Του Γιώργου Χουστουλάκη
Ήθελα να πω και εγώ δυο λόγια, για την άλλοτε χαμογελαστή και καλόκαρδη καθηγήτρια μας στο γυμνάσιο Μοιρών την δεκαετία του 70, και Μακαρίτισσα πλέον, την Ευαγγελία Ζεάκη, που ήταν ίσως η μόνη καθηγήτρια, που ζούσε πολύ μπροστά από την εποχή της.
Δεν τιμωρούσε ποτέ μαθητές
Μας δίδασκε φιλολογία, ιστορία, άλλα και λογική.
Ήταν η μόνη που δεν είχε πρόθεση να τιμωρήσει ποτέ μαθητή για τις αταξίες του, μα ούτε και που παρέπεμπε ποτέ κανέναν στον σύλλογο των καθηγητών για αποβολή.
Παρόλο που ένα μεγάλο διάστημα, διετέλεσε η ίδια και λυκειάρχης.
Αυτό, γιατί η τιμωρία της περιοριζόταν μονάχα λεκτικά, και ότι έκαναν οι μαθητές, δεν τα έπαιρνε ποτέ προσωπικά.
Παρόλα αυτά, την πείραζαν καμία φορά κάποιοι ζωηροί μαθητές.
Εκείνη απαντούσε συνήθως με ατάκες.
Είχε αφήσει μάλιστα μια κλασσική ατάκα, που την είχε πει κάποτε σε κάποιον ζωηρό μαθητή μας τάξης, τον Γιώργο, που την πείραζε, και εκείνη του έλεγε:
«Γιώργο, είσαι θρασύς, είσαι αναιδής, είσαι και βλάκας»!
Αυτή ήταν μια από τις πολλές κλασσικές ατάκες της, που μας είχε αφήσει για να την θυμόμαστε.
Στην ουσία, η ατάκα αυτή ήταν η λεκτική «τιμωρία» της, γιατί σαν καλός άνθρωπος που ήταν, δεν ήθελε ποτέ να το πάει παραπέρα.
Αξιοποιούσε τη φαντασία του μαθητή
Ένας άλλος Γιώργος όμως, που ήταν ο καλύτερος μαθητής της τάξης, και απουσιολόγος, θυμάται μια μέρα να του κάνει μάθημα η Ζεάκη στο νέο γυμνάσιο Μοιρών, που λειτούργησε για πρώτη χρονιά το ’75.
Λέει λοιπόν η Ζεάκη στον Γιώργο:
«Ας υποθέσουμε Γεώργιε, ότι στο περβάζι αυτού εδω του παραθύρου, που κοιτάζει προς την Πόμπια, κάθεται ένας μελίτακας.
Τι πιστεύεις ότι μπορεί να βλέπει»;
Απευθύνθηκε βέβαια στον Γιώργο, τον άριστο μαθητή της τάξης, που διέθετε φαντασία, γιατί ήξερε, ότι αυτός, κάτι όμορφο θα είχε να απαντήσει.
Κατάλαβαν λοιπόν οι μαθητές, πως αυτή η καθηγήτρια διέφερε πολύ από τους άλλους καθηγητές, γιατί κατάφερνε και έβαζε το πνεύμα των μαθητών σε μια άλλη διάσταση, και να σκέφτονται πράγματα που ποτέ δεν θα μπορούσαν καν να φανταστούν!
Ήταν ένα φιλοσοφημένο άτομο
Η Μακαρίτισσα πλέον Ζεάκη, ήταν η μόνη, που ήταν παιδαγωγός και φιλόσοφος μαζί.
Είχε φιλοσοφήσει πολύ στη ζωή της, που η φιλοσοφία αυτή, την έκανε να έχει έναν ιδιαίτερο και ξεχωριστό τρόπος σκέψης, και από εκεί πήγαζαν και οι διδαχές και οι συμβουλές της προς τους μαθητές.
Δεν ήταν τυχαίο που η μόνημη ευχή, που είχε να δώσει σε μαθητές που παντρευόταν, ήταν :
«Να ζείτε, παιδιά μου, να ευτυχείτε και να φιλοσοφείτε», που ήταν άλλη μια ατάκα της!
Ήταν η παιδαγωγός, που μπορούσε να διδάξει άριστα το δύσκολο μάθημα της λογικης.
Η Ζεάκη, ήθελε τα παιδιά, να ξεφύγουν από τα συνηθισμένα πλαίσια, ήθελε να φύγουν από το σχολείο με τα απαραίτητα εφόδια.
Η ίδια δεν είχε παντρευτεί, οπότε δεν είχε δικά της παιδιά. Έβλεπε όμως όλα τα άλλα παιδιά σαν δικά της, και έτσι τους συμπεριφερόταν.
Δεν χαμπάριαζε τίποτα….
Ήταν προφανές, ότι για ότι έκανε, δεν το έκανε από αγγαρεία, άλλα γιατί έτσι ένιωθε.
Δεν ήταν αδύνατη, αντίθετα ήταν λίγο εύσωμη, όμως δεν έκανε ποτέ την έξυπνη, γιατί ήταν απλός άνθρωπος.
Δεν χαμπάριαζε από την ζωηράδα των μαθητών, των αγοριών κυρίως, ήξερε πως έτσι είναι τα νιάτα, ζωηρά!
Πέταγε απλώς τη καθιερωμένη φράση της «είσαι θρασύς είσαι αναιδής…», και το τελείωνε εκεί.
