Της Ζαμπίας Λαζανάκη
Έχω χαθεί πολλές φορές μέσα στην πόλη μας. Γενικά έχω ένα θέμα προσανατολισμού είτε πρωί ,είτε βράδυ, είτε πιω καφέ είτε δεν πιω
Είναι γονιδιακή κατασκευή να μην μπορώ να προσανατολιστώ! Όταν συμβαίνει αυτό(συχνά) ψιθυρίζω κάτι για μυστικούς δρόμους στα παιδιά μου που φυσικά και το έχουν ήδη αντιληφθεί “πάλι χαθήκαμε μαμά!”.
Σήμερα ήταν μια από αυτές, ήμασταν χαμένες με την κόρη μου κάπου στα βάθη των Πατελών και ήθελα να βγω στη λεωφόρο Κνωσού. Σταματάμε για να ανοίξω το google maps και εκείνη την ώρα περνάει ένας νεαρός διανομέας πάνω σε μηχανάκι.
Ρωτώντας πας στη πόλη, σοφό και αληθινό και το εφαρμόζω συχνά!
Του κάνω σήμα και σταματάει αμέσως.
Του λέω ότι θέλω να βγω στην Κνωσού και μου χαμογελάει μέσα από το κράνος, κάνει νόημα να τον ακολουθήσω. Δεν μοιάζω για ξένη έχω και το αξαν το κρητικό οπότε χαμόγελο συγκατάβασης και συμπόνοιας ήταν!
“Καημενούλα” όμως δεν τον άκουσα να λέει όπως είπε η κόρη μου!
Προχωράει όταν προχωράω, σταματάει όταν σταματάω, τον ακολουθώ και τον βλέπω να με προσέχει από τον καθρέπτη του.
Πηγαίνει από στενά άγνωστα δρομάκια, κάποια στιγμή καταλαβαίνω που βρισκόμαστε.
Είμαστε στο ύψος της Κνωσού σταματάει δίπλα μου στο παράθυρο, τον ευχαριστώ όμως θέλω να βρεθώ στο απέναντι ρεύμα.
Μου ξανακάνει νόημα να τον ακολουθήσω …και τι κάνει φίλε μου;
Σταματάει το μηχανάκι του και κάνει νόημα στους οδηγούς να σταματήσουν για να μπορέσω να στρίψω για το αντίθετο ρεύμα!
Το παιδί μου φωνάζει ευχαριστώ στον σωτήρα της από το κατεβασμένο παράθυρο και μου τρυπάει το τύμπανο κι εγώ γυρίζω το τιμόνι και πατάω την κόρνα πολύ δυνατά να ακούσουν τον ήχο του ευχαριστώ και της ευγνωμοσύνης όλοι οι οδηγοί της αυθάδειας, της ντροπής και της αγένειας !
Κι εσύ διανομέα με το χαμόγελο μέσα από το μαύρο κράνος είσαι μάγκας φίλε μου, μεγάλος μάγκας!
