ανησυχείς θα τα δώσω εγώ”.
Αντίθετα επέλεξε να διατηρήσει την αξιοπρέπεια, τη δική του και της κυρίας.
Κείμενο – Φωτογραφία: ανδρεας διακοπαναγιωτης