Ούτε χαστούκια έδινε, ούτε έστελνε, όπως είπαμε, κανέναν στο γραφείο για τιμωρία.
Δεν χαμπάριαζε όμως, ούτε από την πολιτική καταπίεση των εποχών!
Δεν επηρέαζε τους μαθητές να ακολουθούν την τακτική του τότε καθεστώτος, ούτε να ανέρχονται την οποία καταπίεση.
Αυτό, γιατί την διακατείχε έντονος πατριωτισμός!
Ήθελε οι μαθητές της να νιώθουν ελεύθεροι, και να κάνουν ότι νομίζουν εκείνοι σωστό.
Δεν χαμπάριαζε, ακόμα και όταν δεν ήταν λυκειάρχης, να πάρει το μέρος των μαθητών, όταν φώναζαν «ΕΚΔΡΟΜΉ – ΕΚΔΡΟΜΉ…» , και να πείσει τους άλλους καθηγητές, να κάνουν το χατίρι των παιδιών!
Εγώ θα έλεγα πως ήταν ένας ροκ τύπος της εποχής, όπως ήταν η Σωτηρία, Μπέλλου, όπως ο Ψαραντώνης, για όσους βέβαια ξέρουν την πραγματική έννοια ενός ροκ τύπου ανθρώπου.
Άνθρωποι που είναι απλώς χρόνια μπροστά από την εποχή τους, από την μιζέρια και από τα τετριμμένα.
Μάλιστα θυμάμαι τα λόγια της, την τελευταία μέρα στην τάξη, πριν πάρουμε το απολυτήριο του εξατάξιου, τότε γυμνασίου, όπου μας είπε:
«Μέχρι εδώ στο γυμνάσιο, κάνατε απλώς φιλίες, ενώ τώρα που θα φύγετε, και θα μπείτε στη ζωή, θα κάνετε πλέον κανονικές σχέσεις.
Καλή σταδιοδρομία, και καλή τύχη να έχετε στη ζωή σας …»!
Ήταν μια παιδαγωγός με χιούμορ και σύγχρονες αντιλήψεις, παρότι παρέμενε πάντα σοβαρή.
Ήθελε να ξεστραβώσει τα παιδιά μέσω της επιμονής της, και για αυτό ήταν και ιδιαίτερα αγαπητή, από όλη τη μαθητιώσσα νεολαία.
Η ίδια αγάπη παρέμεινε και μετά το σχολείο, και για αυτό πολλοί μαθητές, όταν την έβλεπαν στην αγορά, συνταξιούχο πλέον, την εξυπηρετούσαν με τα αυτοκίνητα τους, να την πάνε να ψωνίσει, και μετά να την πάνε στο σπίτι της.
Πολλοί ήταν επίσης και εκείνοι που την επισκέφτηκαν κατά καιρούς και στο σπίτι της, γιατί ήθελαν να μάθουν νέα της.
Η Ζεάκη ήταν μια αγνή και καθαρή ψυχή, που είχε και μια πολύ καλή μεταδοτικότητα στα μαθήματα.
Πολλοί ήταν οι μαθητές, που «έπαιρναν» ήδη το μάθημα από την παράδοση, και δεν χρειαζόταν να διαβάσουν καν στο σπίτι.
Έβαζε καλούς βαθμούς σε όσους μαθητές έκαναν προσπάθειες, για να τους εμψυχώσει, κι ας μην ήταν αριστούχοι!
Στο τέλος ζητούσε μια συγνώμη…
Ήταν μια παιδαγωγός που έβαζε ακούραστα όλη την επιμονή της στα παιδιά να μάθουν γράμματα.
Όταν όμως τα παιδιά έφυγαν από το σχολείο, και εκείνη απολύθηκε με σύνταξη, ζητούσε συγνώμη σε όποιον μαθητή της έβλεπε.
Ζητούσε ένα συγνώμη για τα τυχόν λάθη της, και για την ιδιαίτερα κουραστική διαπαιδαγώγηση της, που πίστευε, πως το είχε παρακάνει.
Αυτό και μόνο, δηλώνει πόσο σεμνή ήταν.
Κάπως έτσι, ζήτησε και εμένα του ίδιου συγνώμη.
Ήταν μια μέρα που πήγα στο σπίτι της να τη δω, και εγώ της απάντησα, ότι δεν πρέπει να νοιώθει καθόλου ενοχές, και να μην ζητά από κανέναν μας συγνώμη, γιατί χάρις σε αυτήν την επιμονή της, εμείς μάθαμε ιστορία, διδαχτίκαμε και την σωστή άρθρωση του λόγου, και μάθαμε επίσης, και πως να αξιοποιούμε σωστά τη φαντασία μας.
Της απάντησα επίσης, πως για αυτήν ακριβώς την «κουραστική» για την ίδια επιμονή της, εμείς, αντίθετα, της ήμαστε όλοι ευγνώμονες!
Αυτή ήταν η άλλοτε κυρία Ζεάκη, μια παιδαγωγός, που κατάφερε και παρέμεινε ψηλά στην συνείδηση όλων των άλλοτε μαθητών της.
Εμείς όλοι σε αποχαιρετούμε με θλίψη, ας είναι αναπαυμένη η ψυχή σου στον Παράδεισο.
Τα συλλυπητήρια μας στους δικούς της ανθρώπους …
