Πήραμε και δημοσιεύουμε την παρακάτω επιστολή:
Προς e-mesara.gr
Από: Εφραίμογλου Κατερίνα Ηράκλειο Κρήτης
Κυρίες/ Κύριοι,
με αφορμή την από 16/07/21 ανάρτησή σας (σελ. σας face book ) με θέμα: «Το μήνυμα του Ηγούμενου της Μονής Σωτήρος Χριστού στη Χαλέπα Μυλοποτάμου π. Πορφύριου για τους εμβολιασμούς (κοιν. από εφ.Πατρίς), και συγκεκριμένα ορμώμενη από σχόλιο αναγνώστη σας (Ν. Ξ.)
Παρακαλώ επιτρέψτε μου να σας καταθέσω την άποψή μου όσο αφορά την από μέρους διαχείριση ανάλογων σχολιασμών τρίτων.
Αντιλαμβάνομαι πλήρως τα περί της ελευθερίας λόγου, που αφορά όλους, ιδίως σε δημόσιες σελίδες του είδους.
Ωστόσο, και επειδή πρόκειται για ιδιαίτερα «ευαίσθητο» θέμα που παραπέμπει και σε άλλες παραμέτρους εκτός του προφανούς περί εμβολιασμού, θεωρώ σκόπιμη και ευελπιστώ χρήσιμη την παρέμβασή μου.
Η ελευθερία, δεν είναι αναρχία. (Χασματώδης η επί της ουσίας εννοιολογικήü διαφορά).
Ο Εμμάνουελ Κάντ ως γνωστό τοις πάσι έγραψε: «Η ελευθερία του ενός σταματάü εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα όρια της ελευθερίας του άλλου».
Η ελευθερία έχει χαρακτηριστικά θάρρους και όχι θράσους.ü
Στη προκείμενη, σε διαδικτυακά μέσα που αφορούν σε ατομική χρήση, προφανώς ο καθείς ότι θέλει κάνει, δείχνει, επιτρέπει κλπ.
Όμως, και σε χάρη εννοιών όπως: ευπρέπεια, καλή αγωγή, παιδεία, διάκριση, όταν χρησιμοποιούνται μέσα ευρείας εμβέλειας, όπως το δημοσιογραφικό σας portal, η διαχείριση, ιδανικό θα ήταν να συνάδει με τα παραπάνω.
Αρχικά, ευνόητο είναι ότι αυτό αφορά στους σχολιάζοντες και δεν μπορεί να είναι κανενός άλλου ευθύνη.
Δευτερευόντως ωστόσο, αφορά και εσάς.
Έστω και με τη μορφή του «θεματοφύλακα».
Ακόμη και προκειμένου, ανθρώπους που επιθυμούν κόσμια να εκφραστούν, να προασπιστεί αυτό τους το δικαίωμα από την πιθανότητα να τρομοκρατούνται από ανάρμοστα σχόλια. (Προφανής ο σκοπός…).
Όταν λοιπόν, χυδαίες εκφράσεις όπως: «Ένας τράγος μουσουλμάνος μας κουνάει το δάχτυλο…βάλε το μπόλι σου στον πάτο σου τράγο…» «Άνθρωπος του Θεού δεν έχει σχέση με μίζες…» (απάντηση σε σχόλιο άλλου αναγνώστη Μ.Μ.), καταγράφονται, διαβάζονται, δημιουργούν εντυπώσεις, χρειάζεται από ευθιξία και μόνο, για να μην αναφερθώ περί δικαίου, προστασίας της δημόσιας εικόνας, μια ανάλογη εκ μέρους σας αντίδραση.
Και δεν εννοώ φυσικά την κατάργηση του σχολίου.
Εννοώ, την με σαφήνεια απάντησή σας περί αποφυγής τέτοιας ποιότητας σχόλιων. Αυτό και μόνο θα αρκούσε.
Η «σιωπή» ξέρετε, μπορεί εύκολα να εκληφθεί ως «αποδοχή».
Αντιλαμβάνομαι πλήρως επίσης, ότι δεν είναι εφικτό, εύκολο, να διαβάζετε όλα όσα γράφονται.
Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που αποφάσισα να σας στείλω την παρούσα επιστολή, θεωρώντας δόκιμο να διαφυλάξτε την εικόνα του πατέρα Πορφύριου, η οποία χωρίς τη θέλησή σας και παρά τις καλές σας προθέσεις έχει εκτεθεί.
Ο πάτερ δεν έχει κανένα ανάγκη να τον προστατέψει.
Είναι ένας απόλυτα συγκροτημένος άνθρωπος ταγμένος στον ρόλο του, που πρώτος λαμβάνει συνειδητά κάθε ευθύνη του ειλικρινούς του λόγου και των θέσεών του.
Η «ανάγκη», έγκειται στα μάτια εύπιστων ή όσων καραδοκούν χαιρόμενοι με τη λασπολογία από όπου κι αν προέρχεται, ακόμη κι αν ουδεμία γνώση έχουν για τον άνθρωπο, τι εστί ή γεγονότα.
Άλλωστε θα αδιαφορούσαν να τα μάθουν, σκοπός είναι η τροφή, η βορά.
Και είναι πολλοί οι καταυτό τον τρόπο σκεπτόμενοι.
Επιλογή τους.
Κατά την απλή ανάγνωση του δημοσιοποιημένου κειμένου, πασιφανές είναι ότι, αναφέρεται στην ατομική του απόφαση, ωθούμενος από την κοινωνική ευθύνη που εκ των πραγμάτων υπηρετεί.
Υπάρχουν αυτονόητα και όχι υπονοούμενα, εκτός βέβαια τα εκ των υστέρων κακεντρεχή, στρεβλωμένα σχόλια κάποιων.
Παραπάνω αναφέρω ότι πρόκειται για ιδιαίτερα «ευαίσθητο» θέμα που παραπέμπει και σε άλλες παραμέτρους εκτός του προφανούς περί εμβολιασμού.
Η ελάχιστη νοητική αντίληψη καταδεικνύει φυλετικούς διαχωρισμούς.
Ύβρεις και ξεκάθαρη τοποθέτηση περί χρηματισμού που θα έχριζαν άμεσα νομικής διευθέτησης, ασχέτως αν πρόκειται περίπτωσης στην οποία, ο ίδιος ο πάτερ, ποτέ δεν θα προέβαινε.
Αυτά δεν αφορούν στην ποιότητά του. Κοινωνικές «προτιμήσεις» αυτού του είδους δεν θα επιτρέψουν ποτέ, έστω κι από περιέργεια, πόσο περισσότερο για επιμόρφωση, τη μελέτη για την ιστορία της Παλαιστίνης που αναγάγεται από τα πρώιμα Χριστιανικά χρόνια και για την πολύπαθη Ορθόδοξη Χριστιανική Κοινότητα που παρεμπιπτόντως η οικογένεια του πάτερ υπηρετεί επί σειρά πολλών ετών.
Ούτε θα υπάρξει το ανθρώπινο ενδιαφέρον, γιατί, πώς, ο πάτερ αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα να σπουδάσει, ποιό είναι το έργο του όλα αυτά τα χρόνια, πώς ήρθε στην Κρήτη κι έγινε μοναχός σε ένα ιστορικό, ερειπωμένο, εγκαταλειμμένο μοναστήρι δίνοντάς του ξανά ζωή.
Και δυστυχώς, το κυριότερο, οι παρωπίδες δεν θα αφήσουν ένα όμορφο ψυχικό αποτύπωμα που αφορά στο έργο του για τους ανθρώπους.
Μακάρι και να γινόταν.
Τα παραπάνω και οι κοινωνικές τους διαστάσεις, είναι κατά τη γνώμη μου ένας ακόμη σοβαρός λόγος να διαχειριστείτε την περίπτωση.
Το «μέτρο», εσείς το γνωρίζετε, εσείς το κρίνετε και εσείς έχετε την εμπειρία.
Εγώ, δεν είχα παρά να σας καταθέσω τις σκέψεις μου.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας
