Γράφει η Μαρία Μελεσσανάκη*
Το διαδίκτυο γενικά και τα μέσα Κοινωνικής δικτύωσης ειδικότερα, διαδραματίζουν όλο και πιο σημαντικό ρόλο στους τρόπους που επικοινωνούμε, κοινωνικοποιούμαστε, ενημερωνόμαστε αλλά και που μαθαίνουμε.
Αυτή η νέα πραγματικότητα απαιτεί από όλους εμάς συγκεκριμένους τύπους παιδείας, προκειμένου να αξιοποιήσουμε εις το έπακρον τις δυνατότητες που προσφέρουν αυτά τα ψηφιακά περιβάλλοντα, αποφεύγοντας τυχόν πιθανούς κινδύνους.
Σ’ αυτή την εποχή λοιπόν που όλα αλλάζουν, θα ήταν αδύνατον το Σχολείο, ο θεσμός που προετοιμάζει τους πολίτες του αύριο, σε όλες τις βαθμίδες του, να μείνει ανέγγιχτο κι ανεπηρέαστο.
Ειδικά με τα νέα δεδομένα της υποχρεωτικής εξ αποστάσεως επικοινωνίας με τους μαθητές μας, τα social media, τα blogs, οι εικονικές τάξεις e class, τα gamification περιβάλλοντα και γενικότερα η ψηφιακή μορφή διδασκαλίας μέσα από αυτά, καθιστά το χειρισμό τους, γνώση απαραίτητη.
Επιπλέον, κάθε σχολείο στο πλαίσιο του ανοίγματος προς την κοινωνία, για να επικοινωνήσει με γονείς μαθητές αλλά και την ευρύτερη σχολική κοινότητα έχει σελίδα στο Facebook, έχει δική του ιστοσελίδα, δικά του ιστολόγια ανά τάξη και η επικοινωνία όλα δείχνουν πως έχει περάσει σε άλλη διάσταση.
Ακόμη και η ενημέρωση των πολιτών, όλων εμάς, έχει περάσει σε άλλο επίπεδο.
Οτιδήποτε συμβεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα είναι δημοσιευμένο σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης.
Αυτό από την μια είναι καλό, γιατί δίνει την ευκαιρία ακόμη και στους κατοίκους των πιο απομακρυσμένων περιοχών να ενημερωθούν για τα πάντα την ώρα που αυτά γίνονται. Από την άλλη είναι επικίνδυνο.
Κι αυτό, γιατί η είδηση πλέον πριν δημοσιευτεί και αναπαραχθεί δεν περνάει από τα απαραίτητα φίλτρα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και γίνεται εύκολα αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Η δημιουργία των fake news είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Θεωρείται προνομιούχος λοιπόν, όποιος κατέχει την δεξιότητα αναγνώρισης της.
Έτσι, παρατηρούμε πως η νέα μορφή «επικοινωνίας» και «δημοσιογραφίας» απαιτεί από όλους εμάς μαθητές και εκπαιδευτικούς να μπούμε στην διαδικασία και του αναγνώστη αλλά και του παραγωγού ψηφιακού υλικού.
Αυτό για να γίνει σωστά χρειάζεται η απόκτηση νέων δεξιοτήτων όπως του κριτικού γραμματισμού στα ΜΜΕ, τόσο σε μαθητές όσο και σε εκπαιδευτικούς ώστε να μπορέσουν να ακολουθήσουν με ασφάλεια αυτή την νέα αναγκαία συνθήκη!
Ειδικότερα τα στελέχη εκπαίδευσης συμπεριλαμβανομένων και των Διευθυντών των Σχολικών μονάδων που αφιερώνουν περισσότερα από τα ¾ (slater, 2008) του χρόνου τους στην επικοινωνία, είναι φανερό πως η γνώση του χειρισμού όλων των παραπάνω αλλά και η γνώση των μεθόδων στρατηγικής επικοινωνίας, αποτελούν σημαντικά εφόδια για την επιτυχή άσκηση του έργου τους.
Οι διαπιστώσεις αυτές είναι καθημερινές.
Όπως ακούσαμε αρκετές φορές και στην πολύ καλή τηλε εκπαίδευση που διοργάνωσαν το ΠΕΚΕΣ Κρήτης σε συνεργασία με τα ΠΕΚΕΣ όλης της Ελλάδας το Σχολείο άλλαξε!
Δεν αλλάζει!
Άλλαξε!
Και άλλαξε απότομα!
Αν και ακούμε καθημερινά πως η εξ αποστάσεως διδασκαλία δεν είναι το ίδιο με την δια ζώσης, πράγμα στο οποίο νομίζουμε συμφωνούμε όλοι μας απόλυτα, εκείνο που πρέπει να μας προβληματίσει δεν είναι αυτή καθαυτή η διδασκαλία. Αλλά αν αυτό που κάνουμε έχει παραγόμενο μαθησιακό αποτέλεσμα. Το οποίο όμως θα πρέπει να στοχεύει κάπου.
Προσωπικά θεωρώ πως η προτεραιότητα θα πρέπει να δοθεί σε έναν σκοπό.
Πώς θα κάνουμε το μαθητή μας να αγαπά να μαθαίνει. Με επιμέρους στόχους, να αγαπά να ερευνά.
Να ενδιαφέρεται για την γνώση αλλά έχοντας κριτική στάση απέναντί της, να προσαρμόζει την προσπάθεια του για αυτομόρφωση σε ότι κινδυνεύει να τον πάει πίσω κ.λ.π.
Αν αυτός ο στόχος επιτευχθεί (Εξ αποστάσεως ή δια ζώσης) τότε θα έχουμε έναν αυριανό πολίτη έτοιμο να ανταπεξέλθει στις ανάγκες και της εποχής αυτής, αλλά και στις κοινωνικο οικονομικές συνθήκες του Μέλλοντος.
* H Μαρία Μελεσσανάκη είναι MA in Communication and new journalism και Διευθύντρια στο Δημοτικό Σχολείο Πύργου Αστερουσίων
