Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη
“Θα κάνεις παιδιά και θα με καταλάβεις”.
Πόσες φορές τις έχετε ακούσει αυτές τις λέξεις από το στόμα της μάνας σας;
Πολλές;
Κι εγώ πολλές… αμέτρητες !
Μια μέρα Μαΐου έγινα κι εγώ πρώτη φορά μάνα.
Σάββατο..
Όχι εύκολα…Δυσκολα!
Μια ολόκληρη μαγιάτικη μέρα πάλευε ο γιος μου να αντικρίσει τον κόσμο.
Πάλευα μαζί του κι εγώ και οι γιατροί και εκείνη η μαία με τα μαύρα μακριά μαλλιά!
Οταν τελικά εμφανίστηκε… πόσο όμορφος μου φάνηκε.
Ηταν το πιο όμορφο εξωγηινάκι του κόσμου.
Το κεφαλάκι του ήταν γεμάτο εξογκώματα απο τα εργαλεία των γιατρών μα ήταν το πιο όμορφο μωρό του κόσμου.
Ηταν το δικό μου μωρό.
“Ώστε εσύ ήσουν που με κλωτσουσες εννιά μήνες.
Εντάξει μην κλαίς δε σε μαλώνω το ξέχασα κιόλας.”
Όλα τα ξέχασα όταν μπήκε στη ζωή μου, τον άνδρα μου ,τους γονείς μου, τα αδέλφια μου,τους φίλους μου.
Ήταν μόνο αυτός κι εγώ …
Και δάκρυα, πολλά δάκρυα μα και χαρές, χαρές απόλυτες ,ολοκληρωτικές!
Και βεβαια δεν ήξερα να είμαι μάνα.
Δεν ηξερα γιατί έκλαιγε συνεχως ,
Δεν ήξερα αν πεινούσε.
Δεν ήξερα αν πονούσε.
Δεν ήξερα γιατί κοιμόταν τόσο λίγο.
Μαζί του όμως γεννήθηκε μια μάνα… και κάτι αλλο …ένστικτο το λένε.
Αυτός προσπαθούσε να γίνει ο γιος μου κι εγώ η μάνα του από ένστικτο και οι δυό.
Από τότε που ψάχναμε μαζί δώρο για τον πρωτο νηπιακό του έρωτα σε κλειστά μαγαζιά,μούσκεμα από τη βροχή!
Από τότε που 6 χρονών μου ανακοίνωσε ότι μεγάλωσε και δεν θέλει πια να του κρατάω το χέρι όταν τον πηγαίνω σχολείο.
Από τότε που έκλαψα από περηφάνια πάνω στα λόγια της καθηγήτριας του, από αγανάκτηση πάνω στον έλεγχο με τις απουσίες του.
Από τότε που σήκωσε τη σημαία της επανάστασης της προεφηβείας, της εφηβείας,την ενήλικης ζωής του.
Εγώ έγινα μάνα άλλες δύο φορές.
Εκείνος φοιτητής ,φαντάρος, άνδρας.
Ακόμα δεν ξέρω να είμαι η μάνα του.
Δεν ξέρω αν ειμαι αυτό που λένε “καλή μάνα”.
Δεν υπάρχουν εγχειρίδια και υποδείγματα.
Και ποιος ορίζει το ” καλή μάνα “;
Ίσως μόνο τα παιδιά μας κάποια στιγμή.
Μόνο αυτήν την πρόταση ενσυναίσθησης νοερά κληροδοτώ με τη σειρά μου στα παιδιά μου, πάνω στα δύσκολα, πάνω στα εύκολα, πάνω στα ανείπωτα.
“Θα κάνεις παιδιά και θα με καταλάβεις”.
Και είναι ευχή αυτή η πρόταση.
Ειναι ευχή και προσευχή!
Χρόνια πολλά μανούλες!
Γεμάτα ευγνωμοσύνη για αυτό το δώρο ζωής!
