Γράφει η Άννα Παππά*
Ποια είναι η έννοια που έχει μέσα του ο δάσκαλος για τον Διευθυντή της Σχολικής Μονάδας, ποια είναι η έννοια που έχει ο μαθητής, ποια είναι η έννοια που έχει ο γονέας και τέλος ποια είναι η έννοια που έχει ο ίδιος ο διευθυντής;
Το ερώτημα δεν τίθενται ούτε στον γονέα, ούτε στον μαθητή, ούτε στον δάσκαλο. Τίθεται στον ίδιο τον διευθυντή και σε εκείνον που επιλέγει τον διευθυντή.
Η σωστή απάντηση θα μπορούσε να δοθεί από εκείνον που τον επιλέγει, αλλά θα ήταν μία απάντηση θεωρητική, ακαδημαϊκή, χωρίς πρακτική σημασία. Θα ήταν μία απάντηση παραπλανητική, όλοι γνωρίζουμε το γιατί.
Θα μπορούσαμε όμως εμείς, οι δάσκαλοι, να σκιαγραφήσουμε το προφίλ του διευθυντή που θέλουμε; Θα μπορούσαμε, ίσως, να καθορίσουμε τις «ποιοτικές προδιαγραφές» του εν λόγω λειτουργού; Ποιον Διευθυντή, πράγματι θέλουμε;
Θέλουμε έναν διευθυντή ικανό να κάνει το σωστό πράγμα και όχι έναν που να κάνει τα πράγματα σωστά.
Θέλουμε έναν διευθυντή που να μας λέει τι πραγματικά θέλουμε και όχι έναν να μας βοηθά να επιτύχουμε αυτό που θέλουμε.
Θέλουμε έναν διευθυντή που επιθυμεί να διακριθεί ως διευθυντής, που επιθυμεί να δώσει πνοή, που ονειρεύεται να αφήσει, ανεξίτηλο το ίχνος του στη σχολική μονάδα και όχι έναν διευθυντή «χαμηλομεσαίο διαχειριστικό στέλεχος» της δημόσιας γραφειοκρατίας.
Θέλουμε έναν διευθυντή που να μη πάσχει από έλλειμμα ηγεσίας, αντίθετα, να έχει πλεόνασμα.
Θέλουμε έναν διευθυντή που να έχει δουλέψει ως δάσκαλος σκληρά, ώστε να έχει αποχτήσει την τεχνογνωσία του και την καινοτομία του μέσα στην τάξη, απέναντι στα παιδιά. Θέλουμε έναν διευθυντή που έχει βιώσει τον ρόλο του μέσα στη σχολική τάξη. Δε θέλουμε έναν διευθυντή που ήρθε από το πουθενά, με τις γνωστές διαδικασίες.
Θέλουμε έναν διευθυντή που έχει ανακαλύψει τον εαυτό του μέσα στη σχολική τάξη. Που εκεί, στην τάξη, έχει εξελιχτεί σε ολοκληρωμένη προσωπικότητα.
Θέλουμε έναν διευθυντή που εξελίχτηκε ως σχολικός ηγέτης και που δεν ανακηρύχτηκε ως τέτοιος.
Δε θέλουμε έναν διευθυντή που να παριστάνει τον θηριοδαμαστή, που να επιβάλει στους δασκάλους και στους μαθητές του σχολείου του να «πηδούν» στον ρυθμό που αυτός θέλει.
Θέλουμε έναν διευθυντή ηγέτη που να μοιάζει περισσότερο με μέντορα. Δε θέλουμε έναν αυταρχικό διευθυντή που θα αποξενώσει τους δασκάλους και θα ακυρώνει τις σπουδαιότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές του σχολείου: τη γνώση και το ήθος.
Δεν έχει κανένα νόημα να έχει ο διευθυντής γνώσεις και πτυχία αν δεν είναι ικανός να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις αυτές παραγωγικά, δημιουργικά. Τότε πρόκειται για έναν βλαπτικό διευθυντή.
Τέλος θέλουμε διευθυντή που να είναι πιο σημαντικός από τον προκάτοχό του. Να είναι πιο σημαντικός ως δάσκαλος, ως μέντορας, ως προσωπικότητα.
* Η Άννα Παπά είναι δασκάλα και συγγραφέας
