Τα προβλήματα με τη Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Όρος Σινά δεν είναι σημερινά. Η υπόθεση εκδικάζεται για παραπάνω από μια δεκαετία, με ότι αυτό συνεπάγεται σε κόστος στις περιορισμένες δυνατότητες της Μονής αλλά κυρίως σε φόρτιση πέραν των μοναχικών καθηκόντων των πατέρων και δη του Αρχιεπισκόπου Σινά Δαμιανού ο οποίος διανύει το 91ο έτος της ηλικίας του.
Για όσους είχαν την ευλογία να επισκεφθούν την Αγία Αικατερίνη, δεν χρειάζεται να περιγράψουμε το δέος και τη συγκίνηση που προκαλεί ο τόπος αλλά και το γεγονός ότι εκεί επέζησε ο Ελληνισμός μέχρι και σήμερα για παραπάνω από 1500 χρόνια. Δεκαπέντε αιώνες αδιάληπτης παρουσίας και λειτουργικής ζωής. Εξήντα γενιές λοιπόν χτυπάνε στη Μονή τα σήμαντρα της Ορθοδοξίας.
Εν έτει 2025 όμως, μπαίνει ένα μεγάλο ερωτηματικό στην παρουσία μας εκεί… Και αυτό από μόνο του οφείλει να μας βάζει σε σκέψεις, να παρακινήσει σε εσωστρεφή αναζήτηση των λόγων για τους οποίους μπορεί η Θεία Δικαιοσύνη να επιτρέπει μια τέτοια εξέλιξη. Ακόμη κι αν -προς στιγμήν- έχει αίσιο τέλος το όλο πρόβλημα, διότι η μακροθυμία του Θεού δίνει πάντοτε παρατάσεις… Ακόμη και έτσι, ο κίνδυνος που διατρέχει η Μονή πρέπει να μας αφυπνίσει.
Το ζήτημα είναι βαθύτατα πνευματικό. Έχει τις ρίζες του στην γενική απαξίωση των ιερών και των οσίων του γένους μας. Την απώλεια της σύνδεσης του νεοέλληνα με το παρελθόν του… Την Ιερά Παράδοση, τα καθήκοντά του έναντι του Θεού αλλά και των προγόνων του, που με πολλές θυσίες παρέδωσαν ότι αναξίως κατέχουμε. Εξήντα γενιές λοιπόν διατήρησαν το Θεοβάδιστο Όρος Σινά αλώβητο και η δική μας… βρίσκεται στα πρόθυρα να το χάσει; «Τις πταίει» λοιπόν; Δεν αποτελεί ένα θαύμα από μόνο του ότι τα μέρη όπου περπάτησε ο Προφήτης Μωυσής, εκεί όπου εκτυλίχθηκαν τα κοσμοσωτήρια γεγονότα της Παλαιά Διαθήκης, παρέμειναν σε Ελληνορθόδοξα χέρια για 15 αιώνες; Γιατί λοιπόν σήμερα αυτό το θαύμα φαίνεται να παύει; Αυτό το ερώτημα δεν αρκεί για να μας συγκλονίσει; Να μας βγάλει από τα παραπλανητικά σκοτάδια της καθημερινότητάς μας;
Μήπως Αυτός που μας χάρισε τα Πανάγια Προσκυνήματα, κρίνει ότι έχουμε χάσει τις προϋποθέσεις εκείνες που επιβάλλονται για να παραμείνουν στα χέρια μας; Το ποιές είναι αυτές το γνωρίζει Εκείνος αλλά και εμείς οφείλουμε τουλάχιστον να αναρωτηθούμε και συνάμα να τις αναζητήσουμε.
Το εύκολο είναι να μοιράζουμε κατηγορίες έναντι των πολιτικών ηγεσιών που, είτε αδιαφορούν, είτε αδυνατούν λόγω της ανικανότητά τους, να προστατέψουν την ελληνορθόδοξη χριστιανοσύνη της Μαριούπολης, της Συρίας, της Βορείου Ηπείρου, της Κωνσταντινουπόλεως και εσχάτως του Σινά. Αλλά εν τοιαύτη περιπτώσει, ξεχνάμε το Νόμο ο οποίος λέει ότι «θα σας δώσω άρχοντες σύμφωνα με τις καρδιές σας». Επομένως η ρίζα του προβλήματος δεν είναι οι ηγεσίες.
Η ρίζα έγκειται στο γεγονός ότι σύμπασα η στρατευομένη Εκκλησία νοσεί. Η ρίζα βρίσκεται μέσα στον καθένα Ορθόδοξο Χριστιανό. Σε κλήρο και λαό. Γιατί εάν χάσουμε τα Πανάγια Προσκυνήματα, φέρουμε μερίδιο ευθύνης όλοι μας. Το πόσο αναλογεί στον καθένα μας ο Κύριος θα το κρίνει. Η θλιβερή διαπίστωση είναι ότι δική μας αναξιότητα, αμετανοησία, αδιαφορία ή ρηχή πνευματικότητα, οδηγεί σε οδυνηρές απώλειες…
Υπάρχει ελπίδα τελικά; Είναι αυτονόητο ότι υπάρχει… Εκείνος που είπε «σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω» αναμφίβολα μπορεί και θέλει να αφήσει σε Ελληνορθόδοξα χέρια τα Πανάγια Προσκυνήματα. Αρκεί βέβαια η στρατευομένη Εκκλησία να συνέλθει. Να επανέλθει, να ανανήψει, να ξυπνήσει. Να κλείσει τα ώτα της έναντι των εκκωφαντικών σειρήνων της σύγχρονης εποχής, της πλατιάς οδού που οδηγεί στην απώλεια. Να παρουσιάσει «καρπούς αξίους της μετανοίας», κράζοντας νυχθημερόν το «Πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου»!
Πηγή: i-epikaira.blogspot.com
